Scenariusz Stevena Levensona I Danielle Sanchez-Witzelz oryginalnymi piosenkami autorstwa Kristen Anderson-Lopez I Roberta Lopezaoryginalny muzyczny serial komedii romantycznej Hulu Tu na górze śledzi historię miłosną Lindsay (Mae Whitman) i Miguela (Carlosa Valdesa), którzy muszą przezwyciężyć własną niepewność, lęki i lęki oraz ignorować głosy w swoich głowach, jeśli mają znaleźć ze sobą szczęście. Akcja filmu toczy się w Nowym Jorku w ostatnich dniach 1999 roku, w obliczu zbliżającego się roku 2000, Lindsay i Miguel śpiewają i tańczą, torując sobie drogę do samopoznania, próbując znaleźć rozwiązanie dla siebie i innych.

Podczas tego wywiadu z Collider, duet Lopez, który napisał piosenki, opowiadał o pisaniu piosenek do musicalu o zwykłych ludziach, o tym, dlaczego piosenki, które piszą, pomagają im poczuć się mniej samotnymi, o tym, jak ewoluowała ich współpraca w zakresie pisania piosenek, o tym, jak Whitman i Valdes wcielają się w te role i mając umiejętność wybierania projektów, które ich pasjonują i w które mogą się zaangażować. Opowiadali też o tym, jak dowiedzieli się, że będzie Zamrożone IIIi czy są na pokładzie, aby napisać piosenki.

Collider: Bardzo mi się to podobało i świetnie się przy tym bawiłem.

KRISTEN ANDERSON-LOPEZ: Och, dziękuję. Miło to słyszeć. Właśnie zrobiłeś nam dzień. Jesteś naszą ulubioną osobą.

Kiedy słyszysz słowo „musical”, zwykle nie spodziewasz się, że będzie to współczesna opowieść o zwykłych ludziach. Jego Kabaret, to Chicago lub coś innego, co jest duże i efektowne, często osadzone w innym, dawno minionym okresie. Zamiast tego zamanifestowaliście niepokój, zwątpienie i emocje w piosenkach. Czy kiedykolwiek trudno było przekonać ludzi, co chcesz z tym zrobić? Czy ktoś kiedykolwiek zasugerował, aby dodać do tego wszystkiego jakiś szalony haczyk, na przykład umieszczenie go w przestrzeni kosmicznej lub coś w tym rodzaju?

ROBERT LOPEZ: O mój Boże, to takie zabawne, że tak mówisz, bo właśnie tam narodził się ten pomysł. Kiedy byłem na warsztatach BMI, dawno temu jako student, uczyli nas, jakie historie tworzą dobre musicale, i zawsze mówili: „Umieść je dawno temu i daleko, ponieważ wszyscy wiedzą, że współcześni ludzie nie zaczną śpiewać, a jeśli to zrobią, podważą wiarygodność”. A potem powiedzieli: „Niech twój główny bohater będzie ekstrawertyczny i większy niż życie, i wie, czego chce, i ma wyraźne zewnętrzne przeszkody, aby ludzie mu kibicowali, a potem dostają to na końcu”. To mnie wkurzyło, ponieważ zawsze chciałem napisać historię o zwykłych ludziach, ludziach takich jak ja, którzy są bardzo introwertyczni i samoostrzegający oraz mają problemy z wyrażaniem siebie.

KRISTEN: Napisz, co wiesz.

ROBERT: A więc pomysł narodził się z tego. Co by było, gdybyś umieścił musical w umyśle kogoś takiego jak ja albo kogoś takiego? Taki był pierwszy pomysł, ale dzięki naszemu wspaniałemu zespołowi przekształcił się w coś naprawdę wyjątkowego.

Uwielbiam wielkie, błyskotliwe przedstawienia na Broadwayu, ale fajnie jest też mieć coś takiego, z czym naprawdę można się utożsamić na poziomie osobistym, ponieważ każdy miał już wcześniej niektóre z tych emocji.

