Na papierze 76. Festiwal Filmowy w Cannes wygląda jak zawstydzenie bogactwem, gromadząc nie brakuje wielkich pistoletów pod względem znanych filmowców.

Prawie każda lista gorąco oczekiwanych tytułów będzie na czele Martina Scorsese Zabójcy Kwiecistego Księżyca, epicki westernowy dramat kryminalny oparty na książce non-fiction Davida Granna o morderstwie rdzennych Amerykanów na terenach plemiennych w Oklahomie w latach 20. XX wieku. Podobnie wydaje się zbędne uwzględnianie Indiana Jones i tarcza przeznaczeniabiorąc pod uwagę legiony fanów, którzy już przepychają się, by zobaczyć, jak Harrison Ford po raz ostatni łamie bat w zakończeniu uwielbianej serii przygodowych gier akcji autorstwa Jamesa Mangolda.

Nowe prace uznanych filmowców są po prostu zbyt liczne, by zmieścić się w zestawieniu zaledwie dziesięciu tytułów, więc ich nieobecność tutaj nie powinna być błędnie interpretowana jako brak zainteresowania.

Obejmuje to historię Kena Loacha o napięciach spowodowanych przybyciem syryjskich uchodźców do przygnębionej byłej społeczności górniczej, Stary Dąb; Japońskojęzyczny dramat Wima Wendersa o odnajdywaniu piękna w codziennym świecie, Idealne dni; Fabularyzowana opowieść Marco Bellocchio o XIX-wiecznym konflikcie religijnym, który stał się polityczny, Porwany; Saga samurajska Takeshiego Kitano Kubi, o zamachu pod koniec XVI wieku w Kioto; Pierwszy film fabularny Michela Gondry’ego od ośmiu lat, Księga rozwiązań, komedia o procesie twórczym z Pierre’em Nineyem w roli głównej; Thriller erotyczny Catherine Breillat o międzypokoleniowym romansie, Zeszłego lata; i powrót po prawie dwóch dekadach wielkiego hiszpańskiego reżysera Victora Erice z Zamknij oczyktóra ponownie łączy go z Aną Torrent, gwiazdą jego klasyki, Duch ula.

Chociaż podobno trwa tylko pół godziny, widzowie w Cannes będą również starali się zobaczyć queerowy western Pedro Almodóvara, Dziwny sposób życiaw którym występują Ethan Hawke i Pedro Pascal jako kowboje, których historia wznieca nowe iskry, gdy spotykają się po raz pierwszy od 25 lat.

Wybory, które następują, są mieszanką innych reżyserów, których prace pokochałem, co sprawia, że ​​zawsze jestem ciekaw, dokąd pójdą dalej.

Miasto asteroid — Wesa Andersona
Specyficzny twórca światów ma za sobą historię łączenia najlepszych aktorów, ale nawet jak na własne standardy, ta opowieść o zjeździe naukowców młodszych obserwatorów gwiazd, w którym biorą udział uczniowie i rodzice z całego kraju, może poszczycić się niezwykłym składem. Osadzony w fikcyjnym amerykańskim pustynnym miasteczku w połowie lat pięćdziesiątych (ale nakręcony w Hiszpanii), występuje wielu stałych bywalców Andersona, obok debiutantów, w tym Scarlett Johansson, Tom Hanks, Steve Carell, Hong Chau i Margot Robbie.

Pękający lód — Antoni Chen
Singapurski reżyser zdobył Złotą Kamerę 2013 w Cannes za swój boleśnie czuły dramat rodzinny Ilo Ilo. Po debiucie swojego pierwszego anglojęzycznego filmu fabularnego pt. Dryfna Sundance w styczniu, Chen przenosi się z greckiej wyspy, z której kręcono ten film, do zimowego krajobrazu w Chinach na swoją drugą premierę w 2023 roku, opowiadającą o rozkwitającym związku trzech dwudziestoparolatków.

La Chimera — Alicja Rohrwacher
Pięć lat po zdobyciu nagrody za najlepszy scenariusz w Cannes za Szczęśliwy jak Lazzaro, włoski filmowiec powraca z refleksją na temat naszego związku z życiem pozagrobowym, eksplorując przeplatające się losy bandy rabusiów grobowców, nielegalnego handlu starożytnymi znaleziskami. Josh O’Connor występuje wraz z Isabellą Rossellini oraz siostrą reżysera i częstym współpracownikiem, Albą Rohrwacher.

