Pandemia COVID-19 podkreśliła krytyczną potrzebę solidnych i sprawiedliwych systemów zdrowia publicznego w Kanadzie, które odpowiadają zróżnicowanym potrzebom populacji. Jednym z najbardziej rażących problemów podczas pandemii był brak ujednoliconych definicji i spójnych metod gromadzenia danych dotyczących przynależności etnicznej i rasy w systemie opieki zdrowotnej. Ta luka była szczególnie widoczna w rozbieżnościach między systemami federalnymi i prowincjonalnymi.

Znaczenie gromadzenia danych

Podczas pandemii terminowe i dokładne dane dotyczące wskaźników zakaźności COVID-19 wśród różnych grup etnicznych i rasowych były niewystarczające. Utrudniało to identyfikację ognisk choroby i skuteczne ustalanie priorytetów w zakresie zwiększania możliwości testowania i szczepień.

Brak takich danych odzwierciedla szerszy problem: potrzebę ustrukturyzowanych i sformalizowanych praktyk gromadzenia danych na potrzeby zdrowia publicznego, które nie zależą od priorytetów prowincji.

Obecnie gromadzenie danych różni się w zależności od regionu. Publiczne systemy opieki zdrowotnej często nie gromadzą samodzielnie zgłaszanych danych na temat przynależności etnicznej i rasy w sposób ujednolicony i bezpieczny. Mogą nie mieć zdigitalizowanych rejestrów szczepień i często nie mają dostępu do kompleksowych danych systemu opieki zdrowotnej.

Aby być przygotowanym na przyszłe epidemie, należy zająć się tymi lukami w systemie zdrowia publicznego. Jako lekarze i eksperci badawczy sugerujemy następującą „receptę”, która obejmuje trójtorową strategię.

1. Zbierz kluczowe dane demograficzne

Po pierwsze, rządy prowincji i organizacje zdrowia publicznego powinny rozpocząć rutynowe gromadzenie kluczowych cech demograficznych, w tym przynależności etnicznej i rasy, aby zidentyfikować punkty zapalne — społeczności, w których występuje większa liczba przypadków — chorób zakaźnych, którym można zapobiec. Dane te są niezbędne do kierowania podejmowaniem decyzji opartych na dowodach i ulepszania reakcji zdrowia publicznego.

Na szczeblu federalnym Disaggregated Data Action Plan (DDAP) ma na celu usprawnienie gromadzenia danych z różnych populacji i umożliwienie ocen interseksjonalnych uwzględniających płeć, pochodzenie etniczne i rasę oraz status społeczno-ekonomiczny. Współpraca między Statistics Canada, rządami prowincji i terytoriów jest kluczowa dla rozwiązania luk w danych, odkrycia nierówności w zakresie opieki zdrowotnej oraz poinformowania o priorytetach polityki i badań.

Rząd federalny dał przykład DDAP, a podczas pandemii Public Health Agency of Canada (PHAC) ściśle współpracowała z prowincjonalnymi i terytorialnymi kolegami, naukowcami i fundatorami badań. Podczas pandemii COVID-19 PHAC wzmocniło swoje powiązania ze społecznościami, w tym ułatwiając regularne spotkania z liderami opartymi na wierze, co było przykładem znaczenia trwających sojuszy społeczności.

Gromadzenie danych prowincjonalnych i gminnych jest konieczne, ponieważ odpowiedzi zdrowia publicznego są administrowane prowincjonalnie. Lokalizowane dane pomagają zaspokoić konkretne potrzeby społeczności. Było to widoczne w badaniach dotyczących konkretnych dzielnic w Toronto podczas pandemii, które wpłynęły na wdrożenie mobilnych klinik szczepień.

Oprócz danych ilościowych, dane jakościowe z pandemii dostarczają cennych lekcji urzędnikom służby zdrowia publicznego. Ważne jest podkreślenie doświadczeń pracowników niezbędnych, którzy, nie otrzymując zasiłku chorobowego lub testów w miejscu pracy, kontynuowali pracę, nawet gdy mieli objawy.

Przeczytaj więcej: Ogniska COVID-19 w opiece długoterminowej podkreślają pilną potrzebę płatnych zwolnień lekarskich

Innym przykładem jest zaniedbanie społeczności wysokiego ryzyka w priorytetowym traktowaniu centrów testowych i wczesnego wdrażania szczepionek. Ten rodzaj danych jakościowych pomaga przedstawić dokładny obraz tego, jak nierówności kształtowały transmisję wirusa, zwalczać stereotypy i dezinformację w publicznej dyskusji na temat transmisji wirusa i pomaga zapewnić, że narracja nie sugeruje fałszywie, że te społeczności zignorowały porady dotyczące zdrowia publicznego i kontynuowały gromadzenie się.

