Anna Kendrick jest rozrywając. Zaledwie dwa miesiące temu jej ojciec zmarł po długiej walce z chorobą wątroby. A teraz nominowana do Oscara aktorka jest w ferworze promowania najbardziej osobistego filmu w swojej karierze — takiego, który wymaga od niej ponownego przyjrzenia się przeszłemu, „emocjonalnemu i psychicznemu znęcaniu się”, które odzwierciedla w kółko.

– Jest… trochę napięta – mówi łamiącym się głosem. „Ale myślę też, że to możliwe, że wiedza, że ​​mojego taty nie ma tutaj, aby to usłyszeć, jest naprawdę pomocna. Czy to dziwne?”

Co więcej, mała gwiazda nakręciła szczególnie bolesny odcinek gorące dzień wcześniej. Wydaje się, że Da Bomb mógł ją pokonać.

„Czuję się teraz, jakbym był w innej galaktyce”.

Siedzimy naprzeciwko siebie w hotelowej restauracji na środkowym Manhattanie. To mój trzeci wywiad z Kendrickiem i nigdy nie widziałem jej tak surowej i bezbronnej. W swoim nowym filmie pt. Alicja, kochanie, wyreżyserowany przez Mary Nighy, gra kobietę, której kontrolujący chłopak, artysta o imieniu Simon (Charlie Carrick), zniszczył jej poczucie osobowości. Istnieje w stanie przypominającym trans, zaspokajając jego pragnienia i potrzeby. Kiedy po raz pierwszy spotykamy Alice, wychodzi na drinka ze swoimi koleżankami, Tess (Kaniehtiio Horn) i Sophie (Wunmi Mosaku). Ale on nie pozwoli jej się tym cieszyć. Jest bombardowana wiadomościami tekstowymi, a nawet wywierana jest presja, by zrobić mu seksowne zdjęcie w łazience. Kiedy Tess i Sophie zapraszają ją na weekendowy wypad, odległość pomaga jej pogodzić się z tym, jak bardzo toksyczny jest jej partner.

Kendrick, która ma 37 lat, była zaledwie dwa miesiące od jej własnego traumatycznego, długotrwałego związku, kiedy otrzymała scenariusz do Alicja, kochanie. Opisała, że ​​była „zwinięta w kłębek”, podczas gdy on „krzyczał” na nią, i żyła w strachu przed mężczyzną, z którym spędziła sześć lat swojego życia (zamrozili nawet embriony). Chciała również zmierzyć się z „bardziej powściągliwą” rolą, ponieważ pociągały ją takie filmy jak Asystent oraz Połykać w pierwszych miesiącach pandemii — historie nadepniętych kobiet, które odzyskały głos. To potężny, w dużej mierze niewerbalny zwrot od Kendricka, który pojawia się w każdej scenie.

Przed premierą filmu 20 stycznia, wyłącznie w kinach AMC, Kendrick rozmawiał z Toczący się kamień o przezwyciężeniu agresywnego byłego i jej wyjątkowej przyjaźni z Aubrey Plaza.

Jak radziłeś sobie z trasą dla prasy? Alicja, kochanie? Jest wyjątkowy, ponieważ zmusza cię do dzielenia się bardzo osobistymi i trudnymi historiami ze swojej przeszłości.
Właściwie byłem zaskoczony, że prasa stanowiła dla mnie o wiele większe wyzwanie niż robienie tego filmu. Doszedłem do tego stosunkowo szybko i wprowadziłem kilka zmian. Zrobiłem jeden dzień w stylu śmiecia — po sześć minut, czterdzieści wyjść. Wydaje mi się, że próbuję wejść w jakąkolwiek otwartą rozmowę i musiałem przyznać, że po pierwszym dniu śmieci jest całkowicie zrozumiałe, jeśli przychodzi jakikolwiek dziennikarz i nie jest w miejscu, w którym jest bardzo otwarty i spotyka się ze mną tam, gdzie jestem w.

