Zurych: Nowe badanie pokazuje, że około dwa procent populacji rozwija autoprzeciwciała przeciwko interferonom typu 1, głównie w późniejszym okresie życia. To sprawia, że ​​osoby są bardziej podatne na choroby wirusowe, takie jak COVID-19. Badanie przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Zurychu (UZH) wspólnie z zespołem US Z opiera się na analizie dużej kolekcji historycznych próbek krwi. Zakażenia wirusowe powodują, że komórki odpornościowe produkują interferony typu 1. Białka te działają jako wczesni posłańcy, informując niezainfekowane komórki i tkanki, że wirus się rozprzestrzenia. Pozwala to komórkom przygotować się do opierania się wirusowi, gdy do nich dotrze.

Ciężkie infekcje wirusowe mogą wystąpić u osób z upośledzonym układem interferonu typu 1, ponieważ organizm nie jest w stanie zorganizować pełnej obrony. Według ostatnich badań, od 5 do 15 procent osób hospitalizowanych z powodu ciężkiego Covid-19 lub grypy miało niedobór odpowiedzi interferonu typu 1. Dzieje się tak, ponieważ ich krew zawiera autoprzeciwciała, które są przeciwciałami, które atakują struktury osoby i wiążą się z interferonem typu 1, uniemożliwiając działanie przekaźnika.

„W ramach naszych badań chcieliśmy dowiedzieć się, co powoduje, że układ odpornościowy niektórych osób zwraca się przeciwko sobie, a także zrozumieć konsekwencje posiadania autoprzeciwciał przeciwko interferonom typu 1” – mówi kierownik badań Benjamin Hale, profesor w Instytucie Wirusologii Medycznej Uniwersytetu w Zurychu (UZH).

Jego zespół badawczy wykorzystał bardzo dużą kolekcję zamrożonych próbek krwi ze szwajcarskiego badania kohortowego HIV, pierwotnie przekazanych na potrzeby badań nad zakażeniem HIV. Przeanalizowali próbki około 2000 dorosłych, którzy oddawali próbki krwi dwa razy w roku przez kilka dekad. „Badanie to było możliwe tylko dzięki temu unikalnemu biobankowi przechowywanych podłużnych próbek krwi i dobrze opracowanym danym klinicznym” — mówi Hale. Fakt, że dawcami byli ludzie żyjący z HIV, nie miał znaczenia dla wyników, ponieważ w tej kohorcie wirus został stłumiony przez leczenie.

Najpierw zespół UZH przeanalizował próbki krwi pod kątem obecności autoprzeciwciał przeciwko interferonom typu 1, aby dowiedzieć się, u kogo powstały autoprzeciwciała, kiedy to nastąpiło i jak długo te autoprzeciwciała utrzymywały się we krwi.

Analiza wykazała, że ​​około dwa procent osób wytwarza autoprzeciwciała przeciwko interferonom typu 1 w ciągu swojego życia i że zwykle ma to miejsce w wieku od 60 do 65 lat. Potwierdza to wcześniejsze badania, które donosiły, że częstość występowania autoprzeciwciał przeciwko interferonom typu 1 może wzrastać wraz z wiekiem.

Następnie, poprzez badanie danych klinicznych, naukowcy z Katedry Chorób Zakaźnych i Epidemiologii Szpitalnej Szpitala Uniwersyteckiego w Zurychu (USZ) byli w stanie zrozumieć, które czynniki przyczyniły się do rozwoju autoprzeciwciał przeciwko interferonom typu 1. Osoby, u których się one rozwinęły, wydawały się być podatne na wytwarzanie przeciwciał przeciwko innym białkom wytwarzanym przez ich własne ciała.

Ta tak zwana utrata samotolerancji może wystąpić u niektórych osób wraz z wiekiem. „Osoby te mogą wytwarzać przeciwciała przeciwko własnym interferonom typu 1, ponieważ są podatne na wytwarzanie autoprzeciwciał i są narażone na wysokie poziomy interferonów typu 1, na przykład dlatego, że ich układ odpornościowy wytwarza interferony przeciwko innym infekcjom w tym czasie”, przypuszcza Hale.

Co ważne, badanie wykazało, że po wytworzeniu te autoprzeciwciała pozostają wykrywalne we krwi osób do końca ich życia. Osoby z autoprzeciwciałami przeciwko interferonom typu 1, nawet jeśli rozwinęły się już w 2008 r., były bardziej narażone na ciężki przebieg COVID-19 w 2020 r. „Te autoprzeciwciała mają konsekwencje dla osób dziesiątki lat później, prowadząc do upośledzenia układu interferonu typu 1 i obniżonej odporności na wirusy” — mówi Hale.

Zrozumienie tych czynników ryzyka może doprowadzić do przyszłych testów diagnostycznych, które mogą zidentyfikować starsze osoby, które są bardziej podatne na rozwój tego niedoboru, a tym samym pomóc w zapobieganiu rozwojowi autoprzeciwciał. Identyfikacja osób z autoprzeciwciałami przeciwko interferonom typu 1 może również pomóc w ustaleniu priorytetów dla tych osób w przypadku szczepionek lub leków przeciwwirusowych w celu zapobiegania ciężkim infekcjom wirusowym.