Kiedy Donald J. Trump został prezydentem, natychmiast przystąpił do zmiany systemu imigracyjnego kraju, w tym poprzez wprowadzenie zakazu podróżowania, który dotyczył głównie krajów z dużą populacją muzułmańską, oraz poprzez radykalne zmiany na południowej granicy.

Od czasu odejścia ze stanowiska Trump atakował osiągnięcia swojego następcy w zakresie imigracji. Prezydent Biden nie przeciwstawił się podejściu Trumpa w sposób, w jaki mieli nadzieję niektórzy zwolennicy imigracji, i polegał na odstraszaniu, tak jak robili to inni prezydenci. Jednak w porównaniu z panem Trumpem, pan Biden nie używał okrucieństwa i strachu jako pałki.

To była podstawa podejścia Trumpa do imigracji: odstraszanie poprzez okrucieństwo. Oto pięć najważniejszych informacji na temat polityki imigracyjnej i granicznej pana Trumpa.

Pan Trump rozpoczął swoją prezydenturę od podpisania dekretu wykonawczego, który miał na celu ograniczenie podróżnych z siedmiu krajów, w większości muzułmańskich, na 90 dni. Nakaz, z pewnymi wyjątkami, dotyczył podróżnych z Iranu, Iraku, Libii, Somalii, Sudanu, Syrii i Jemenu. Wstrzymała również przesiedlenia syryjskich uchodźców do Stanów Zjednoczonych.

Zakaz podróżowania wywołał natychmiastowy chaos. Lotniska były zapchane podróżnymi, którzy w chwili podpisania rozporządzenia byli na pokładzie samolotów i nie mieli możliwości wjazdu do kraju. Adwokaci złożyli pozew, a sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który podtrzymał tę politykę w orzeczeniu z 2018 roku. Z biegiem czasu administracja wydała dodatkowe zakazy podróżowania, usuwając lub dodając kraje, w tym kilka krajów afrykańskich, często wykorzystując działania terrorystyczne jako usprawiedliwienie.

Mur graniczny

W 2017 roku Trump zaczął koncentrować się na jednej ze swoich najwcześniejszych obietnic wyborczych – budowie fizycznego muru wzdłuż granicy między Stanami Zjednoczonymi a Meksykiem. Pomysł został początkowo zasugerowany przez doradcę kampanii Trumpa, Sama Nunberga, jako pomoc w zapamiętywaniu, aby skłonić kandydata do pamiętania o mówieniu o imigracji w swoich przemówieniach. Ale wkrótce stało się to okrzykiem bojowym na jego imprezach.

„Wiesz, jeśli robi się trochę nudno, jeśli widzę, że ludzie zaczynają w pewnym sensie myśleć o odejściu”, powiedział pan Trump redakcji The New York Times podczas kampanii w 2016 r., „Mogę powiedzieć publiczności, po prostu mówię: „Zbudujemy mur!” I wariują”.

Pan Trump miał serię ekstremalnych projektów na ścianę. Chciał kolców na górze, czarnej farby, która paliłaby ręce imigrantów próbujących się wspiąć, być może fosy na dole. Chciał, żeby miał 30 stóp wysokości. W pewnym momencie zapytał, czy migrantom można strzelać w nogi, aby ich spowolnić. Pomocnicy zignorowali takie sugestie.

Ostatecznie budowa muru została uwikłana w częściowe zamknięcie rządu, a pieniądze na nią nie zostały rozdzielone przez Kongres. Pan Trump obiecał, że sam dokona muru za pośrednictwem władzy wykonawczej. Zbudowano mniej niż 500 mil bariery, kosztem szacowanym na 15 miliardów dolarów, co niektórzy republikańscy krytycy Trumpa prywatnie wskazują jako słabość. Prawie wszystkie z tych 500 mil znajdowały się na obszarach, na których stały już zniszczone bariery.

Separacja rodziny

Do 2018 r. Trump – wraz z Jeffem Sessionsem, byłym senatorem, który był wówczas przeciwnikiem imigracji i był wówczas prokuratorem generalnym – często krytykował swoich sekretarzy gabinetu za liczbę nielegalnych przejść granicznych, które nadal mają miejsce. Ale administracja miała nowy plan odstraszania.