Czy to nadal dość otwarta rana, czy już trochę się zagoiła?
Myślę, że to będzie po prostu proces. Czy kiedykolwiek wzniosłeś się za bardzo i zacząłeś schodzić w dół i zacząłeś myśleć: „OK, dzięki Bogu, już nie jestem na haju”. Ale potem mija kolejna godzina i myślisz: „O Boże, jeszcze godzinę temu byłem na haju”. Wydaje mi się, że ciągle – od tygodnia po związku, przez dwa tygodnie po związku, aż po dwa lata po związku – mówię: „Och, założę się, że spojrzę wstecz na ten moment za kilka lat i pomyślę Wciąż byłem tak wysoko”. Czasami czuję się, jakbym brał udział w wyścigu, aby dotrzeć do jakiejś wyimaginowanej linii mety, i usilnie staram się pamiętać, że tak naprawdę to mi nie pomoże.

Czy związek zakończył się przed pandemią? Ponieważ to wprowadziło zupełnie inny zestaw czynników – bycie w zasadzie uwięzionym z kimś.
Nie. To dziwne, ponieważ kiedy pandemia uderzyła po raz pierwszy, była niewypowiedziana rzecz, w której prawie odetchnęliśmy z ulgą, że dzieje się coś tak strasznego, że żadne z nas nie mogło myśleć o tym, co dzieje się nie tak w naszym związku. Pierwszy miesiąc był między nami naprawdę niesamowity, ponieważ na świecie działo się to okropne i nie mieliśmy innego wyboru, jak tylko być dla siebie życzliwi. A potem powoli zaczynasz zdawać sobie sprawę, że tak będzie w dającej się przewidzieć przyszłości i zaczyna być miejsce na twoje własne problemy osobiste, które wkradły się z powrotem. Było wiele miesięcy, kiedy zaczynałam płakać znikąd, a on by nie denerwować się, bo oboje mogliśmy udawać, że chodzi o bycie uwięzionym w środku.

Wygląda na to, że nie był najbardziej wspierającym ani pocieszającym partnerem, kiedy byłeś smutny.
Tak. Pamiętam, jak ćwiczyłem scenę z Nickiem Thune Kochać życie gdzie był jak: „Wiem, że moja postać to dupek, ale nie wiem, dlaczego tak się denerwuję, jeśli w ogóle nie zamierzasz eskalować walki”. I pamiętam, jak powiedziałem mu: „Cóż, może to tylko fakt, że płaczę, bardzo cię denerwuje”. A on na to: „To nie ma, kurwa, żadnego sensu”. Pamiętam, jak pomyślałem, wow, ta postać ma być taką kupą gówna, a to nawet nie ma dla niego sensu. To naprawdę źle.

Jak udało ci się uciec z tak toksycznego związku? Czy to twoi przyjaciele pomogli cię z tego wyciągnąć, tak jak to robią Alicja, kochanie?
Było tak wiele kropli w wiadrze. Chciałbym mieć na to zwięzłą odpowiedź. Szczerze mówiąc, myślę, że największą rzeczą była terapia, Al-Anon oraz moje bezpieczne przyjaźnie i krewni. Zacząłem wyznaczać granice. [Begins tearing up] Powiedziałem: „Musimy przerwać komunikację”, ponieważ i tak wyjeżdżał z miasta, „i być może będziesz musiał się wyprowadzić, jeśli sprawy nie idą dobrze”. I to go rozwaliło — czego nawet nie chciałem, ale nie byłem w stanie nawet wytyczyć wyraźnej granicy, aż do dobrych sześciu miesięcy terapii i programowania.