Opadłe liście — Aki Kaurismaki
Sześcioletnia przerwa, jaka minęła od ostatniego filmu mistrza fińskiego śmiertelnie poważnego filmu, wzbudza emocje wokół tej tragikomedii o parze samotnych dusz, które spotykają się pewnej nocy w Helsinkach i ryzykują miłość, napotykając więcej przeszkód niż ich udział. Melancholijny romans jest kontynuacją trylogii klasy robotniczej, która po raz pierwszy umieściła Kaurismaki na międzynarodowej mapie: Cienie w raju, Ariel I Dziewczyna z fabryki zapałek.

Głownia — Karim Aïnouz
Brazylijski filmowiec żongluje fabułą z pomysłowymi dokumentami, odkąd po raz pierwszy pojawił się w Cannes Pani Sata w 2002 roku. Jego soczysty melodramat z 2019 roku Niewidzialne życie było jednym z najpoważniejszych przeoczeń międzynarodowych nominatorów do Oscara w ostatnich latach. Najnowszy film Aïnouza (i jego zaległy awans do głównego konkursu w Cannes) to powrót do dramatu historycznego, w którym Alicia Vikander wciela się w Catherine Parr, szóstą i ostatnią żonę Henryka VIII, graną przez Jude’a Law.

maj grudzień — Todda Haynesa
Żaden amerykański filmowiec nie był bardziej zainspirowany pomysłowymi hollywoodzkimi melodramatami Douglasa Sirka. Dziesiąty film Haynesa wygląda jak powrót do tego modelu, ponownie łącząc reżysera z częstą muzą Julianne Moore jako kobietą, której romans i późniejsze małżeństwo ze znacznie młodszym mężczyzną, granym przez Charlesa Meltona, stały się narodową pożywką tabloidów 20 lat wcześniej. Pojawienie się Natalie Portman jako aktorki badającej film o ich przeszłości powoduje napięcie, gdy życie osobiste i zawodowe obu kobiet zaczyna się zacierać.

Potwór — Hirokazu Kore-eda
Następny Prawda we Francji i Pośrednik w Korei Południowej najnowszy film japońskiego humanisty jest jego pierwszym filmem o ojczyźnie od tego czasu Złodzieje sklepowi. Jedna z gwiazd zdobywcy Złotej Palmy z 2018 roku, Sakura Ando, ​​ponownie spotyka się z reżyserem w tym filmie Raszomon-esque opowieść o roli matki konfrontującej się z nauczycielem swojego syna po postawieniu niepokojących zarzutów dotyczących zachowania chłopca. Partytura była jednym z ostatnich projektów zmarłego w marcu kompozytora Ryuichi Sakamoto.

Nowy chłopak — Warwicka Thorntona
Pochodzący z Australii reżyser zdobył Złotą Kamerę w Cannes za najlepszy debiut fabularny w 2009 roku Samson i Dalila i potwierdził swój talent w 2017 r słodki kraj, zdobywając Nagrodę Specjalną Jury w Wenecji. Jego nowy film, którego akcja toczy się w latach 40. XX wieku, opowiada o 9-letnim aborygeńskim chłopcu, którego obecność zakłóca delikatną równowagę życia w odległym klasztorze prowadzonym przez niekonwencjonalną zakonnicę, graną przez Cate Blanchett, która jest także producentem.

Okupowane miasto — Steve’a McQueena
Wszechstronny brytyjski reżyser śledzi swoją niezwykłą, obejmującą dziesięciolecia serię pięciu filmów, których akcja toczy się w londyńskiej społeczności zachodnioindyjskiej, Mały topór, z przejściem do filmu dokumentalnego. To obszerne 4-godzinne studium Amsterdamu pod nazistowską okupacją podczas II wojny światowej jest reklamowane jako wyjątkowy przełom w kręceniu historycznych filmów non-fiction, oglądany przez pryzmat stolicy Holandii w czasach współczesnych, a temat ten znajduje silne echa w blokadzie Covid .

Strefa zainteresowania — Jonathana Glazera
Z zaledwie trzema poprzednimi funkcjami — seksowna bestia, Narodziny I Pod skórą — każdy zupełnie inny pod względem stylu i tonu, plus lata niesamowitych teledysków, brytyjski reżyser dał się poznać jako odważnie oryginalny głos. Jego najnowszy, w którym występuje Toniego Erdmanna Breakout Sandra Hüller jest adaptacją powieści Martina Amisa pod tym samym tytułem. Ustawiony i nakręcony w Auschwitz, opowiada historię nazistowskiego oficera, który zakochuje się w żonie komendanta obozu.