Kiedy Inez Rastovac, która pracuje w holenderskiej gminie Tilburg, zapytała w 2021 r. 30 kobiet ze środowisk migracyjnych o luki w technologiach korzystania z transportu lokalnego, nie spodziewała się, że poproszą o lekcje jazdy na rowerze.

„Na początku zadawaliśmy pytania dotyczące wyzwań cyfrowych” – powiedział Rastovac. „Ale szybko zauważyliśmy, że sprowadza się to do podstawowej potrzeby: posiadania roweru i umiejętności jazdy na nim”.

Powrót do podstaw

W Holandii, która ma więcej rowerów niż mieszkańców, prośba miała sens. Kobiety, które mieszkają w Holandii od 5 do 15 lat, potrzebują rowerów, aby dojeżdżać do pracy, zawozić dzieci do szkoły i być bardziej niezależne.

„Wiele z tych kobiet pracuje poza Tilburgiem, gdzie połączenia autobusowe nie są zbyt dobre, lub pracuje poza normalnymi godzinami pracy” – powiedziała Rastovac. „Jazda na rowerze daje im więcej możliwości i elastyczność”.

W odpowiedzi gmina utworzyła sieć nauczycieli-wolontariuszy, którzy udzielają lekcji jazdy na rowerze, i zwróciła się do sklepu z używaną odzieżą, aby zapewnić kobietom niedrogie rowery.

Program stanowił część projektu badawczego, który otrzymał fundusze UE, a którego celem było zidentyfikowanie niedociągnięć cyfrowych w usługach transportowych i zalecenie, w jaki sposób można uczynić je bardziej włączającymi. Projekt o nazwie DIGNITY trwał trzy lata, do końca 2022 roku.

Zaspokajając zapotrzebowanie na rowery w Tilburgu, naukowcy odkryli, w jaki sposób technologia może utrudniać korzystanie z transportu lokalnego. Postęp cyfrowy w transporcie, mile widziany przez większość, może wykluczyć niektóre osoby, takie jak osoby ubogie, osoby starsze, migranci, osoby niepełnosprawne i mieszkańcy obszarów wiejskich.

Na przykład w Tilburgu program publicznego wypożyczania rowerów nie jest łatwo dostępny dla kobiet ze środowisk migracyjnych, ponieważ do odblokowania rowerów i korzystania z nich potrzebna jest karta kredytowa.

„Zbyt wiele rzeczy uważamy za oczywiste – komputery, tablety, smartfony, karty kredytowe” – stwierdziła Silvia Gaggi, starszy kierownik projektu w Isinnova, instytucie badawczym z siedzibą w stolicy Włoch, Rzymie. „Ale nie każdy ma do nich dostęp”.

Luki technologiczne

Gaggi koordynowała projekt DIGNITY, w którym uczestniczyły firmy, władze lokalne i organizacje badawcze z sześciu krajów europejskich. Oprócz Holandii były to Belgia, Niemcy, Włochy, Hiszpania i Wielka Brytania. Gaggi stwierdziła, że ​​projekt odkrył, w jaki sposób postęp technologiczny może pozostawiać ludzi w tyle.

„Projekt DIGNITY podniósł świadomość na temat luki cyfrowej w transporcie i potrzeby wypełnienia tej luki” – stwierdziła.

Na przykład według projektu we Włoszech 89% osób starszych prawdopodobnie zostanie wykluczonych z dostępu do aplikacji na smartfony wymagającej instalacji i mobilnego Internetu.

Stwierdzono również, że w Niemczech ponad 50% osób niepełnosprawnych nie ma pewności co do planowania podróży ze smartfonem, a w hiszpańskiej Barcelonie ponad jedna czwarta osób o niskim poziomie wykształcenia nigdy nie korzystała z Internetu w trybie stacjonarnym. smartfon.

Pomocne dłonie

W ramach projektu stworzono „zestaw narzędzi”, aby pomóc władzom lokalnym i regionalnym w zwiększaniu dostępności systemów transportowych. Jednym z zaleceń jest zaangażowanie użytkowników w projektowanie konkretnego produktu – metoda zwana „Kołem Projektu Włączającego” (IDW).

„Chodzi o budowanie kultury godności dla wszystkich zainteresowanych stron w ekosystemie transportowym” – stwierdziła Gaggi.

Projekt DIGNITY zastosował IDW w czterech miejscach – w Tilburgu, Barcelonie, włoskim mieście Ankona i belgijskim regionie Flandria – współpracując z przedstawicielami grup bezbronnych.

