Gabinet byłego prezydenta USA Jimmy’ego Cartera (98 l.), który od pewnego czasu był osłabiony, ogłosił, że nie będzie już szukał leczenia szpitalnego z powodu swoich dolegliwości. Zamiast tego zdecydował się na opiekę hospicyjną w swoim skromnym domu w wiejskiej wiosce rolniczej Plains w stanie Georgia, niedaleko miejsca, w którym się urodził.

Jego sprzeciw wobec rasizmu i poparcie dla praw człowieka są legendarne, a jego zaangażowanie na całe życie w życie wśród wiejskich Gruzinów, gdzie segregacja była surowa, a dyskryminacja nadal jest powszechna, stało się jeszcze bardziej przekonujące. To trwałe zaangażowanie w walkę z rasizmem i prawami człowieka w domu również ukształtowało jego zainteresowanie i zaangażowanie w Afryce.

Często rozmawialiśmy o sprawach afrykańskich w ciągu dziewięciu lat (2006-2015), kiedy kierowałem programami pokojowymi Centrum Cartera. Moje najczęstsze wyjazdy do Afryki dla ośrodka polegały na kierowaniu wyborczymi misjami obserwacyjnymi, którymi był żywo zainteresowany.

Jego poglądy na Afrykę można oceniać z trzech punktów widzenia:

• Polityka afrykańska realizowana podczas jego prezydentury w latach 1977-1981

• Programy w Afryce z Centrum Cartera, gdy był jego liderem, 1982-2015

• Jego moralna determinacja, by liczyć się z rasizmem.

polityki Afryki

W swojej książce Jimmy Carter in Africa: Race and the Cold War Nancy Mitchell, profesor historii na North Carolina State University, analizuje na 900 stronach, w jaki sposób przywództwo i podstawowe wartości Cartera, omówione w trzeciej części, wpłynęły na jego podejście do południowej Afryki. Ale Michell przypomina nam, że w latach 70. Afryka była najgorętszym teatrem zimnej wojny.

Podtytuł książki podkreśla jednak znaczące przesunięcie akcentów umiejętnie dokonane przez Cartera i kluczowe dla jego sukcesu w wyzwoleniu Rodezji (dziś Zimbabwe) poprzez traktowanie wszystkich stron, nawet „komunistów”, z szacunkiem. Zakulisowa rola Cartera we wspieraniu umowy Lancaster House z 1979 r., Która doprowadziła do niepodległości Zimbabwe, była jednym z jego największych osiągnięć dyplomatycznych.

Wiele lat później bliski doradca długoletniego przywódcy Zimbabwe, Roberta Mugabe, powiedział mi, że gdyby Carter wygrał drugą kadencję, powiedziałby, że będzie pracował nad zebraniem funduszy amerykańskich w celu ułatwienia kluczowego elementu porozumienia pokojowego, reformy rolnej opartej na „ chętny sprzedawca, chętny kupujący”.

Kontynuacja historii

Jednak wybór republikanina Ronalda Reagana w 1980 r. zaowocował zupełnie inną polityką USA, polegającą na „konstruktywnym zaangażowaniu” w południowej Afryce. Było to powszechnie postrzegane wśród grup sprzeciwiających się apartheidowi w Stanach Zjednoczonych i przypuszczalnie w Afryce jako pomoc w złagodzeniu presji ery Cartera na rządy białej mniejszości.

Afryka Południowa pozostała najwyższym priorytetem Cartera, jak zauważa Mitchell:

Carter powiedział mi kilka razy, że spędził więcej czasu na zabieganiu o pokój w południowej Afryce niż na Bliskim Wschodzie, a po przeczytaniu odtajnionych akt w bibliotece Centrum, zgadzam się.

Po prezydencji

Afryka pochłonęła lwią część zasobów i energii, odkąd prezydent i pani Rosalynn Carter założyli swoje centrum we współpracy z Uniwersytetem Emory 41 lat temu, aby pracować w biednych krajach, gdzie kolonializm i rasizm ograniczyły wzrost, możliwości i poczucie wspólnego człowieczeństwa . W 2015 roku ich wnuk Jason Carter, który mieszkał w RPA jako wolontariusz Korpusu Pokoju i mówi jednym z 11 oficjalnych języków kraju, isiZulu, został wybrany na przewodniczącego centrum.

Afryka pozostaje regionem największych i najtrwalszych zobowiązań Centrum Cartera, pod motywującym hasłem „Waging Peace, Fighting Disease, Building Hope”. Według raportu finansowego za 2021 r., coroczna kampania zbierania funduszy centrum zbiera około 0 mln USD rocznie. Obecnie firma zatrudnia około 230 pracowników w Atlancie i około 3100 pracowników terenowych, głównie w Afryce. Centrum posiada również fundusz żelazny o wartości przekraczającej miliard dolarów.

Najbardziej znaczący wkład Centrum Cartera w rozwój dotyczył afrykańskiego zdrowia publicznego, w celu wyeliminowania, złagodzenia i zapobiegania sześciu chorobom, w tym malarii i ślepocie rzecznej.

Demokracja jest największym z programów pokojowych; obserwacja i wsparcie wyborów pochłaniają najwięcej zasobów i personelu.

Kompas moralny Cartera

Motywacje zainteresowania Cartera Afryką są głęboko osobiste. Krótkie przemówienie wygłoszone podczas obchodów jego 90. urodzin dla personelu ujawniło, że sam rozliczył się z rasą w domu. To, jak sądzę, mogło być przyczyną jego długiego zaangażowania w Afryce.

Dorastając w mocno segregowanej wiejskiej Gruzji, wspominał, że jego rodzina była:

On dodał:

Carter, jak odkryłem, może być trudnym człowiekiem do pracy. On sam i otaczających go ludzi przestrzega niezwykle wysokich standardów moralnych i etycznych. Jako prezydent utrzymywał pokój, mówił prawdę i przestrzegał prawa. Carter obiecał również, że nigdy nie będzie czerpał korzyści z prezydentury – z moich obserwacji wynika, że ​​skrupulatnie dotrzymał obietnicy.

Jego osiągnięcia powinny przypominać wszystkim demokratom, w tym w Afryce, o pociąganiu przywódców do odpowiedzialności za podobne standardy. Bo jak oświadczył podczas swojego wykładu w sprawie Pokojowej Nagrody Nobla w 2002 roku:

Ten artykuł został ponownie opublikowany z The Conversation, serwisu informacyjnego non-profit, którego celem jest dzielenie się pomysłami ekspertów akademickich. The Conversation to godna zaufania wiadomość od ekspertów. Wypróbuj nasze bezpłatne biuletyny.

Napisali go: John J. Stremlau, Uniwersytet Witwatersrand.

Czytaj więcej:

John J Stremlau nie pracuje, nie konsultuje się, nie posiada udziałów ani nie otrzymuje finansowania od żadnej firmy lub organizacji, która skorzystałaby z tego artykułu, i nie ujawnił żadnych istotnych powiązań poza swoim stanowiskiem akademickim.