Dwa miesiące później Erdogan został premierem, wystrzeliwując go na sam szczyt tureckiego systemu politycznego i rozpoczynając jego dwudziestoletnią kadencję najpotężniejszej postaci w kraju.

Niedzielne wybory w Turcji są pod wieloma względami referendum w sprawie dramatycznych zmian, jakie Erdogan wprowadził w ciągu 11 lat jako premier i dziewięć lat jako prezydent. Niegdyś nowa siła polityczna obiecująca oczyszczenie z korupcji, rozwój gospodarki i wzmocnienie więzi z Zachodem, jest teraz niemal wszechpotężnym przywódcą, obwinianym za tonącą walutę Turcji i krytykowanym za podważanie demokracji.

69-letni Erdogan dorastał w biednej dzielnicy Stambułu, największego miasta Turcji, gdzie jego ojciec był kapitanem promu. Uczył się w islamskich szkołach przeznaczonych zwykle dla przyszłych duchownych, ale zajął się polityką iw 1994 roku został burmistrzem Stambułu na czteroletnią kadencję. Mieszkańcy przypisywali mu uporządkowanie starożytnej, zabałaganionej metropolii.

W 1997 roku został usunięty ze stanowiska i skazany na 10 miesięcy więzienia za podżeganie do przemocy po tym, jak wyrecytował islamistyczny wiersz na wiecu. W końcu służył tylko cztery miesiące, ale otrzymał dłuższy zakaz uprawiania polityki.

Kiedy jego Partia Sprawiedliwości i Rozwoju, którą założył, zdobyła nieoczekiwaną większość parlamentarną w 2002 roku, był to jak dotąd najsilniejszy pokaz islamistycznej grupy politycznej w zdecydowanie świeckim systemie politycznym Turcji. W następnym roku skończył się polityczny zakaz pana Erdogana i został on premierem.

Przez około dekadę on i jego partia spełniali obietnice dotyczące dobrych rządów i wzrostu gospodarczego. Produkt krajowy brutto Turcji wzrósł ponad trzykrotnie, wydobywając miliony ludzi z ubóstwa, aw całym kraju powstały nowe lotniska, szpitale, autostrady i mosty.

Na arenie międzynarodowej pan Erdogan był wychwalany jako islamista i pro-biznesowy demokrata, który mógłby służyć jako pomost między Zachodem a światem muzułmańskim.

Ale pojawiły się wyzwania. W 2013 r. protesty przeciwko popieranemu przez Erdogana projektowi budowy parku w Stambule przerodziły się w masowe demonstracje antyrządowe. Obawiając się niestabilności, niektórzy inwestorzy zagraniczni zaczęli wycofywać swój kapitał.

W 2016 roku, dwa lata po tym, jak został prezydentem, Erdogan przeżył próbę zamachu stanu, która obejmowała nieudaną próbę porwania go z nadmorskiego kurortu. Odpowiedział dalszą centralizacją władzy i odsunięciem krytyków na bok – usunięciem dziesiątek tysięcy z sądownictwa i biurokracji państwowej i zastąpieniem wielu z nich lojalistami, ograniczeniem swobód obywatelskich i zwiększeniem jego wpływu na media informacyjne.

W 2017 r. naciskał na referendum konstytucyjne, które zakończyło system parlamentarny Turcji i przekazało znaczną część władzy państwowej prezydentowi, czyli jemu.

Przez cały czas on i jego partia pozostawali groźni przy urnach wyborczych i wykorzystywali swój mandat wyborczy do promowania religijnie konserwatywnych poglądów. Pan Erdogan rozszerzył edukację islamską i poluzował przepisy mające na celu zapewnienie świeckiego państwa, w tym zniesienie zakazu noszenia chust na głowach przez kobiety na stanowiskach rządowych.

Wielu jego wyborców, którzy na ogół pochodzili z obszarów wiejskich, pobożnych i należących do klasy robotniczej, uważało go za swojego obrońcę przed świecką elitą, która ich zdaniem patrzyła na nich z góry.

Ale miesiąc miodowy Erdogana z Zachodem, zwłaszcza ze Stanami Zjednoczonymi, nie trwał długo. Oskarżył Waszyngton o współudział w próbie zamachu stanu, ponieważ duchowny, którego oskarżył o sfabrykowanie spisku, mieszka w Pensylwanii, czemu duchowny zaprzecza.

Po p. Bushu prezydenci Obama i Trump powitali Erdogana w Białym Domu, ale prezydent Biden tego nie zrobił. A w sobotę, ostatniego dnia kampanii, Erdogan oskarżył Bidena o współpracę z opozycją polityczną w Turcji w celu usunięcia go z mandatu.