„Musimy zabrać dzieci”, powiedział pan Sessions innym urzędnikom, opracowując nową formę „zerowej tolerancji”. Polityka polegała na rozdzielaniu dzieci i ich opiekunów, którzy przekroczyli granicę, oraz ściganiu dorosłych. Zgodnie z notatkami jednej z osób biorących udział w spotkaniu, przesłanie pana Sessionsa brzmiało: „Jeśli zależy ci na dzieciach, nie przyprowadzaj ich. Nie udzielę amnestii osobom z dziećmi”.

Rezultat tej polityki: obrazy i historie dzieci wyrwanych z ramion rodziców, płaczących i przeżywających traumę. Pan Trump ostatecznie zakończył politykę własnej administracji dekretem wykonawczym w 2018 r., pośród powszechnego oburzenia i intensywnych relacji w mediach, ale na spotkaniu w ratuszu w CNN w zeszłym tygodniu powiedział, że przywróci politykę, jeśli zostanie wybrany w 2024 r.

Ponadto pan Trump czasami wydawał się zainteresowany zachowaniem niektórych aspektów programu DACA z czasów Obamy, w ramach którego ludziom przywiezionym do Stanów Zjednoczonych w młodości oszczędzono deportacji, programu, który obiecał zakończyć jako kandydat . Pozwolił jednak panu Sessionsowi ogłosić koniec i sprawa utknęła w sądzie na lata.

Przepięcia graniczne

Dla prezydenta mającego obsesję na punkcie liczby przejść granicznych rok 2019 był najtrudniejszym rokiem dla Trumpa. Umowa administracyjna z Meksykiem, zobowiązująca osoby ubiegające się o azyl do pozostania tam w oczekiwaniu na rozpatrzenie sprawy w Stanach Zjednoczonych – która była ostro krytykowana przez obrońców praw człowieka jako próba ograniczenia legalnego azylu – nie weszła jeszcze w życie na całej granicy.

Administracja pana Trumpa bawiła się w tym roku różnymi sposobami odstraszania nielegalnych imigrantów, w tym z planem, który ostatecznie został porzucony na rzecz nalotów deportacyjnych wymierzonych w rodziny w 10 głównych miastach.

Polityka pana Trumpa doprowadziła również do przepełnienia obiektów granicznych. Kiedy samotnie podróżujące dzieci migrantów są przetwarzane w placówce Straży Granicznej, powinny zostać przeniesione do schroniska zarządzanego przez Departament Zdrowia i Opieki Społecznej, gdzie wiele z nich jest następnie przekazywanych sponsorowi, który jest krewnym.

Ale pan Trump odstraszył wielu sponsorów od zgłaszania wniosków o te dzieci, wymagając od nich podania danych osobowych, które, jak się niektórzy obawiali, zostaną później wykorzystane do ich odnalezienia i deportacji. Wiele dzieci tygodniami przetrzymywano w celach wzdłuż granicy, mimo że rząd ma je przekazać do schronisk w ciągu 72 godzin. Obiekty przygraniczne nie miały dostępu do odpowiednich środków higienicznych, a dzieci były w niektórych przypadkach narażone na choroby.

Kiedy koronawirus pojawił się w Stanach Zjednoczonych na początku stycznia 2020 r., Trump wprowadził zakaz podróżowania z Chin, skąd pochodzi wirus. Przeniósł się również do uchwalenia polityki znanej jako Tytuł 42 w marcu, wykorzystując niejasną część prawa zdrowia publicznego do wydalania migrantów i osób ubiegających się o azyl z powodu pandemii.

Upoważniło to administrację Trumpa do wprowadzenia najbardziej agresywnej polityki granicznej, a urzędnicy wykorzystali pandemię do szybkiego odrzucenia migrantów na granicy, nie dając większości z nich możliwości ubiegania się o azyl.

Stephen Miller, architekt programu imigracyjnego Trumpa, wielokrotnie próbował wykorzystać prawo do blokowania osób ubiegających się o azyl i wreszcie znalazł swoją szansę w pandemii. Z naruszeniem międzynarodowego prawa uchodźczego administracja Trumpa początkowo wydaliła również dzieci z innych krajów, w tym podróżujące samotnie, do Meksyku w czasie pandemii.

Zarówno administracja Trumpa, jak i Bidena argumentowały, że potrzebują tytułu 42, aby powstrzymać pandemię koronawirusa. Ale prawo miało również niezamierzoną konsekwencję w postaci zachęcenia setek tysięcy zdesperowanych ludzi do podejmowania wielokrotnych prób przedostania się do kraju. Wielu poddanych tej regule szybko wraca do Meksyku, by spróbować ponownie kilka dni później.

Zolan Kanno-Youngs przyczynił się do zgłoszenia.