Badanie opublikowane w Krążenie: jakość układu sercowo-naczyniowego i wynikiprzeanalizowano dane ze 100 badań nad nadciśnieniem tętniczym przeprowadzonych na całym świecie i porównano obniżenie ciśnienia krwi w zależności od rodzaju personelu medycznego, który kierował interwencjami.

Choć interwencje prowadzone przez pielęgniarki, lekarzy i wielu pracowników służby zdrowia nadal doprowadziły do ​​znacznego obniżenia ciśnienia krwi u pacjentów, największą poprawę osiągnęli farmaceuci, a następnie pracownicy służby zdrowia.

Interwencje zarówno w warunkach klinicznych, jak i społecznościowych mogą skutecznie leczyć nadciśnienie tętnicze — główną przyczynę przedwczesnej śmierci na świecie, której można zapobiec — szczególnie w społecznościach, w których bariery finansowe i geograficzne pozwalają chorobie pozostać powszechną. Wyniki badania sugerują, że choroba jest najlepiej leczona przez pracowników służby zdrowia, którzy mają najwięcej czasu na leczenie.

„Zarządzanie ciśnieniem krwi może wymagać więcej czasu niż jest to często dostępne podczas wizyt w podstawowej opiece zdrowotnej” — powiedziała główna autorka Katherine Mills, adiunkt i wiceprzewodnicząca epidemiologii w Tulane University School of Public Health and Tropical Medicine. „Najskuteczniejszym podejściem może być powierzanie pracy komuś, kto nie ma takich samych ograniczeń czasowych”.

Średnio interwencje prowadzone przez farmaceutów obniżyły skurczowe ciśnienie krwi o 7,3 mmHg, a pracownicy służby zdrowia społecznego odnotowali spadek o 7,1 mmHg. Interwencje prowadzone przez pielęgniarki i farmaceutów odnotowały spadek skurczowego ciśnienia krwi o 2-3 mmHg. Interwencje prowadzone przez farmaceutów i pracowników służby zdrowia społecznego odnotowały również największe spadki rozkurczowego ciśnienia krwi. Zgodnie z obecnymi wytycznymi nadciśnienie tętnicze diagnozuje się przy ciśnieniu 130/80 mmHg i wyższym u osób dorosłych.

Mills powiedziała, że ​​nie była zaskoczona wynikami i że „dobrą wiadomością jest to, że wszyscy pracownicy służby zdrowia byli skuteczni w przeprowadzaniu interwencji”. Jednak jeśli chodzi o zajmowanie się różnymi indywidualnymi potrzebami medycznymi pacjentów z nadciśnieniem, farmaceuci mogą być wyjątkowo predysponowani do tej roli.

„Jednym z największych wyzwań jest uzyskanie właściwych kombinacji i dawek leków przeciwnadciśnieniowych, a to może być trudne dla niektórych pacjentów wymagających powtarzających się wizyt” — powiedział Mills. „Farmaceuci są do tego doskonali”.

„To badanie podkreśla znaczenie podejścia opartego na opiece zespołowej w celu utrzymania ciśnienia krwi pod kontrolą” — powiedział dr Lawrence J. Fine, starszy doradca w oddziale zastosowań klinicznych i profilaktyki w Division of Cardiovascular Sciences w National Heart, Lung, and Blood Institute (NHLBI), części National Institutes of Health (NIH). „Oprócz tradycyjnych dostawców opieki zdrowotnej, takich jak lekarze, inni członkowie zespołu, tacy jak farmaceuci i pracownicy służby zdrowia w społeczności, mogą być skuteczni w pomaganiu osobom w osiąganiu celów leczenia, szczególnie gdy kontrola ciśnienia krwi pogorszyła się w całym kraju w ostatnich latach” — powiedział Fine.

Pracownicy służby zdrowia społecznego są prawdopodobnie również bardzo skuteczni w interwencjach ze względu na kulturowe powiązania ze społecznością, które mogą pomóc zdobyć zaufanie i zwiększyć poparcie. Ponadto korzystanie z pracowników służby zdrowia społecznego jest zazwyczaj bardziej opłacalne w porównaniu z interwencjami prowadzonymi przez innych pracowników służby zdrowia.

„Nadciśnienie tętnicze rzadko daje objawy, więc zazwyczaj nie jest pierwszym zmartwieniem pacjentów podczas krótkich wizyt u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, jeśli mają wiele problemów zdrowotnych. Celem jest ustalenie, kto powinien kierować tymi interwencjami i jaka jest najlepsza strategia rozwiązania tego ważnego problemu zdrowotnego” – powiedział Mills.

Badanie zostało dofinansowane przez granty z NIH, w tym z NHLBI (UH3HL151309, UH3HL152373, R01HL133790), Narodowego Instytutu Nauk Medycznych Ogólnych (P20GM109036), Narodowego Instytutu Starzenia się (R33AG068481) oraz Narodowego Instytutu Zdrowia Mniejszości i Nierówności Zdrowotnych (R01MD018193).