Poza tym oszukiwał. Niechętnie używam słowa „gaslighting”, ponieważ jest ono obecnie bardzo nadużywane, ale jest to dość niewiarygodny poziom projekcji z jego strony.
Tak. Chcę też jasno powiedzieć, że nie uważam niewierności za nadużycie. To nie była niewierność, ani nawet kłamstwo, to było prawdziwe gaslighting. Tyle razy zastanawiałam się: „Dlaczego on nie mógł nawet grzecznie kłamać?” Wiesz co mam na myśli? Mógł po prostu to zrobić, co jest popieprzoną rzeczą do myślenia i nie spieprzyłoby mnie to tak bardzo.

Ponieważ skonfrontowałeś się z nim w tej sprawie, a on wciąż próbował cię nakręcić jakimiś bzdurami.
Pamiętam, jak widziałem ten film, który pojawił się kilka tygodni po tym, jak dowiedziałem się wszystkiego od dr Ramaniego, psychologa, który jest na YouTube. Mówiła o tym, jak ludzie mogą mieć obsesję na punkcie złapania kogoś, kto ich oszukuje, i że mają urojenia, że ​​kiedy już ich złapią, przyznają się do wszystkiego i przeproszą. Pamiętam, że oglądając to wideo, czułem się defensywny, ponieważ pomyślałem: „Och, ona nazywa mnie urojeniami za myślenie, że kiedy będę miał dowody, on się przyzna”. Ale to jest trochę poprawne. Kiedy Keith Raniere zostaje aresztowany, nie mówi tylko: „O mój Boże! Teraz, kiedy mi to tłumaczysz, widzę, że jestem potworem. Po prostu twierdzi, że nie zrobił nic złego.

Czy twój były też grał w siatkówkę?
[Laughs] Nie, nie zrobił tego. Przepraszam, dosłownie oglądałem drugi sezon [of The Vow], więc najwyraźniej nadal mam to w głowie. Jest dla mnie coś oczyszczającego w patrzeniu, jak ktoś taki broni tego, czego nie da się obronić, ponieważ dziwnie pomaga mi to powiedzieć: „Racja, każdy może się łudzić”.

W filmie jest ta pokręcona dynamika, w której chłopak twojej postaci obsesyjnie żąda skąpo ubranych zdjęć twojej postaci, kiedy jesteście osobno. To wygląda na jego sposób na sprawowanie kontroli nad nią i jej ciałem.
To kontrolowanie zachowania, ale wierzę też, że dla Simona pochodzi z miejsca desperacji i przerażenia. Ten proces myślowy jest częścią tego, dlaczego podobał mi się proces tworzenia filmu i dlaczego podoba mi się film jako całość. Wszyscy chętnie przyjrzeli się temu, jakie to skomplikowane. W chwili, gdy przechodzi w karykaturę, łatwo jest się od niej zdystansować i powiedzieć: „Och, to zła osoba robi złe rzeczy, a ja nie znam nikogo takiego”. Całe przedsięwzięcie polegało na utrzymaniu rzeczy bardzo uziemionych.

Czy Aubrey Plaza jest jednym z przyjaciół, na których polegałeś, gdy wasz związek się rozpadał? Pamiętam lata temu na Sundance, kiedy oboje to robiliście Życie po Beth tam i wy dwaj wydawaliście się być grubi jak złodzieje. Byłem na imprezie z przyjaciółmi, a wy tańczyliście jak burza. A potem to zrobiłeś Mike i Dave potrzebują daty ślubu razem.
Pisałem z nią w tym tygodniu. Myślę, że jest genialna i oboje unikamy, więc myślę, że dwóm unikającym trudno jest utrzymać przyjaźń, ale myślę też, że dlatego nasza przyjaźń w pewnym sensie przetrwała. Oboje możemy dać sobie mnóstwo przestrzeni. Pamiętam, jak rozmawiałem z nią trochę o tym, co się dzieje. Ale nawet wtedy, założę się, że gdybym przeczytał te teksty, zobaczyłbym, że testuję wody, ile mogę powiedzieć, zanim powie mi: „Naprawdę musisz się wydostać” – czego w tamtym czasie jestem zawstydzony powiedzieć, było dla mnie nie do przyjęcia. Zawsze starałem się powiedzieć ludziom, co się dzieje, w taki sposób, żeby dali mi jakąś magiczną radę, ale nie tak, żeby dali mi prawdę, czyli: „Musisz odejść”. Po prostu nie mogłem tego usłyszeć.