KRISTEN: Jednym z powodów, dla których uwielbiamy pisać piosenki, które tworzymy i projekty, które wykonujemy, jest to, że historie, które dotyczą rzeczy, na których nam zależy, a zwłaszcza naszej psychiki, sprawiają, że czujemy się mniej samotni. Jednym z powodów, dla których naprawdę się trzymaliśmy, ponieważ pracowaliśmy nad tym przez 17 lat – zajęło trochę czasu, aby to naprawdę złamać – było to, że naprawdę mamy coś do powiedzenia na temat związków i tego, jak trudno jest się połączyć. Bobby i ja spędzaliśmy razem każdą wolną chwilę w ciągu dnia, razem wychowujemy dzieci, razem piszemy musicale, a wciąż są chwile, kiedy zwracam się do niego i pytam: „Kim ty jesteś? Co? Skąd to się bierze? Wydaje mi się, że jeśli ludzie czują się trochę mniej samotni i trochę bardziej zainspirowani, by zwrócić się do ukochanej osoby lub zaryzykować i podzielić się czymś z kimś, kogo kochają i z kim próbują się połączyć, wtedy zrobimy, co w naszej mocy. z tym praca. A także, jeśli śmieją się z siebie. Ogromne emocje są zabawne. Podniesienie telefonu, aby do kogoś zadzwonić, może być największym, najbardziej epickim ryzykiem, jakie kiedykolwiek podjąłeś w całym swoim życiu. I może mieć ścieżkę dźwiękową, która jest większa niż Niewykonalna misjaaby po prostu powiedzieć „Cześć” komuś, kogo chcesz poznać.

Znamy was jako duet, a kiedy jesteście tak dobrzy w tym, co robicie, osobie z zewnątrz wydaje się, że musi to być łatwe. Czy wasza współpraca przy pisaniu piosenek po prostu zawsze wam odpowiadała, czy też zawsze się zmieniacie, dostosowujecie i próbujecie wstrząsnąć? Jak bardzo różni się to teraz od tego, kiedy zaczynałeś to robić?

ROBERT: Mówią, że dobra współpraca jest jak małżeństwo, a my robimy obie te rzeczy i korzystamy z porad i sztuczek z jednej dla drugiej. Kiedy zaczynaliśmy, szczerze mówiąc, byłem tym, który miał trochę więcej sukcesów i doświadczenia. Całe moje szkolenie mówiło, że najważniejsza jest piosenka, więc jakkolwiek musisz do tego dojść, to jest sposób, w jaki tworzysz świetną piosenkę ze swoim współpracownikiem. Ale prowadziło to do wielu, jak zawsze, pchania, ciągnięcia i walki. Na pytanie: „Co jest pierwsze, słowa czy muzyka?”, odpowiadaliśmy: „Walka”.

KRISTEN: „Walka o to, kto będzie miał kontrolę”. Przez lata współpracy nauczyliśmy się tak wiele, jako jednostki, poprzez terapię. Jedną z rzeczy, których oboje się nauczyliśmy, jest sposób komunikowania się w inny sposób. Właściwie nauczyliśmy się tego wspaniałego środka komunikacji, którego nadal używamy w naszej współpracy, gdzie, jeśli robi się naprawdę napięta, czasami musimy powiedzieć: „Dobra, musimy prowadzić świadomy dialog”, co oznacza, że ​​zamierzam mówić do ciebie i powiem: „Oto, co teraz czuję. Czuję, że twoja postawa sprawia, że ​​się zamykam. Przyniosłem ci coś, co było naprawdę świeże i surowe, a ty natychmiast to zamknąłeś. To sprawia, że ​​czuję się bardzo defensywnie i wnoszę tę obronność do pokoju. A potem jego zadaniem jest odzwierciedlenie tego z powrotem i powiedzenie: „Czujesz się trochę defensywnie, ponieważ cię zamknąłem. Czy jest coś jeszcze? A potem muszę powiedzieć: „Och, tak, i właściwie ta inna rzecz, która wydarzyła się podczas śniadania, również sprawiła, że ​​to poczułem”. A on na to: „Więc jesteś wściekły z powodu tego, co stało się na śniadaniu. Coś jeszcze?” A potem mogę powiedzieć: „Nie, masz rację”. A potem musi powiedzieć: „To ma dla mnie sens, ponieważ byłem kutasem przy śniadaniu. Po prostu cię zamykałem. A potem on robi swoje, a ja muszę mu to odzwierciedlać. W ten sposób naprawdę spowalniamy ten proces, słyszymy się nawzajem i musimy spojrzeć na to ze swojego punktu widzenia. To zmieniło zasady gry w naszych relacjach i naszej współpracy, kiedy robi się napięta.

