Chociaż wiele filmów wydaje się być filmami antywojennymi, wiele z nich należy do kategorii Czas Apokalipsy, które niemal idealizują wojnę. Dla Alexa Garlanda element tworzenia Wojna domowa (obecnie w kinach), z udziałem Kirsten Dunst, Cailee Spaeny, Wagner Moura i Stephen McKinley Henderson zastanawiał się, co sprawia, że ​​kino wojenne skłania się w tym kierunku, więc Wojna domowa można tego uniknąć.

„Myślę, że niektóre z nich są całkiem oczywiste, mogą to być zachowania ludzi, ich zachowanie jest zbyt pewne siebie lub obojętne, albo też nie mają poczucia, że ​​mają faktyczny kontakt z przemocą” – powiedziała Garland Yahoo Kanada. „Są jeszcze inne rzeczy, które mają związek z supermocami kina, a mianowicie twarze aktorów, sposób, w jaki wyglądają w kadrze, a często w szczególności to, co robi muzyka, w jaki sposób muzyka cię poprowadzi. … montaż często ma na celu uczynienie czegoś gładszym lub bardziej płynnym, a ty usuwasz niezręczność, eliminujesz postrzępienie.

„W końcu okazuje się, że jest wszystkiego po trochu i co zrobiliśmy, dużo rozmawialiśmy nie tylko o tym, czego należy unikać, ale także o tym, co stanowi coś, co wydaje się realne, czy to w materiałach informacyjnych, czy dokument, ale także doświadczenie życiowe, w pewnym sensie brzmi to głupio, ale jak wygląda rzeczywistość i czerpiąc w ten czy inny sposób z osobistych doświadczeń, aby sprawić, że coś będzie zgodne z prawdą”.

O czym jest „Wojna domowa”?

Akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości w Ameryce. Dunst gra doświadczonego fotoreportera wojennego Lee, który opisuje wojnę domową w USA, współpracując z Joelem (Moura). Udadzą się z Nowego Jorku do Waszyngtonu, aby przeprowadzić ostatni wywiad z faszystowskim prezydentem kraju, granym przez Nicka Offermana.

W podróż z Joelem i Lee wyrusza Sammy (Henderson), starszy kolega, który pracuje dla „New York Timesa”, która chce iść na linię frontu w Charlottesville w Wirginii, oraz młodą, początkującą fotoreporterkę Jessie (Spaeny), która jest idolką Lee.

Historia trwa

Szczególnie interesującym aspektem filmu Garland jest możliwość poznania historii przez trzy różne pokolenia dziennikarzy. Lee początkowo jest dość opiekuńczy w stosunku do Jessie, podczas gdy Sammy wyraźnie widzi ambicje Lee w Jessie.

W przypadku Garland istniało również poczucie powtórzenia, które można dostrzec w tych postaciach, wpływ powtórzeń i to, jak zmieniają one dziennikarzy na różnych etapach ich kariery.

„Przeżywanie czegoś raz za razem i różne jego fazy, spotykanie się z tym po raz pierwszy lub ostatni, a potem osiągnięcie stanu pośredniego” – powiedziała Garland. „Dziennikarze, do których kierowany jest film, są w pewnym sensie staroświeccy, nie chodzi o to, że już ich nie ma, po prostu istnieją nadal, ale nie są dominującym głosem w dziennikarstwie, w sposób, w jaki to robili być.”

„Stary facet pracuje dla New York Timesa, to coś reprezentuje. Najmłodszy dziennikarz tam posługuje się 35-milimetrowym aparatem fotograficznym, czyli narzędziem fotoreportera, które w pewnym sensie nawiązuje do lat 60. i 70., i nawet jeśli nie jest to aparat z autofokusem, to aparat z manualnym ustawianiem ostrości. … Fotograf prasowy w 1992 roku korzystałby prawdopodobnie z autofokusa Nikona lub czegoś podobnego. … To powrót do czasów, gdy dziennikarze funkcjonowali przede wszystkim jako reporterzy, a sam film w pewnym sensie stara się zachowywać jak reporter.

„Im bardziej wszystko jest spolaryzowane i podzielone, tym bardziej zdaję sobie sprawę, że jestem centrowy”

Garland zaczął pisać Wojna domowa w 2020 r. i od tego czasu do 2024 r. świat stał się, realistycznie rzecz biorąc, jeszcze bardziej spolaryzowany i dzielący. Twórca filmu zauważył, że w ciągu czterech lat jego spojrzenie na ten film uległo zmianie w związku ze zmieniającym się krajobrazem politycznym w kilku krajach na całym świecie.

„Myślę, że w pewnym sensie pisanie jest aktem przetwarzania i… cztery lata temu wszystko było w pewnym sensie dokładnie takie samo, choć może tylko mniej” – stwierdziła Garland. „Ale pod innymi względami niesamowicie tak samo.”

„Myślę, że sześć, siedem, osiem lat temu, więcej, 20 lat temu, gdybyś powiedział: «Jaka jest twoja polityka?». Powiedziałbym, że jestem lewicowcem i pod pewnymi względami po prostu tak bym to zostawił… Moje zasady były lewicowe i obejmowały szereg przekonań, które mogą mieć związek z podatkami i opieka społeczna, rynki regulowane i tym podobne. W ciągu ostatnich czterech lat podczas kręcenia filmu zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę jestem bardziej centrowy wszystko jest spolaryzowane i podzielone, tym bardziej zdaję sobie sprawę, że jestem centrowy”.

Ponadto Garland powiedział, że w poprzednich latach, może około sześć lat temu, powiedziałby, że funkcją rządu i mediów jest „tworzenie lepszego kraju dla ludzi” i „opieka nad ludźmi”. Ale teraz uważa, że ​​to ich „funkcja drugorzędna”.

„To niezwykle ważna funkcja, ale zacząłem myśleć, że tak naprawdę główną funkcją rządu i mediów jest ochrona nas przed faszyzmem, ochrona przed ekstremizmem i myślę, że dlatego teraz nazwałbym siebie centrowcem, – powiedziała Garland. „Ponieważ tak sądzę – i może to zabrzmieć histerycznie, ale w rzeczywistości częściowo o to właśnie chodzi w tym filmie, myślę, że całkiem wyraźnie widzę faszystowskie zachowania pokazywane na całym świecie. W moim kraju. W Ameryce”.

Ale oczywiście wielu dzisiejszych faszystów tak naprawdę nie identyfikuje się jako faszyści, a Garland twierdzi, że postrzega to jako „wulgarne słowo”.

„Widzę ludzi w polityce i przemyśle, a także w mediach, którzy wypowiadają się faszystowskie wypowiedzi i mają faszystowskie wzorce myślenia, a ze względu na sposób, w jaki wzmacniamy te wzorce myślenia, uzyskują oni pewnego rodzaju dominację, która nie tylko nie na to zasługują, ale jest to nierozsądne z ich strony” – stwierdziła Garland. „Właściwie jest to dla nich niebezpieczne”.

„Myślę, że dla wielu osób brzmi to prawdopodobnie alarmistycznie, ale powiedziałbym, że jest całkiem rozsądne. Można faktycznie zademonstrować zmiany w społeczeństwie, ale także w sposobie, w jaki zachowują się inne kraje, czując, że Ameryka lub Europa są w słabszej, bardziej niepewne, że pozwala się na to, aby ich własne faszystowskie tendencje były uchylone, więc nie sądzę, że jest to alarmistyczne.