2. Zaangażowanie społeczności

Po drugie, zaangażowanie społeczności i budowanie zaufania z grupami marginalizowanymi jest niezbędne i powinno poprzedzać zbieranie danych. Można je zidentyfikować w każdym regionie, korzystając z informacji na poziomie spisu powszechnego, które obejmują informacje o rodzaju zakwaterowania, czynnikach społeczno-ekonomicznych, wieku oraz statusie imigracyjnym i rasowym. Podczas pandemii COVID-19 badania etniczne dostarczyły cennych spostrzeżeń na temat wahania przed szczepieniami i pomogły przeciwdziałać narracjom stygmatyzacji.

Jednakże opóźnienia w angażowaniu społeczności o zróżnicowanym pochodzeniu etnicznym w badania naukowe były powszechne, często spowodowane długim procesem pozyskiwania funduszy i uzyskiwania zgód komisji etyki.

Na niechęć do szczepień wśród społeczności marginalizowanych miało wpływ kilka czynników: brak zaufania do szybkiego procesu opracowywania szczepionek, historyczne doświadczenia związane z rasizmem oraz obawy dotyczące długoterminowych skutków ubocznych.

Dostawcy usług zdrowotnych, w tym urzędnicy ds. zdrowia publicznego, muszą wspierać stały dialog z tymi społecznościami na temat zdrowia populacji — w tym zdrowego, aktywnego życia, zdrowych niemowląt i matek oraz rutynowych szczepień dzieci. Budowanie relacji z lokalnymi organizacjami oddolnymi, agencjami osadniczymi i grupami wyznaniowymi odgrywa kluczową rolę w tych rozmowach, pomagając rozwiać dezinformację i budować zaufanie.

3. Komunikacja dostosowana do potrzeb

Trzecim wymogiem jest skuteczna komunikacja informacji dostosowanych kulturowo, przekazywanych w języku zgodnym z potrzebami społeczności. Podczas pandemii komunikacja lekarzy i urzędników służby zdrowia za pośrednictwem głównych mediów była konsekwentnie uznawana za wiarygodne źródła informacji wśród określonych grup etnicznych i rasowych.

Ponadto dostarczanie informacji dotyczących testów na COVID-19 i dostępności szczepień w wielu językach oraz świadczenie usług przez osoby, które wyglądały jak one, miało kluczowe znaczenie w badaniach społeczności czarnoskórych, południowoazjatyckich, rasowych i rdzennych. Dopasowanie językowe i kulturowe między pracownikami służby zdrowia, badaczami i członkami społeczności wzmacnia zaufanie, podczas gdy źle przetłumaczone komunikaty dotyczące zdrowia zaczynają je podważać.

Lekcje wyciągnięte z COVID-19 powinny skłonić wszystkie szczeble władzy do wzmocnienia koordynacji w celu zapewnienia zdrowia publicznego i skutecznego reagowania na przyszłe epidemie. Gotowość na pandemię wymaga ciągłego zaangażowania społeczności i budowania zaufania, które są warunkami wstępnymi skutecznego gromadzenia danych i strategii reagowania na potrzeby zdrowia publicznego.

Lekcje z COVID-19

Niestety, niedawna epidemia odry w południowo-zachodnim Ontario potwierdziła pilną potrzebę szybkiej wymiany informacji i dialogu z dotkniętymi społecznościami. Lekcje z pandemii COVID-19 powinny skłonić urzędników służby zdrowia na wszystkich szczeblach rządu do współpracy w celu szybkiego i zdecydowanego działania w podobnych scenariuszach.

Pandemia COVID-19 nauczyła nas, że podejście uniwersalne jest niewystarczające do rozwiązania problemu nierówności zdrowotnych. Ukierunkowana strategia uwzględniająca społeczność jest niezbędna do poprawy reakcji w zakresie zdrowia publicznego w celu zapewnienia równości wszystkim Kanadyjczykom. Idąc naprzód, musimy nadać priorytet gromadzeniu i wykorzystywaniu danych rozproszonych, budować silne partnerstwa społeczne i upewnić się, że nasze systemy zdrowia publicznego są przygotowane do zaspokojenia potrzeb całej populacji.