Dwadzieścia lat temu DC Comics podjęło próbę reaktywacji długo uśpionego projektu z gwiazdą nagrodzoną Oscarem w okresie, który wydawał się nową erą filmów o superbohaterach po oszałamiającym sukcesie filmu Sama Raimiego Spider-Man 2. Rezultatem był natychmiast wyśmiany film, który stał się workiem treningowym Hollywood i przestrogą przed tym, co nie co robić, adaptując ukochaną postać komiksową. Ostatecznie zniweczyło to karierę jej utalentowanej gwiazdy i wyrządziło znaczną szkodę jej kociemu bohaterowi.

Dzisiaj, Catwomanreputacja 's nie jest o wiele lepsza. Powszechnie uważany za katastrofę kolejową o epickich rozmiarach, film jest jedną z największych plam w brudnym portfolio DC, częścią hańby show-biznesu, która nadal przeraża dyrektorów Hollywood i przyszłe gwiazdki. Chociaż został w pewnym stopniu odzyskany przez nielicznych wybranych pośród dzisiejszej kultury „może ten okropny film nie był wcale taki zły”, Catwoman jest nadal koszmarem i, całkiem możliwe, najgorszą adaptacją komiksową w historii. W 20. rocznicę spójrzmy wstecz na jego okropne dziedzictwo i rozpakujmy, co czyni go tak złym — i co może być jego jedyną zaletą.

Słychać jej mruczenie

Aby zrozumieć dlaczego Catwoman jest tak okropną adaptacją tytułowej postaci, że najpierw musisz zrozumieć, kim jest Catwoman. Debiutując jako „The Cat” w pierwszej Ordynans w 1940 roku, Catwoman przeszła przez wiele żyć, od drobnej złodziejki do drobnego utrapienia na drodze Batmana do pełnoprawnego antagonisty otwarcie siejącego chaos w Gotham. Chociaż kilka postaci przejęło płaszcz na przestrzeni lat, najbardziej rozpoznawalną wersją kota jest Selina Kyle, uwodzicielska antybohaterka i obiekt westchnień Bruce’a Wayne’a i jego alter ego.

Można by rzec, że najsłynniejsza femme fatale w kanonie komiksów, Catwoman jest mistrzynią samoobsługi i zmieniających się sojuszy. Zmienna i przebiegła, nie boi się zmieniać stron, grać w polu, oszukiwać, kłamać i zdradzać, jeśli oznacza to przetrwanie w grze, która często jest ustawiona przeciwko drobnym graczom takim jak ona. Chociaż samolubna i zdecydowanie destrukcyjna, Catwoman nie jest złoczyńcą per se — często działa jako niepewny sojusznik Batmana, do tego stopnia, że ​​jest obecnie powszechnie akceptowana jako członek Bat Family.

Przed Berry wiele aktorek tchnęło życie w Catwoman zarówno w filmach, jak i w telewizji, a także w filmach aktorskich i animowanych. W serialu telewizyjnym z lat 60. Julie Newmar, Lee Meriwether i Eartha Kitt grały Catwoman, zanim trzykrotnie nominowana do Oscara Michelle Pfeiffer zagrała ostateczną wersję tej postaci w przepysznie zmysłowym filmie Tima Burtona Powrót Batmana w 1992 r. Catwoman Pfeiffer była tak popularna, że ​​Burton przez lata planował nakręcić dla niej solowy film, który ostatecznie nigdy nie powstał. Z popiołów tego niezrealizowanego projektu powstał film z 2004 r. Catwoman urodził się.

Cierpliwość nie jest cnotą

Jednym z głównych problemów filmu jest zagadkowy wybór, aby skupić się na kimś innym niż Selina Kyle. Główna bohaterka, Patience Phillips, jest typową przegraną w filmie opartym na komiksie, przeciętną postacią, która staje się niezwykła, otrzymując specjalne zdolności. Film ignoruje również związek Catwoman z Mrocznym Rycerzem, zamiast tego przedstawiając ją jako bohaterską postać działającą poza Gotham City i szukającą sprawiedliwości przeciwko tym, którzy ją skrzywdzili. Zamiast być samolubną złodziejką próbującą się wybić, ta Catwoman jest superbohaterką pod każdym względem, w komplecie z nadprzyrodzonymi zdolnościami.

