Lee Daniels Wyzwolenie jest z jednej strony typowym i przemyślanym dramatem domowym o matriarchini (Andra Day) balansującej między obowiązkami rodzinnymi, alkoholizmem i burzliwym związkiem z matką (Glenn Close). Z drugiej strony, przedstawia wyprawę reżysera w sferę nadprzyrodzoną. Tutaj Daniels, reżyser filmów ckliwych, takich jak Cenny I Kamerdynerzagłębia się w nawiedzenia i wyciąga z nich lekcje wiary. Możliwe jest, aby oba wątki narracyjne współistniały lub harmonijnie się przeplatały, a struktura filmu ujawnia intencję Danielsa, aby wzajemnie się informowały. Ale Wyzwolenie jest zbyt chaotyczny, a miks rzadko osiąga pełną spójność.

Czerpiąc inspirację z prawdziwej historii LaToyi Ammons, kobiety z Indiany, która twierdziła, że ​​w jej domu czają się złe duchy i opętały jej dzieci, Daniels opowiada historię Ebony (Day), samotnej matki zmagającej się z problemami finansowymi i nadzorem państwa, oprócz wspomnianych wcześniej mściwych sił. Film rozpoczyna się w słodkim tonie w 2011 roku w Pittsburghu, gdy Ebony i jej syn Andre (Anthony B. Jenkins) finalizują przeprowadzkę do nowego domu. Andre, małe dziecko, które czuje się najlepiej w towarzystwie swoich wyimaginowanych przyjaciół, właśnie położył ostatnie szlify na szczegółowym muralu pokrywającym ścianę pokoju, który dzieli ze swoim rodzeństwem.

Podczas przygotowań matka Ebony, Alberta (Close), modli się w kościele ze starszymi dziećmi, Shante (Demi Singleton) i Nate’em (Caleb McLaughlin). Późniejsze sceny ujawniają napięcia narastające w rodzinie: Alberta, niedawno przyjęta do chrześcijaństwa, krytykuje sposób, w jaki Ebony, była alkoholiczka, wychowuje dzieci. Tymczasem dzieci są wyniszczane przez chroniczne ubóstwo i wędrowny tryb życia. Nieobecność ich ojca — niedawno wysłanego na wojnę — wisi nad stołem.

Daniels, pracujący na podstawie scenariusza napisanego przez Davida Coggeshalla i Elijaha Bynuma, poświęca czas, zanim wprowadzi jakiekolwiek nawiedzenie. Wczesna połowa Wyzwolenie szkice z życia tej rodziny jako sposób na wzmocnienie zaangażowania widzów. Podczas gdy Ebony walczy z opanowaniem swojego temperamentu, Alberta radzi sobie z rakiem za pomocą cotygodniowych sesji chemioterapii. Nate zmaga się z lokalnymi tyranami, Andre znajduje towarzystwo w samotności, a Shante zastanawia się, kiedy ich ojciec wróci do domu.

Reżyseria jest tutaj pewna, a sceny są zakotwiczone w intymnych ujęciach (DP to Eli Arenson) każdego członka rodziny. Większość szczegółów dotyczy relacji Ebony i Alberty. Tutaj Daniels bada, ponownie szerokimi, ale nie niewystarczającymi pociągnięciami, naciski i napięcia między córką biracialną a jej białą matką. Na marginesie życia tej rodziny stoi Cynthia (Mo’Nique, która powraca do pracy z Danielsem), pracownica socjalna z Child Protective Services, której zadaniem jest zbadanie, czy Ebony znęca się nad swoimi dziećmi.

Tak, a Daniels przedstawia te momenty nie jako sensacyjne wykroczenia, ale jako niepokojący wynik pokoleń traum. Zanim Alberta znalazła Jezusa, również znęcała się nad Ebony. Day, która pracowała z Danielsem nad Stany Zjednoczone kontra Billie Holidayponownie udowadnia swój zasięg w Wyzwolenie. Nie szlifuje szorstkich krawędzi Ebony melodramatyczną fizycznością, ale zamiast tego eksploruje jej szorstkość, znajdując miękkie włókna w szczeciniastym temperamencie samotnej matki. Day również spełnia obowiązki swojej postaci jako matriarchy, dając pozostałym aktorom solidny punkt zaczepienia dla ich występów. Tutaj, w przeciwieństwie do innych części Wyzwolenieistnieje pozory spójności.

Nadprzyrodzone czynniki wywołują pęknięcia zarówno w rodzinie Ebony, jak i w filmie Danielsa. Typowy schemat obecności duchów zaczyna się: skrzypiące drzwi, dziwne kroki, martwy kruk. Andre zaczyna rozmawiać z kimś o imieniu Tre, postacią, która prosi go o dokonanie podstępnych czynów. Ale Daniels ma problemy z tempem akcji, przeceniając naszą cierpliwość do oczekiwania. Ostatecznie demony opętują dzieci Ebony, a matka desperacko potrzebuje pomocy. Znajduje zbawienie w pastorce Bernice James (Aunjanue Ellis-Taylor, krótka, ale wpływowa).

Gdy zły duch przejmuje kontrolę nad historią, Wyzwolenie traci wszelką moc, jaką udało mu się zbudować. Próba połączenia dramatu domowego i horroru nie jest tak przekonująca, jak mogłaby być, gdyby Daniels nie polegał na tanich efektach, aby zwizualizować związek między tymi zjadliwymi duchami a Ebony. Jego pragnienie wyrwania wyraźnego znaczenia z doświadczenia matki i zagnania widzów w stronę jednego wniosku nieświadomie umieszcza Wyzwolenie w sentymentalnym i rozczarowująco karykaturalnym stylu.