W drugim przebojowym sitcomie Boba Newharta Nowy Hart zagrał właściciela zajazdu z Vermont, który miał jeden prosty cel: nie przerywać czytania gazety.

To nigdy się nie stało.

Jedną z osób, które najbardziej mu przeszkadzały, była rozpieszczona dziedziczka, która stała się niekompetentną pokojówką Stephanie Vanderkellen. Grana przez Julię Duffy, ta postać była młoda, energiczna, blond i roszczeniowa. Newhart zagrała… Newhart.

Od poniedziałkowego porannego czytania przy stole do nagrywania w piątkowy wieczór, Newhart i Duffy tańczyli ze sobą w komediowy sposób. Jako scenarzysta ostatniego sezonu Nowy Hart, Obserwowałem ich chemię z pierwszej ręki. Oboje potrafili wywołać śmiech najmniejszym gestem: powolnym mrugnięciem lub uniesioną brwią.

Za swoją pracę nad tym serialem Duffy otrzymała siedem nominacji do nagrody Emmy, a Newhart trzy. (Co niewiarygodne, jedyną nominacją Emmy, którą Newhart otrzymał, była rola gościnna w Teoria Wielkiego Podrywu.)

Kiedy 18 lipca rozeszła się wieść, że Newhart zmarł w wieku 94 lat, Duffy zamieścił smutny hołd.

Kilka dni później skontaktowałem się z nią, aby złożyć jej kondolencje.

„Myślałem o tym tak wiele w tym tygodniu” – powiedział Duffy przez telefon. „I pomyślałem: »Czy kiedykolwiek był ktoś, kto był tak skromny na powierzchni, kto zrobił tak wielki wpływ?«”

Kontynuowała: „Oczywiście, gdybym powiedziała to Bobowi, powiedziałby: »Cóż, był Jezus«. Pewnie taka byłaby jego odpowiedź. »A potem jestem ja«”.

Przeczytaj tę wymianę zdań na głos, a usłyszysz, jak doskonale Duffy zrozumiał wyjątkowy komiczny głos Newharta. Oto reszta naszej rozmowy, skrócona i lekko zredagowana.

Jako jedna z gwiazd Newhart, Twoje nazwisko na zawsze będzie związane z jego nazwiskiem, co musi być miłe.

To bardzo miłe. I przywiązuje mnie do tak wielu rzeczy, cofając się do historii komedii i wszystkich ludzi, z którymi pracował. I nawet do Jacka Benny’ego, który miał na niego bardzo duży wpływ.

Wydaje mi się, że Bob był bardziej otwarty na to, że kobiety są zabawne, niż wielu mężczyzn z jego pokolenia. W jego pierwszym sitcomie, The Bob Newhart Show, Suzanne Pleshette i Marcia Wallace były zabawne. I wyraźnie zachwycał się twoją pracą. Czy to brzmi dla ciebie prawdziwie?

Wydawało mi się, że na naszym planie zabawne było wszystko. Zabawne było królem i nic innego się nie liczyło. To był cel. To było święte.

Jeśli chodzi o opinię Boba na mój temat… Wiesz, nigdy mnie bezpośrednio nie chwalił. Nie sądzę, żeby standupowcy tak robili. To nie ich język. I nigdy nie spodziewałam się ani nie potrzebowałam usłyszeć, co myśli o mojej pracy. Ale traktował mnie jak równą sobie od samego początku i to było całe potwierdzenie, jakiego potrzebowałam. Tego rodzaju równość nie była jeszcze oczywista. Nie mieliśmy Tiny [Fey] i Amy [Poehler] wtedy i inni sztandarowi nosiciele. Więc bycie traktowanym jak równa młoda kobieta w komedii było wszystkim.

Poza tym Bob nie był typem, który się wywyższa. Na początku byliśmy w czymś towarzyskim i [Newhart’s wife of 60 years] Ginnie zapytała: „Czy on ci mówił, jak bardzo cię ceni?”

Zaśmiałem się i powiedziałem: „Cóż, nie do końca”.

Potem zwróciła się do niego i powiedziała coś w rodzaju: „Newhart, mówisz mi to wszystko… dlaczego nie powiesz tego jej?”

To było po prostu zabawne, że Ginnie była taka bezpośrednia, ponieważ Bob był tak powściągliwy w wyrażaniu swoich emocji. Mam na myśli, że poślubił idealną osobę. Była cudowna. Nie można było nic zrobić z Ginnie. I uwielbiam sposób, w jaki nazywała go „Newhart”.

William Vendetta/Chicago Tribune/Tribune News Service za pośrednictwem Getty Images

Ktoś kiedyś powiedział, że Bob mruga zabawnie. Czy się zgadzasz?

Jego mruganie było równie dobrze wyczute, jak jego pauzy — jego słynne pauzy. A sposób, w jaki robił pauzy w drodze do żartu, jakby chciał powiedzieć publiczności, że teraz można zacząć rozumieć żart i śmiać się. To niezwykłe, co zrobił.

