Nowe badanie psów żyjących w Czarnobylskiej Strefie Wykluczenia dostarczyło nowych informacji na temat życia w zanieczyszczonym środowisku.

Czarnobylska Strefa Wykluczenia, znana również jako Strefa Alienacji Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej, to oficjalnie wyznaczony obszar wykluczenia ustanowiony przez były Związek Radziecki w promieniu 30 km wokół miejsca katastrofy reaktora jądrowego w Czarnobylu.

W 1986 r. reaktor nr 4 w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej przechodził test bezpieczeństwa mający na celu zmierzenie zdolności turbiny parowej do zasilania awaryjnych pomp wody zasilającej.

Spowodowało to pęknięcie kanałów paliwowych, co doprowadziło do gwałtownego spadku ciśnienia, co spowodowało, że płyn chłodzący zamienił się w parę. Zmniejszona absorpcja neutronów, prowadząca do wzrostu aktywności reaktora, spowodowała wybuchy pary i stopienie rdzenia reaktora.

Chemikalia, toksyczne metale, pestycydy i związki organiczne pozostawione po długich pracach porządkowych oraz z opuszczonych i rozkładających się budowli, w tym pobliskiego opuszczonego miasta Prypeć i bazy wojskowej Duga-1, przyczyniły się do katastrofy ekologicznej i środowiskowej .

Badanie, opublikowane w czasopiśmie Canine Medicine and Genetics, przeprowadzone przez naukowców ze stanu Karolina Północna, Mailman School of Public Health na Uniwersytecie Columbia, University of South Carolina i National Institutes of Health, wykazało, że dwie grupy psów żyjących w strefa wykluczenia w Czarnobylu wykazała znaczne różnice genetyczne.

Wyniki sugerują, że dwie odrębne populacje rzadko krzyżują się ze sobą, co stanowi pierwszy krok w kierunku zrozumienia, w jaki sposób chroniczne narażenie na liczne zagrożenia środowiskowe mogło wpłynąć na te populacje.

„Nadrzędne pytanie brzmi: czy katastrofa ekologiczna tej wielkości ma wpływ genetyczny na życie w regionie?” mówi Matthew Breen, Oscar J. Fletcher Distinguished Professor of Comparative Oncology Genetics w NC State i autor korespondent. „Mamy też dwie populacje psów żyjących w miejscu i w pobliżu miejsca poważnej katastrofy ekologicznej, które mogą dostarczyć kluczowych informacji, które pomogą nam odpowiedzieć na to pytanie”.

Wcześniejsze badania współautorów, kierowane przez współpracowników z NIH, wykorzystywały znacznie mniejszy zestaw wariantów genetycznych, ale większą liczbę psów, aby wykazać, że te dwie populacje były odrębne i każda miała skomplikowaną strukturę rodzinną.

W tym równoległym badaniu zespół przeanalizował próbki DNA psa z czterokrotnie większą liczbą wariantów genetycznych, co umożliwiło bliższe przyjrzenie się genomom. Oprócz potwierdzenia, że ​​te dwie populacje rzeczywiście różnią się genetycznie, zespół był również w stanie zidentyfikować 391 odstających regionów w genomach psów, które różniły się między psami żyjącymi w tych dwóch lokalizacjach. Według naukowców niektóre z tych markerów wskazują na geny związane z naprawą genetyczną.

„Pies jest gatunkiem wartowniczym” – mówi Breen. „Dbając o to, czy zmiany genetyczne, które wykryliśmy u tych psów, są odpowiedzią psiego genomu na narażenie populacji, być może będziemy w stanie zrozumieć, w jaki sposób psy przetrwały w tak nieprzyjaznym środowisku i co to może oznaczać dla każdego. populacji — zwierząt lub ludzi — która doświadcza podobnych narażeń”.

„Zrozumienie wpływu genetycznego i zdrowotnego tych przewlekłych ekspozycji na psy wzmocni naszą szerszą wiedzę na temat tego, w jaki sposób tego rodzaju zagrożenia środowiskowe mogą wpływać na ludzi i jak najlepiej łagodzić zagrożenia dla zdrowia” – dodał Breen.

Columbia University Mailman School of Public Health

Źródło obrazu nagłówka: Shutterstock