Nowe badania prowadzone pod kierunkiem Australii odsłoniły ewolucyjną historię lamparta afrykańskiego (Panthera pardus pardus).

Obecnie w Afryce występują dwie odrębne genetycznie populacje lampartów – jedna występuje na większości kontynentu afrykańskiego, a druga ogranicza się głównie do regionów Przylądka Zachodniego, Przylądka Wschodniego, KwaZulu-Natal i Mpumalanga w Republice Południowej Afryki.

Nowe badanie, opublikowane w PeerJszacuje, że te populacje lampartów rozdzieliły się od około 960 000 do 440 000 lat temu.

Co zaskakujące, nowe dane genetyczne ujawniły, że obecnie gatunki te nakładają się na siebie i krzyżują w regionie Highveld w Republice Południowej Afryki, co skutkuje najwyższym poziomem różnorodności genetycznej lampartów, jaki kiedykolwiek odnotowano w Republice Południowej Afryki.

Nowe odkrycia zwiększają potrzebę działań ochronnych w celu ochrony lampartów w kraju.

Główny autor Declan Morris, który badał lamparty w Republice Południowej Afryki w ramach swojego doktoratu na Uniwersytecie w Adelajdzie, twierdzi, że opracował najbardziej kompleksowy jak dotąd zbiór danych mitochondrialnego DNA lamparta (mtDNA).

„Odkryliśmy, że we wschodniej i zachodniej części prowincji Mpumalanga występowały 2 wyraźne populacje”.

DNA mitochondrialne przekazywane jest potomstwu wyłącznie od matki.

Mapując rozmieszczenie 2 linii we współczesnej Afryce i modelując znane wskaźniki mutacji NADH-5 genu wykazali, że czas rozbieżności genetycznej zbiegł się z wysuszeniem dorzecza Limpopo.

Od 1 miliona do 600 000 lat temu dorzecze Limpopo – położone na styku Republiki Południowej Afryki, Botswany, Zimbabwe i Mozambiku – stało się jałową pustynią, która oddzieliła dwie populacje lampartów.

„Te dwie linie oddzielają pustynie Namib i Kalahari, które istnieją do dziś i istnieją od milionów lat. Jednak obszarem, który zmienił się z biegiem czasu, jest dorzecze Limpopo” – mówi Morris.

Obecnie jest to region subtropikalny, w którym od tego czasu obie populacje ponownie się połączyły, a obecnie mieszają się i krzyżują, co skutkuje wysokim poziomem różnorodności genetycznej.

„Miejmy nadzieję, że te informacje pomogą zmienić podejście do zarządzania lampartami i zostaną wykorzystane do podejmowania decyzji zarządczych, takich jak wybór translokacji zamiast wydawania pozwoleń na niszczenie zwierząt stwarzających problemy” – mówi.

„Tego rodzaju odkrycia mogą pomóc w pozyskaniu większych funduszy, większej uwagi i nadaniu lampartom większego znaczenia… dlatego ich ochrona wymaga dużo większego wysiłku”.

Ponieważ wyniki te dotyczą pojedynczego genu mtDNA, kolejne kroki będą obejmować dalsze badania nad danymi całego genomu. Morris, który spędził prawie 3 lata w Republice Południowej Afryki, łapiąc lamparty w celu pobrania próbek biologicznych, nie może się doczekać powrotu w przyszłości.