Wersja Pfeiffer rzeczywiście zawierała element nadprzyrodzony; dosłownie została przywrócona do życia przez grupę bezdomnych kotów. Jednak Burton nawet nie zadał sobie trudu, aby wyjaśnić, jak i dlaczego ten proces się wydarzył — po prostu się wydarzył. Celowy brak szczegółów zadziałał na korzyść Pfeiffer, pozwalając jej zaakceptować absurd, traktując go rzeczowo. Takiego podejścia nigdzie nie można znaleźć w Catwomanktóra próbuje nadać postaci historię sięgającą starożytnego Egiptu, w której pojawiają się „kobiety-koty” posiadające kocie zdolności i powiązania z boginią Bast.

Wystarczy powiedzieć, że ten wybór jest do bani; im bardziej film próbuje się usprawiedliwić, tym bardziej brzmi to śmiesznie. Podczas gdy Pfeiffer i kobiety, które pojawiły się przed nią, dumnie stały z podniesionymi głowami dzięki świadomemu podejściu do postaci, Berry i reżyser Pitof nalegali, aby przekształcić Catwoman w bogatą w legendy postać z mitologii, co doprowadziło do zniekształcenia kultowego feline fatale.

Siła Catwoman zawsze polegała na jej uporze, by pozostać nieuchwytną i wyjątkową; im mniej o niej wie, tym bardziej jest atrakcyjna dla Batmana, a tym samym dla publiczności. Po prostu, Catwoman ujawnia zbyt wiele na temat postaci; niestety, to co ujawnia, nie jest warte poznania.

Okaż trochę szacunku imieniu Halle Berry

W 2004 roku Halle Berry była na szczycie hollywoodzkiej gry. Zdobywczyni Oscara w 2002 roku dla najlepszej aktorki — pierwsza czarnoskóra kobieta, która triumfowała w tej kategorii, Berry nie była obca blockbusterom. Od 2000 roku grała Ororo Munroe, znaną jako Storm, w X Men franczyzy, która wydała cenioną X2: Zjednoczeni X-Men rok wcześniej. W 2002 roku zagrała Jinx, dziewczynę Bonda w Umrzeć innego dniaktóry został przyjęty z kwitkiem przez krytyków, ale odniósł na tyle duży sukces, że studio rozważyło nakręcenie filmu spin-off o postaci granej przez Berry’ego.

Choć jej osiągnięcia były mniej więcej 50-50, Berry nadal była bardzo pożądaną aktorką i jedną z największych gwiazd swoich czasów. Kiedy pojawiły się wieści o obsadzeniu jej w roli Catwoman, fani byli podekscytowani, delikatnie mówiąc.

Oceniając występ Berry’ego w Catwoman jest podchwytliwe. Jest ofiarą okropnej kombinacji okropnych elementów okropnie wykonanych: scenariusz jest zły, reżyseria Pitofa jest nijaka, montaż jest mdły, jej współaktorzy ewidentnie nie chcą tam być, akcja jest obiektywnie okropna, humor jest żenujący… nawet ten cholerny garnitur to atak na oczy.

A jednak Berry jest tam z całkowicie zaangażowanym portretem, który jest niemal zabawny w tym, jak bardzo jest oddany tak przeciętnemu materiałowi. Co gorsza, Berry wydaje się nie być wtajemniczona w żart — ona, podobnie jak Pitof, wydaje się wierzyć Catwoman jest czymś, czym nie jest, myląc głupotę z humorem. Ale śmiech, który słyszą, jest kpiną, nie rozrywką i jest ledwie bardziej słyszalny niż chór buczenia w tle.