W Tilburgu drugą grupę docelową utworzono wśród osób starszych.

„Ich główną prośbą było posiadanie numeru telefonu, pod który mogliby zadzwonić, mając na linii prawdziwą osobę, na wypadek problemów w podróży” – powiedział Rastovac.

Gmina stworzyła broszurę zawierającą informacje na temat głównych przewoźników w Tilburgu oraz numer kontaktowy punktu informacyjnego prowadzonego przez organizację opieki społecznej. Obecnie jest dystrybuowana na dworcach kolejowych i autobusowych oraz w miejscach odwiedzanych przez osoby starsze.

Dla Rastovac najważniejszy wniosek jest taki, że cyfrowe usługi transportowe muszą obejmować – a nie zastępować – kontakt osobisty, jeśli mają stać się szerzej dostępne.

Niezależnie od tego, czy jest to ktoś, kto uczy jazdy na rowerze, czy pomaga w podróży, nie da się obejść elementu ludzkiego.

Poglądy użytkowników

Inny projekt badawczy finansowany ze środków UE – TRIPS – skupiał się na poprawie dostępu osób niepełnosprawnych do transportu.

Inicjatywa, która zakończyła się po trzech latach w styczniu 2023 r., dała niepełnosprawnym użytkownikom transportu publicznego wpływ na projektowanie usług.

„Chcieliśmy zaangażować ludzi jako prawdziwych partnerów, a nie tylko osoby oceniające na końcu procesu” – powiedziała dr Kristina Andersen, która koordynuje projekt TRIPS i jest profesorem nadzwyczajnym ds. wzornictwa przemysłowego na Politechnice w Eindhoven w Holandii.

W projekcie uczestniczyli przedstawiciele 10 krajów europejskich: Austrii, Belgii, Bułgarii, Chorwacji, Niemiec, Irlandii, Włoch, Holandii, Portugalii i Szwecji. Podobnie jak w przypadku DIGNITY, badacze na początku odrzucili z góry przyjęte przekonania, aby skonfrontować się z rzeczywistością w terenie.

„Początkowo mieliśmy pewien zestaw pomysłów na temat tego, jakie technologie będą przydatne” – powiedział Andersen. „W trakcie realizacji projektu zdaliśmy sobie sprawę, że inne rzeczy mogą być pilniejsze”.

Na przykład w Sofii, stolicy Bułgarii, autobusy publiczne nie były dostępne dla osób niepełnosprawnych.

Pojazdy muszą mieć możliwość opuszczenia się do poziomu podłoża. Rozkład jazdy autobusów musi uwzględniać czas na ten manewr. Rampa nie może być zbyt stroma.

Wystarczy gdzieś niewielka przeszkoda, aby cały system transportowy stał się niedostępny.

„Przystanki autobusowe wydają się takim prostym miejscem – to miejsce parkingowe ze znakiem” – powiedział Andersen. „Ale wiele rzeczy może pójść nie tak”.

Dokładne informacje

Zespół TRIPS współpracował z sześcioma innymi miastami: stolicami Portugalii, Chorwacji, Belgii i Szwecji oraz Bolonią i Cagliari we Włoszech.

Po raz kolejny badacze odkryli, że coś bardzo podstawowego – dokładne dane – ma kluczowe znaczenie we wszystkich przypadkach.

„Każde miasto miało inne wyzwania, ale stało się jasne, że użytkownicy najczęściej prosili o wiarygodne informacje” – powiedział Andersen.

W odpowiedzi w ramach projektu TRIPS utworzono cyfrowe narzędzia do planowania podróży, dzięki którym osoby niepełnosprawne mogły na przykład dowiedzieć się, który chodnik jest bardziej dostępny, gdzie znajduje się winda na stacji lub czy na danej trasie występują tymczasowe przeszkody.

Zdaniem Andersena projekt ma przynieść korzyści nie tylko 80 milionom Europejczyków cierpiących na długotrwałą niepełnosprawność, ale także innym grupom społeczeństwa.

„To także propozycja dla osób tymczasowo niepełnosprawnych, osób mających dzieci, osób noszących ciężkie rzeczy i – po prostu – dla nas wszystkich, bo wszyscy w końcu się zestarzejemy” – powiedziała.

WIĘCEJ INFORMACJI

Arkusz informacyjny projektu CORDIS: GODNOŚĆ

Arkusz informacyjny projektu CORDIS: TRIPS

Strona projektu DIGNITY

Strona projektu TRIPS

Artykuł ten zamieszczono dzięki uprzejmości © Horizon Magazine. Przeczytaj oryginalny artykuł tutaj