Mutacja w MIA3 gen, znaleziony u kobiety w Polsce w ramach większego badania, został uznany za prawdopodobną przyczynę hipermobilnego zespołu Ehlersa-Danlosa (hEDS), najczęstszej postaci EDS.

Wariant stwierdzono u 49-letniej pacjentki z hEDS i jej córki – a kobieta powiedziała, że ​​jej własna matka miała „objawy podobne do jej własnych, ale w łagodniejszej postaci” – donosi badanie.

The MIA3 gen zawiera instrukcje dla białka ważnego dla wydzielania kolagenu, który zapewnia siłę i wsparcie dla narządów i tkanek w ciele.

Odkrycia te sugerują, że „obecność [this variation] w MIA3 genu i zaburzone wydzielanie białka tkanki łącznej może być jednym z czynników chorobotwórczych [disease-causing] mechanizmów objawów klinicznych występujących u badanej pacjentki” – napisali badacze.

Badania, „Nowa mutacja w białku transportującym kolagen, genie MIA3, wykryta u pacjenta z objawami klinicznymi zespołu hipermobilności Ehlersa-Danlosa,” ukazało się w czasopiśmie Postępy w medycynie klinicznej i eksperymentalnej .

rekomendowane lektury

MIA3 gen związany z wydzielaniem kolagenu w hEDS

hEDS charakteryzuje się objawami, takimi jak niezwykle ruchome stawy, przewlekły ból i zmęczenie. W przeciwieństwie do wszystkich pozostałych 12 typów zespołu Ehlersa-Danlosa, specyficzne mutacje, które powodują hEDS, nie zostały zidentyfikowane.

Kolagen jest głównym składnikiem macierzy pozakomórkowej (ECM) — przypominającego siatkę rusztowania otaczającego komórki. Jednak wcześniejsze badania na pacjentach z hEDS sugerowały, że niektóre rodzaje kolagenu, jak również inne białka ECM, utknęły wewnątrz komórek.

Odkrycia te sugerują, że upośledzenie transportu kolagenu z komórek „może być jednym ze składników molekularnego podłoża objawów klinicznych hEDS”.

Teraz naukowcy z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Polsce zbadali potencjalną rolę MIA3 gen w hEDS.

Gen zawiera instrukcje dotyczące produkcji białka zwanego przezbłonowym transportem białek i organizacją Golgiego — nazwaną TANGO1 — która ułatwia etap komórkowego transportu białek kolagenowych w kierunku powierzchni komórki.

W badaniu wzięło udział łącznie 100 pacjentów z hEDS pochodzenia polskiego oraz 100 zdrowych ochotników z populacji ogólnej w Polsce. Pacjenci byli w wieku od 17 do 63 lat, a 84 lata stanowiły kobiety. Ochotnicy, którzy służyli jako grupa kontrolna, zostali dopasowani pod względem wieku i płci do pacjentów z hEDS, ale nie mieli rodzinnej historii choroby genetycznej.

DNA zostało wyekstrahowane z komórek odpornościowych zwanych leukocytami, a następnie przeanalizowane pod kątem mutacji w MIA3 gen. Badania genetyczne wykluczyły obecność innych rodzajów EDS lub zaburzeń tkanki łącznej.

Pięć mutacji w MIA3 gen wykryto u 14 pacjentów z grupy hEDS. Cztery z tych mutacji były błędne i zostały uznane za łagodne lub prawdopodobnie łagodne. Pozostała zmiana genetyczna była odmianą przesunięcia ramki odczytu i została sklasyfikowana jako prawdopodobnie powodująca chorobę.

Mutacja zmiany sensu skutkuje innym aminokwasem w białku; mutacja przesunięcia ramki odczytu to taka, która poprzez usunięcie lub wstawienie DNA zmienia sposób odczytywania sekwencji.

Wszystkie mutacje były obecne w jednej z dwóch kopii genu (tzw. mutacje heterozygotyczne). Żaden ze zdrowych ochotników nie nosił żadnej ze zidentyfikowanych mutacji.

Prawdopodobną mutację powodującą chorobę stwierdzono u kobiety, która wykazywała niezwykle ruchome stawy, nawracające zwichnięcia oraz długie, smukłe i zakrzywione palce – stan zwany arachnodaktylią. Od dzieciństwa odczuwała chroniczne silne bóle stawów i rdzenia kręgowego.

Dodatkowymi objawami u tej pacjentki była nadmierna rozciągliwość i skłonność do powstawania siniaków oraz zmęczenie.

[The findings suggest that] MIA3 lub inne geny biorące udział w wydzielaniu białek tkanki łącznej powinny być brane pod uwagę jako potencjalna etiologia [causative] czynników dziedzicznych chorób tkanki łącznej, w tym hEDS.

Jej historia rodzinna obejmowała 14-letnią córkę z nadmierną ruchomością, której towarzyszyły przewlekłe bóle stawów, oprócz skoliozy, czyli skrzywienia kręgosłupa. Córka miała również miękką, nadmiernie rozciągliwą skórę i niebieskie twardówki — niebieski odcień białka oczu.

Jej pierwsze objawy, które były bardziej nasilone niż jej matki, pojawiły się, gdy miała około 10 lat. Nastolatek nosił również tę samą mutację w MIA3 gen jako jej matka. U obu początkowo zdiagnozowano reumatoidalne zapalenie stawów.

Wzrost i gęstość kości były prawidłowe zarówno u matki, jak i córki. Dziadkowie zdecydowali się nie brać udziału w badaniu, więc nie przeprowadzono analizy genetycznej.

Jednak według relacji matki jej własna matka miała podobne objawy, chociaż były one łagodniejsze i zaczynały się później.

Ogólnie rzecz biorąc, wyniki te sugerują, że „MIA3 lub inne geny biorące udział w wydzielaniu białek tkanki łącznej powinny być brane pod uwagę jako potencjalna etiologia [causative] czynników dziedzicznych chorób tkanki łącznej, w tym hEDS” – napisali naukowcy.

„Jednak ich rola w tym procesie wymaga znacznie szerszego zbadania” – podsumowali.