Aktorka robi, co może, mimo niezrozumienia materiału. Berry jest tam, ubrana w coś, co jest w zasadzie biustonoszem, skórzanymi spodniami i odkrytymi wysokimi obcasami, wygłaszając kwestie takie jak „Biały Rosjanin. Bez lodu, trzymaj wódkę, trzymaj Kahluę” z pełnym przekonaniem i bez grama ironii.

Wyciera swoje mleczne wąsy, jakby była w erotycznym thrillerze, a nie w głupim filmie opartym na komiksie, zanim wyjdzie na scenę, by wykonać niezręczny taniec w rytm najbardziej generycznie brzmiącej EDM. To jakoś bardziej żenujące niż pojedynek taneczny w białe pisklętaIm bardziej Berry się stara — a stara się twardy — tym bardziej żenujące staje się wszystko wokół niej.

Catwoman jest jednym z niewielu filmów, który staje się gorszy, im lepszy jest główny aktor. W tym filmie Sharon Stone daje obiektywnie śmieszne, okropne aktorstwo, histeryczne i przesadzone, a jednocześnie zagadkowo sztywne. To praca za pensję i desperacka próba pozostania na czasie, jeśli kiedykolwiek takowa istniała.

Oglądanie ich razem jest fascynujące, zderzenie źle ukierunkowanego, źle poprowadzonego, źle zinterpretowanego talentu; podczas gdy sztywność Berry wydaje się być wyborem postaci, przesadna gra Stone wynika z braku zainteresowania tym, co wyraźnie uważa za materiał poniżej jej poziomu. Jednak tylko jedna z tych dwóch pań jest laureatką Oscara i nie jest to ta, która robi to po łebkach.

Jesteś Patience. I nie jesteś Catwoman

Przez lata Halle Berry była obwiniana za Catwomanporażka, ale prawda jest taka, że ​​jeśli film stał się w ostatnich latach czymś w rodzaju kultowego klasyka, to wszystko przez nią. Raczej winę należy przypisać wszystkim innym w filmie, którzy nigdy nie osiągnęli jej poziomu poświęcenia. Pitof jest prawdopodobnie największym winowajcą tego bałaganu, reżyserując Catwoman jako hiperseksualizowany La Perla reklama, a nie film oparty na komiksie.

Obsada, w tym całkowicie niezainteresowany Benjamin Bratt i wspomniany Stone, są również zaskakująco kiepscy, chociaż zawsze niezawodna Frances Conroy zdobywa punkty za tchnięcie życia w Myrtle Snow na lata przed tym, jak rudowłosa czarownica była tylko błyskiem w oku Ryana Murphy’ego. Montaż jest być może CatwomanNajstraszniejszy aspekt tej sceny, w której przeciętna scena walki ma więcej cięć niż skórzane spodnie Berry’ego.

Catwoman jest najgorszym typem blockbustera, głęboko głupim wysiłkiem, który w rzeczywistości uważa się za dobry. Gdyby tylko był w tym jakiś element samoświadomości, film mógłby przetrwać jako tak zły, że aż dobry klasyk. Gdyby Berry po prostu poddała się otaczającej ją idiocie, w stylu Faye Dunaway, to Catwoman sprawdziłoby się jako arcydzieło obozu.

Ale nic takiego się nie wydarzyło i zamiast tego, Catwoman istnieje teraz jako grzech filmowy, doskonały przykład wszystkiego, co może pójść nie tak, gdy ani jedna osoba zaangażowana w produkcję filmu nie rozumie, dlaczego w ogóle tam jest. Łatwo to zauważyć Catwoman jest najgorszą adaptacją komiksu, jaka kiedykolwiek powstała, niesławne dziedzictwo, którego prawdopodobnie nie przezwycięży w najbliższym czasie ani nigdy. Ten kociak powinien pozostać martwy.

Catwoman jest dostępny dla wypożycz lub przesyłaj strumieniowo na Amazon i inni dostawcy rozwiązań cyfrowych.