NOWY JORK – Wykorzystanie sekwencjonowania DNA do wykrywania mierzalnej choroby resztkowej (MRD) u pacjentów z ostrą białaczką szpikową (AML), którzy mają przejść przeszczep komórek macierzystych, może pomóc przewidzieć, u kogo nastąpi nawrót choroby, zgodnie z nowym badaniem przeprowadzonym przez naukowców z US National Instytut Serca, Płuc i Krwi i gdzie indziej.

„Zwiększone ryzyko nawrotu może nie wpłynąć na decyzję danej osoby o przeszczepie szpiku kostnego, ale może wpłynąć na jej kolejne kroki w opiece” – powiedział Christopher Hourigan, szef laboratorium nowotworów złośliwych szpiku w NHLBI i autor korespondujący z badaniem, w oświadczeniu.

Wielu pacjentów z AML, którzy osiągną remisję po początkowym leczeniu, otrzyma przeszczep komórek krwiotwórczych, ale u około 30 procent z nich dochodzi do nawrotu choroby, co jest najczęstszą przyczyną śmierci po przeszczepie.

Podczas gdy poprzednie badania wykazały, że testy MRD mogą pomóc przewidzieć, kto jest zagrożony nawrotem, nie było znormalizowanej metody testowania MRD w AML i pojawiły się obawy co do standaryzacji testów opartych na cytometrii przepływowej.

Aby dowiedzieć się, czy testy oparte na sekwencjonowaniu DNA mogą stanowić dobrą alternatywę, grupa NHLBI szukała specyficznych wariantów związanych z AML we krwi pacjentów przed przeszczepem komórek macierzystych i badała, czy korelują one z wyższym odsetkiem nawrotów lub zgonów po przeszczepie .

Do ich badań opublikowano w JAMA we wtorek naukowcy przebadali próbki krwi od łącznie 1075 pacjentów, dostarczonych przez Centrum Międzynarodowych Badań nad Przeszczepami Krwi i Szpiku, którzy następnie przeszli przeszczep komórek macierzystych w latach 2013-2019.

Korzystając z niestandardowego panelu do sekwencjonowania, szukali wariantów w regionach aktywnych pięciu genów — FLT3, NPM1, IDH1, IDH2 lub KIT. Wszyscy pacjenci mieli AML związaną z wariantami w jednym z tych genów i wszyscy przeszli do widocznej całkowitej remisji przed przeszczepem. Naukowcy podzielili ich na kohortę odkrywczą składającą się z 454 pacjentów i kohortę walidacyjną składającą się z 621 pacjentów. Warianty obecne we frakcji alleli wynoszącej 0,01 procent lub więcej liczono jako wynik pozytywny dla MRD.

W swojej analizie naukowcy postanowili skupić się na dwóch najczęstszych typach mutacji AML — wewnętrznych duplikacjach tandemowych FLT3 i wariantach NPM1 — które były obecne w początkowej chorobie 822 badanych pacjentów. Odkryli, że pacjenci zarówno w kohorcie odkrywczej, jak i walidacyjnej, u których te mutacje pojawiły się we krwi (około 17 procent), byli znacznie bardziej narażeni na nawrót choroby i śmierć w porównaniu z tymi, którzy ich nie mieli.

Konkretnie, 68 procent pacjentów, którzy byli MRD-dodatni dla tych mutacji, miało nawrót, a tylko 39 procent przeżyło trzy lata. Porównuje się to z 21 procentami pacjentów bez nawrotów MRD i 63 procentami, którzy przeżyli trzy lata.

Ponadto posiadanie tych wariantów we krwi wiązało się z niższymi wskaźnikami przeżycia bez nawrotów po trzech latach, chociaż śmiertelność z przyczyn innych niż nawrót była podobna do pacjentów bez wariantów.

Dopiero okaże się, czy testy mutacji DNA na bazie krwi przed przeszczepem rzeczywiście dadzą lepsze wyniki u pacjentów z AML z wysokim ryzykiem nawrotu.

Hourigan zasugerował, że pacjenci uznani za obarczonych wysokim ryzykiem nawrotu mogą chcieć zapisać się do badania klinicznego lub rozważyć „dodatkowe lub inne terapie”.

„Informacje te mogą również umożliwić lekarzom dostosowanie strategii przeszczepu, w tym rozważenie różnych schematów kondycjonowania przed przeszczepem i chemioterapii, w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu u pacjenta z AML i zwiększenia jego długoterminowej szansy na przeżycie” – dodał kontradmirał Richard Childs, dyrektor kliniczny i pełniący obowiązki dyrektora naukowego NHLBI w oświadczeniu.