Wyniki badania opublikowano w czasopiśmie The BMJ.

Wśród osób dotkniętych tym problemem u dwóch na pięciu w ciągu życia wystąpi niewydolność serca, a u jednego na pięciu wystąpi udar, przy niewielkiej lub żadnej zmianie ryzyka zaobserwowanej w ciągu 20-letniego okresu badania.

W związku z tym naukowcy twierdzą, że u osób cierpiących na migotanie przedsionków potrzebne są strategie zapobiegania udarowi i niewydolności serca.

Szacuje się, że do 2060 r. na migotanie przedsionków w Europie będzie cierpiało 18 milionów osób, a do 2050 r. w USA – 16 milionów osób. W samej angielskiej służbie zdrowia NHS co roku diagnozuje się więcej nowych przypadków migotania przedsionków niż łącznie cztery najczęstsze przyczyny nowotworów, a bezpośrednie wydatki na migotanie przedsionków osiągnęły 2,5 miliarda funtów.

Gdy rozwinie się migotanie przedsionków, opieka nad pacjentem koncentruje się przede wszystkim na ryzyku udaru, ale inne powikłania, takie jak niewydolność serca i zawał serca, nie zostały jeszcze w pełni zbadane.

Aby wypełnić tę lukę w wiedzy, badacze przeanalizowali dane krajowe dotyczące 3,5 miliona dorosłych Duńczyków, którzy nie mieli w przeszłości migotania przedsionków w wieku 45 lat lub więcej, aby sprawdzić, czy rozwinęło się u nich migotanie przedsionków w ciągu 23 lat (2000–2022).

Wszystkie 362 721 osób, u których w tym czasie rozpoznano migotanie przedsionków (46 procent kobiet i 54 procent mężczyzn), ale bez powikłań, było następnie obserwowanych aż do rozpoznania niewydolności serca, udaru lub zawału serca.

Pod uwagę wzięto także potencjalnie wpływające czynniki, takie jak nadciśnienie w wywiadzie, cukrzyca, wysoki poziom cholesterolu, niewydolność serca, przewlekła choroba płuc i nerek, dochód rodziny i poziom wykształcenia.

Wyniki pokazują, że ryzyko migotania przedsionków w ciągu całego życia wzrosło z 24 procent w latach 2000–2010 do 31 procent w latach 2011–22. Wzrost był większy wśród mężczyzn i osób z niewydolnością serca, zawałem serca, udarem, cukrzycą i przewlekłą chorobą nerek w wywiadzie.

Wśród osób z migotaniem przedsionków najczęstszym powikłaniem była niewydolność serca (ryzyko w ciągu całego życia 41%). Było to dwukrotnie większe niż ryzyko udaru w ciągu całego życia (21 procent) i czterokrotnie większe niż ryzyko zawału serca w ciągu całego życia (12 procent).

Mężczyźni wykazali wyższe ryzyko powikłań po migotaniu przedsionków w ciągu całego życia w porównaniu z kobietami w przypadku niewydolności serca (44% w porównaniu z 33%) i zawału serca (12% w porównaniu z 10%), podczas gdy ryzyko udaru w ciągu całego życia po migotaniu przedsionków było nieznacznie niższy u mężczyzn niż u kobiet (21 proc. wobec 23 proc.).

W ciągu 23 lat badania nie zaobserwowano praktycznie żadnej poprawy w zakresie ryzyka wystąpienia niewydolności serca w przebiegu migotania przedsionków w ciągu całego życia (43% w latach 2000-10 w porównaniu z 42% w latach 2011-22) i jedynie nieznaczną (4-5%). zmniejsza ryzyko wystąpienia w ciągu całego życia udaru mózgu, udaru niedokrwiennego mózgu i zawału serca po migotaniu przedsionków, które było podobne u mężczyzn i kobiet.

Jest to badanie obserwacyjne, zatem nie można wyciągnąć jednoznacznych wniosków na temat przyczyny i skutku, a autorzy przyznają, że mogli pominąć pacjentów z niezdiagnozowanym migotaniem przedsionków. Nie posiadali też informacji na temat pochodzenia etnicznego ani czynników związanych ze stylem życia i twierdzą, że wyniki mogą nie dotyczyć innych krajów lub środowisk.

Jednak pomimo tych zastrzeżeń doszli do wniosku: „Nasza nowatorska ocena ilościowa długoterminowych dalszych konsekwencji migotania przedsionków podkreśla krytyczną potrzebę opracowania terapii jeszcze bardziej zmniejszających ryzyko udaru, a także strategii zapobiegania niewydolności serca u pacjentów z migotaniem przedsionków”.

Interwencje mające na celu zapobieganie udarowi zdominowały badania i wytyczne dotyczące migotania przedsionków w tym okresie badania, ale żadne dowody nie sugerują, że te interwencje mogą zapobiegać incydentom niewydolności serca, twierdzą brytyjscy badacze w powiązanym artykule redakcyjnym.

Wzywają do ujednolicenia zarówno randomizowanych badań klinicznych, jak i wytycznych, „aby lepiej odzwierciedlały potrzeby rzeczywistej populacji chorej na migotanie przedsionków” i twierdzą, że to solidne badanie obserwacyjne „dostarcza nowatorskich informacji, które podważają priorytety badawcze i projekt wytycznych oraz rodzą krytyczne pytania społecznościom naukowym i klinicznym o tym, jak można powstrzymać rosnące obciążenie migotaniem przedsionków”. (ANI)

Ten raport jest generowany automatycznie z serwisu informacyjnego ANI. ThePrint nie ponosi żadnej odpowiedzialności za jej treść.

Pokaż cały artykuł