Uwielbiam w tym Mae Whitman i Carlosa Valdesa. Po prostu uważam, że oba są tak spektakularne. Kiedy spędzasz tak dużo czasu na myśleniu o czymś takim, zanim zaczniesz to robić, jak to jest zobaczyć wizualizację tego, czym byłyby te postacie i jak tchnęłyby życie w te piosenki?

ROBERT: Możliwość pracy z Tommym Kailem to przyjemność. Jedną z rzeczy, które Tommy robi najlepiej, jest casting. To on sprowadził Mae. Kiedy usłyszeliśmy, jak Mae wykonuje „Please Like Me” na swoim przesłuchaniu, po prostu wyrzuciła nas z pokoju. Pomyśleliśmy: „To jest Lindsay. Tutaj jest.” I podobnie z Carlosem, którego scenarzyści wpadli na pomysł zagrania Miguela, wysłał taśmę, na której śpiewa „I Am Not Alone” i po prostu go przybił. Robimy własne dema. Śpiewamy wszystko dla siebie i przez chwilę jesteśmy bohaterami. Ale kiedy słyszysz, że aktor całkowicie wciela się, zmienia i podnosi na wyższy poziom to, co stworzyłeś, wiesz, że znalazłeś właściwą osobę. Mało tego, Mae i Carlos, kiedy się poznali, mieli ze sobą tyle chemii. Po prostu odbił się od miejsc, na których siedzieliśmy. Po prostu myśleliśmy, że razem są niesamowici.

Otrzymaliśmy trochę niespodziewane ogłoszenie, że będzie Zamrożone III wydarzenie.

ROBERT: Dla nas też.

Proszę, powiedz mi, że wrócisz, żeby zrobić muzykę do tego. Mówili ci, że to nadchodzi?

KRISTEN: Opowiedzieli nam dzień i trochę o tym, co myślą. Bardzo nas to podnieciło. Teraz musimy pozwolić kierownicom Hollywood robić to, co robią, ale byliśmy bardzo podekscytowani ich pomysłami.

Kiedy masz postacie takie jak te w Tu na górzei nie mamy rozwiązania ich historii, a ty masz postacie takie jak te w Mrożonya masz znaki WandaVisionczy to są głosy, które cały czas za tobą chodzą?

ROBERT: To, co kochamy w naszej własnej karierze, jeśli możemy coś o niej powiedzieć, to to, że możemy wybierać projekty, które nas pasjonują. Z Mrożony, kiedy pokazali nam zdjęcia Małej Anny i Małej Elsy, pomyśleliśmy: „To Katie i Annie. To nasze dzieci. To jest dla nich. To właśnie musimy teraz powiedzieć światu”. To samo z Tu na górzektóry tak naprawdę dotyczy relacji i emocji oraz zaufania, że ​​jeśli pracujesz nad komunikacją, możesz się komunikować.

KRYSTYNA: WandaVision przyszedł, jak na ironię, tuż przed zamknięciem świata i wszyscy żyliśmy w naszych własnych małych Westviews. WandaVision chodziło o przejście przez dziesięciolecia ze współmałżonkiem i celebrowanie tego, co kochamy. Uwielbiamy piosenki z programów telewizyjnych. Jesteśmy dzieciakami z lat osiemdziesiątych, które zostały wychowane przez telewizję, więc wiedzieliśmy o tym wszystkim i było to wspaniałe miejsce, w którym mogliśmy umieścić naszą pasję i miłość. We wszystko, co robimy, wkładamy ogromną ilość siebie.

Tu na górze jest dostępny do przesyłania strumieniowego w Hulu.