FORT HAMILTON, NY (15 marca 2023 r.) – Anela Arcari, szefowa sztabu Korpusu Inżynieryjnego Armii Stanów Zjednoczonych Dywizji Północnoatlantyckiej, już w wieku 13 lat wiedziała dokładnie, kim chce być. Dorastając, Arcari był wojskowym bachorem. W wieku 12 lat spędziła ponad połowę swojego życia poza Stanami Zjednoczonymi, mając możliwość mieszkania w Niemczech i podróżowania do głównych miast europejskich, robiąc rzeczy, których inne dzieci w jej wieku „nigdy nie widziały, nigdy nie słyszały, nigdy zrobione.”

Kiedy wróciła do Stanów, zmiana otoczenia pomogła jej podjąć decyzję.

„Wchodziłem do małej społeczności, w której wszystkie dzieci były razem od przedszkola” – powiedział Arcari. „W tamtym momencie poczułem się jak outsider i zdałem sobie sprawę, że postrzegam armię jako rodzinę, przedłużenie mojej rodziny. Kiedy byłem w ósmej klasie, podjąłem decyzję: „Myślę, że chcę służyć w wojsku”. Chcę iść do wojska”.

Uczęszczała do Norwich University, prywatnej uczelni wojskowej w Vermont i specjalizowała się w inżynierii lądowej, otrzymując również trzyletnie stypendium Korpusu Szkolenia Oficerów Rezerwy.

„Mój ojciec dzwoni [civil engineers] „proste sprawy cywilne”, ale jesteśmy waletami we wszystkich branżach – powiedział Arcari. „Jest wiele rzeczy, które robimy, więc to jeden z powodów, dla których to wybrałem. Wydawało się, że w inżynierii lądowej jest wiele możliwości”.

Kiedy w końcu przyszedł czas na służbę, Arcari rozpoczęła służbę w Korpusie Inżynierów, który był jej już dobrze znany, ponieważ jej ojciec był oficerem USACE z dyplomem z inżynierii mechanicznej.

„Decyzja o kontynuowaniu inżynierii lądowej i dołączeniu do Korpusu Inżynierów sprawiła, że ​​był bardzo dumny” — powiedział Arcari. „Myślę, że byłby dumny ze wszystkiego, co zrobiłem, ale myślę, że towarzyszyła mi dodatkowa duma, gdy podążałem jego śladami”.

Jej pierwszym przydziałem służbowym była praca w batalionie budowlanym w Fort Carson w Kolorado. Podczas pobytu tam miała okazję dwukrotnie rozmieścić się, raz w Somalii, a raz na Haiti.

„Oba były naprawdę niesamowitymi możliwościami rozwoju i przywództwa” — powiedział Arcari. „Nie wiem, ile jest innych zawodów, w których można być odpowiedzialnym za 38 osób w wieku 22 lat i sprzęt warty miliony dolarów i wejść w nieprzyjazne środowisko. Jeśli wcześniej nie dorastałeś, to bardzo szybko dorastasz w tym środowisku i oczywiście masz świetnych podoficerów, którzy cię wspierają”.

Arcari nadzorowała głównie budowę obozu bazowego na wcześniejszym etapie swojej kariery, czasami wykonując również budowę dróg oraz budowę basenów silnikowych i parkingów.

„To była głównie celowa, szybka konstrukcja” — powiedział Arcari. „Przybyć z całym tym sprzętem i tymi wszystkimi żołnierzami, po prostu pracować i robić to, było całkiem satysfakcjonujące zobaczyć to od początku do końca i poczuć, że zrobiliśmy różnicę”.

Później jej zadania w Filadelfii iw dystryktach europejskich USACE, a także misje w Kuwejcie i Afganistanie dały jej możliwości pracy przy dużych projektach budowlanych, w tym na posterunkach policji, koszarach, poligonie i szkole inżynierskiej.

Arcari służyła w armii przez nieco ponad 28 lat, zanim przeszła na emeryturę jako podpułkownik pod koniec 2019 roku, mówiąc, że pierwotnie nie planowała zostać tak długo.

„Byłem pewien, że zostanę dwadzieścia lat” — powiedział Arcari. „I zawsze mówiłem, że zostanę tak długo, jak mi się to podoba, więc nadal mi się podobało i nadal zostawałem”.

Przejście na emeryturę było dla Arcari „znaczącym wydarzeniem emocjonalnym”.

„Będzie okres żałoby i żałoby” — powiedział Arcari. „… Od dnia narodzin do przejścia na emeryturę byłem związany z wojskiem. Miałem ogromną tożsamość z wojskiem. Świadomie podjąłem decyzję o zatrudnieniu trenera życia w tym momencie, aby pomógł mi dokonać tego przejścia tak płynnie, jak to tylko możliwe”.

Zamierzała podróżować przez rok po przejściu na emeryturę, ale pandemia COVID-19 wydłużyła to do dwóch lat, spędzając czas między Hawajami a rodzicami w Connecticut. Mniej więcej w tym czasie Arcari dowiedział się o wolnym stanowisku szefa sztabu NAD.

– Nie szukałem tego – powiedział Arcari. „W rzeczywistości, kiedy przeszedłem na emeryturę, powiedziałem:„ Nie wiem, czy wrócę do budynku z cegły i zaprawy murarskiej ”. Naprawdę nie wyobrażałem sobie, że wrócę do pracy od 9 do 17. Ale ze względu na organizację, ludzi, lokalizację pomyślałem: „tak, całkowicie mogę to zrobić”.

„Naprawdę podobało mi się NAD z perspektywy tego, że był to dla mnie swego rodzaju powrót do domu, ponieważ wcześniej służyłem zarówno w Dystrykcie Filadelfijskim, jak i Dystrykcie Europejskim” — powiedział Arcari. „Teraz, po sześciu miesiącach, czuję, że twardo stąpam po ziemi, więc zaczynam też naprawdę lubić samą pracę”.

Arcari spojrzała wstecz na swoją dotychczasową karierę, mówiąc, że jest bardzo dumna ze wszystkich możliwości, jakie miała.

„Kiedy podejmowałem decyzję o wstąpieniu do wojska, nie wyobrażałem sobie, że zabierze mnie to we wszystkie miejsca, które mnie zajęły, a kiedy przeszedłem na emeryturę, nie wyobrażałem sobie również możliwości powrotu i pracy dla organizacji, którą absolutnie miłość, Korpus Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych” – powiedziała. „Zaczynając jako podporucznik do miejsca, w którym jestem teraz, jestem zachwycony i zaszczycony i zdecydowanie mi się to podobało; Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć, dokąd mnie to zaprowadzi”.