Uważam go za „komika kontekstowego”. Dlatego był tak idealny do sitcomów. A nawet w swoim standupie budował scenariusze, na które reagowali bohaterowie, jak na przykład szef West Indies Company rozmawiający z Sir Walter Raleigh przez telefon i po raz pierwszy usłyszałem o tytoniu. („Więc zwijasz go i gdzie go wkładasz?… Między usta, Walt? A potem co robisz? [laughs and laughs] Podpaliłeś to?”)

I zazwyczaj był to kontekst osoby, która musiała poradzić sobie z sytuacją, z którą nie była w ogóle przygotowana. On po prostu reaguje.

Właśnie nakręciłem kilka odcinków Sąd Nocny i pracowałem z Melissą Rauch, która jest najwspanialszą osobą i oczywiście pracowałem z Bobem nad Teoria Wielkiego Podrywu. I naprawdę rozumie, że czysta komedia nie zależy od obecnych czasów — obecnego sposobu mówienia i obecnych memów. Ponieważ to się zmienia. Ale kiedy znajdujesz coś zabawnego w czymś ponadczasowym, to jest to najczystsza i najlepsza komedia ze wszystkich. Monty Python będzie zabawny na zawsze.

Nowy Hart nie nawiązywał do teraźniejszości. Rozpaczliwie chcieliśmy, żeby było śmiesznie po dziesięcioleciach. I Melissa naprawdę to rozumie. Obejrzała serial i chciała pójść w nasze ślady. I wydawało mi się to po prostu kosmiczne, że ten czysty rodzaj komedii przechodzi z pokolenia na pokolenie, jest szanowany, wchłaniany i kontynuowany.

I mówię młodym ludziom, jeśli interesuje was komedia, musicie wiedzieć, kim jest Ernie Kovacs. Musicie wiedzieć, skąd pochodzimy. Pracowałem z Tomem Postonem, który wykonał jeden z numerów Berta Lahra z wodewilu. Jestem z tym związany, z wodewilem i czuję się tak szczęśliwy.

Uwielbiałem WC Fieldsa i pamiętam, jak kiedyś rozmawiałem z Peterem Scolarim o filmie „Million Dollar Legs” i powiedział: „Cóż, rzecz w tym, że Bill Fields…” Nigdy nie słyszałem, żeby ktoś nazywał go „Billem Fieldsem”. To tak, jakby byli starymi przyjaciółmi. Ale w pewnym sensie nimi byli.

Wszyscy byliśmy komediowymi nerdami. Tak naprawdę ulubionym komikiem Petera był Buster Keaton.

Pamiętam, jak kiedyś mój mąż Jerry i ja przygotowywaliśmy się do wieczoru telewizyjnego z dziećmi, żeby pokazać im Abbotta i Costello po raz pierwszy. Jerry powiedział: „A co jeśli nie uznają tego za zabawne?” A ja odpowiedziałam: „No to wychodzą”. Na szczęście dużo się śmiali i okazało się, że oboje mają paskudne poczucie humoru, więc dobrze zrobiliśmy, że ich indoktrynowaliśmy.

Kathryn Page/Getty Images

Kiedy ostatnio rozmawiałeś z Bobem?

Rozmawialiśmy po jego urodzinach w zeszłym roku. Jego urodziny są 12 września, tak samo jak urodziny Petera [Scolari who died in 2021 and is known to millennials as Tad Horvath, Heather’s father on Girls]. I dużo rozmawialiśmy, bo straciliśmy Petera w zeszłym roku.

Bob zawsze odpowiadał na moje wiadomości, a potem w pewnym momencie wszystko zaczęło przechodzić przez Jerry’ego [Digney]wieloletnia przyjaciółka i rzeczniczka prasowa Boba. I zdałam sobie sprawę, że to dla niego za dużo. Ginnie nie było od roku i po prostu nie mogłam sobie wyobrazić Boba bez niej. Wydawało się to po prostu niemożliwe. On jej absolutnie potrzebował.

Ale byłem w kontakcie z Courtney, ich najmłodszym dzieckiem. I wiedziałem, że Bob jest w domu, a rodzina wiedziała, że ​​to nadchodzi, i wszyscy tam byli.

Czy jest jakiś odcinek lub moment, który uważasz za ulubiony z życia Twojego i Boba?

Najbardziej zapadający w pamięć moment miał miejsce na początku. Postać Stephanie nie była w gospodzie zbyt długo. Opuściła dom, a jej rodzice chcieli, żeby wróciła. Więc w tym odcinku rozmawiałem przez telefon z rodzicami, co było bardzo zabawne i oczywiście, po prostu słuchałeś mojej wersji wydarzeń. A kiedy to ćwiczyłem, Bob szedł przez scenę z kawą, zatrzymał się i popatrzył na mnie.

Więc powiedziałem: „Nie patrz na mnie. Ty nie mogę patrzeć, jak wykonuję komediową rozmowę telefoniczną”.

I powiedział: „To trudniejsze niż wygląda, prawda?”