Posypało się wiele pochwał Macierz w 1999 roku był skierowany do Hugo Weavinga. Jego pamiętny nikczemny agent Smith mógł być w dowolnym miejscu i czasie, i odpowiednio, niewielu mogło uciec z uścisku Macierz zajął się popkulturą. Odniesienia, zdzierstwa, stroje i moralne przerażenie były wszędzie, chociaż z czasem Shrek I Straszny film sparodiowaliśmy to, wszyscy wolelibyśmy, żeby tak nie było.

Ciemne miasto, pomimo tego, że został ogłoszony najlepszym filmem Rogera Eberta 1998 roku, nie cieszył się nieustanną memizacją. Tak naprawdę nie cieszył się niczym, poza odrobiną nagród drugiego stopnia i kiepskim zwrotem kasowym. Większość recenzentów nie była tak entuzjastyczna jak Ebert, który powiedział, że film go podekscytował Odyseja kosmiczna I Metropolia miał, ale nikt też nie był zbyt surowy. I wszyscy zgodzili się, że scenografia była oszałamiająca.

Artykuły o Ciemne miasto są prawnie zobowiązani o tym wspomnieć Macierz ponownie wykorzystała niektóre ze swoich zestawów i zachęca się ich do debaty nad ich zaletami. Niektórzy idą dalej i oskarżają Macierz o zdzieranie swojego poprzednika. To uproszczone oskarżenie, ale możesz zobaczyć, skąd się wzięło: codzienni schluby z niechęcią do melaniny ujawniają prawdziwą naturę swojej ponurej egzystencji, a następnie wyrastają na rewolucyjnych wybrańców o ogromnej mocy, którzy muszą walczyć z nieustępliwym prześladowcą, który jest wyniesiony ponad jego złowrogich kolegów, ale przy okazji trochę wariuje.

Ale póki Macierz był pod wpływem anime i sztuk walki z Hongkongu, Ciemne miasto jest czystym noirem. John Murdoch, grany przez Rufusa Sewella, budzi się w obskurnym hotelu w obliczu martwej damy, tajemniczej pocztówki z Shell Beach, ciężkiego przypadku zapomnienia i telefonu, który każe mu ruszyć tyłek (kolejna rzecz Macierz oszukany). Robi to, ale nie wcześniej niż poświęca chwilę, by pomóc fruwającej złotej rybce, nieumyślnie przekonując lakonicznego inspektora Bumsteada Williama Hurta, że ​​nie ma do czynienia ze zwykłym złoczyńcą. Dodaj przerażającego lekarza Kiefera Sutherlanda i nucącą Jennifer Connelly, a masz wszystkie składniki nowoczesnego pastiszu Raymonda Chandlera.

Ale jest zwrot akcji science-fiction, tak duży, że trudno o nim dyskutować Ciemne miasto nie psując tego. New Line Cinema martwiło się, że będzie to trudne oglądać bez psucia tego i wymusił włączenie wprowadzającego lektora Sutherlanda, który brzmiał: „Hej, wy tępi ludzie popcornu, 'Rosebud’, o którym będziemy ciągle wspominać? To sanki tego Kane’a z dzieciństwa. Wersja reżyserska litościwie rezygnuje z tego narzucania i wystarczy powiedzieć, że kiedy Murdoch jest świadkiem, jak całe miasto zasypia o północy, zanim bladzi dziwacy w trenczach pojawiają się, by przetasować ludzi i przekształcić budynki za pomocą ich umysłów, morderczy rap nagle staje się najmniejszym z jego obawy.

Jeśli Macierz sprawił, że zastanawiasz się, czy twoje życie jest kłamstwem, Ciemne miasto sprawia, że ​​zastanawiasz się, czy życie, tak jak rozumiesz samo pojęcie, jest kłamstwem. Jest dziwniejszy, zimniejszy, bardziej niepokojący, zrzędliwy egzystencjalny kuzyn prostej bajki Neo. Ujawnienie prawdziwej natury rzeczywistości może odpowiedzieć na niektóre z twoich pytań, ale rodzi też więcej. Niektóre z te odpowiedzi na pytania mogą nigdy nie zostać udzielone, ale i tak trzeba po prostu iść naprzód. Możesz to argumentować Macierz lepiej realizował swoje pomysły, ale tak jest Ciemne miasto który siedzi z tobą w nocy.

W większości pozostaje równie niepokojąco wspaniały, jak wtedy, gdy James Berardinelli po raz pierwszy powiedział, że ma „tak oszałamiającą wizualną teksturę jak każdy film, który widziałem”. Rozwiązania dużych ujawnień rzadko są tak interesujące, jak same ujawnienia, i Ciemne miasto cierpi z powodu niezdarnej, postarzałej ostatecznej walki. Ale wszystko, co do tego prowadzi – brudne automaty, zadymione kluby nocne, anachroniczna szlam budek telefonicznych i maszyn do pisania, drapacze chmur, które przewracają się i skręcają na rozkaz – jest hipnotyzujące.

Część z tego można przypisać wizji reżysera Alexa Proyasa, który wcześniej nakręcił stylowo głupią Kruk. W retrospektywnym wywiadzie z vfxblog, kolorysta Peter Doyle argumentował, że film powstał w krótkim, intrygującym okresie, w którym efekty cyfrowe stały się wystarczająco potężne, by dokonać potężnych czynów, ale wciąż były na tyle ograniczone, że wszyscy w zespole mogli wchodzić w interakcje z reżyserem, zamiast być wpychanym na linię montażową, która oferowała brak wglądu w szerszy obraz.

Na uznanie zasługują także scenarzyści Lem Dobbs i David S. Goyer. Zwrócenie na to uwagi może być redukujące Ciemne miasto jest rzeczywiście mrocznym filmem, ale to nie sprawia, że ​​poszukiwanie odpowiedzi przez Murdocha na słonecznej Shell Beach jest mniej bolesne. Wszyscy o tym słyszeli, ale nikt nie pamięta, jak się tam dostać, a pod koniec chcesz, aby Murdoch odniósł sukces, aby on — i ty — mogli cieszyć się lokalizacją, która nie jest kolejną mroczną uliczką lub zaniedbaną stacją kolejową. Chronicznie niedoceniany Sewell gra Murdocha jako nawiedzonego człowieka, niechętnego bohatera, który traktuje każdy zwrot akcji jako kolejną kompromitującą upokorzenie. To występ, który potęguje wyczerpanie jego poszukiwania, by dowiedzieć się, co się do cholery dzieje, i patos, gdy biedak w końcu łapie przerwę.

Żadna z tych wielu pozytywów nie zapobiegła Ciemne miasto od bycia zapomnianym przez wszystkich, z wyjątkiem dziwacznych miłośników gatunku. Czy lepiej być zapamiętanym dzięki swoim memom, czy być ledwie pamiętanym w ogóle? Ciemne miasto nie był obarczony trzema kontynuacjami, które przekształciły się w mozolne wykłady z Filozofii 201, ale Proyas wycofał się z Hollywood od czasu ukończenia niewdzięcznych zadań związanych z tworzeniem Porozumiewawczy I Bogowie Egiptu. Może to pytanie, jak tamto Ciemne miasto pozuje, jest nie do odparcia. Ale pytanie, czy film wytrzyma ćwierć wieku po premierze, jest proste.