Byłeś taki młody, kiedy zaczynałeś jako aktor. Jak myślisz, jak potoczy się twoja kariera?
Pamiętam, jak kilka lat temu mama powiedziała mi: „Och, kiedy byłam w twoim wieku, wciąż czułam się, jakbym miała 19 lat”. I pamiętam, że pomyślałem: „Och, nie”. Bardzo czuję swój wiek. Przeżyłem dużo życia i jestem zmęczony.

Ponieważ w tym roku mija 20 lat od twojego pierwszego występu w filmie Obóz.
Wiem! To jest cholernie szalone. Są chwile, w których czuję się bardzo w mojej epoce zgrzybiałej staruszki – co jest w porządku! Naprawdę czuję swój wiek. Również reżyserowanie było naprawdę ożywcze. To była najlepsza zabawa od lat. Moim największym marzeniem jest być Johnem Lithgowem — gdziekolwiek się pojawi, wydaje się po prostu szczęśliwy, że tam jest. Spędziłem dużo czasu, starając się być hiperczujnym, perfekcyjnym i wykonywać za nich pracę. Ale to nie jest altruistyczne; to zajebista sprawa. Patrzę na Johna i wydaje mi się, że jest taki wolny. Nie myśli o wyniku. To była dla mnie wielka sprawa Alicja, kochanie. Każdy projekt, który kiedykolwiek zrealizowałem, chcę otrzymywać natychmiastowe pochwały, a skończyło się na tym, że próbowałem uszczęśliwić wszystkich w wiosce wideo i zdobyć złotą gwiazdę na planie. To było naprawdę przerażające, ale naprawdę cenne dla mnie, aby robić rzeczy, o których wiedziałem, że oznaczają, że ludzie pójdą do domu i nie pomyśl sobie: „Człowieku, Anna wykonała dzisiaj świetną robotę”. Próbowałem po prostu powiedzieć prawdę.

Jako nowojorczyk czuję się w obowiązku zapytać cię o Desus & Mero podział. Jestem ich wielkim fanem i wiem, że jesteś przyjacielem serialu — i Desusa. Jak się z tym czujesz?
Wiem! Kocham ich obu. Znam Desusa trochę lepiej, ale tak bardzo kocham ich obu. Myślę, że są genialne. To bardzo łamie serce, kiedy mówisz: „Czekaj, nie jest tak absolutnie konieczne dla was obojga kontynuowanie występu, jak dla mnie? Jak śmiesz!” Chcę, żeby dalej tworzyli, ale to bardzo smutne.

Uczę w Columbii i obecnie wielu studentów ma obsesję na punkcie tego przedmiotu Zmierzchmimo że byli wtedy za młodzi, by to oglądać.
Czy stało się obozem?

Może od jakiegoś czasu nie były odpowiednio serwisowane rzeczami YA. Czy cała ta epoka wydaje ci się gorączkowym snem?
Zmierzch? Bardzo tak. Bardzo, bardzo. W tamtym czasie byłem tą satelitarną postacią w tych filmach. Nadal mogłem całkiem dobrze chodzić ulicą — chociaż niektórzy z nich nadal mnie od nich rozpoznawali. Nie grałem postaci, która sprawiała, że ​​ludzie fantazjowali o wampirach. Wtedy wydawało się, że „Och, ci ludzie stali się najbardziej znanymi ludźmi na planecie Ziemia i tak już zostanie na zawsze”. Potem stały się obiektem wszelkich żartów. To dla mnie bardzo zabawne, że tak się dzieje. Jest to bardzo dziki.