Lana Del Rey ćwiczy „automatyczne śpiewanie”. Używając improwizowanej techniki pisania piosenek, pozwala swojemu głosowi przenosić akompaniamenty, nie dyktując, dokąd zaprowadzą ją jej słowa lub melodie, akceptując wszystkie pomysły, które ma w tej chwili i edytując je później. Ostatnio jej głos zaprowadził ją do domu, z powrotem do wspomnień z dzieciństwa w Lake Placid w stanie Nowy Jork oraz do przemyśleń na temat relacji z rodziną i rozbieżnych ścieżek, które wybrali.

Temat ten leży u podstaw jej nadchodzącego dziewiątego albumu, Czy wiesz, że jest tunel pod oceanem Blvd (wyjazd 24 marca). Del Rey, lat 37, mówi, że z wahaniem zaczęła rozpakowywać ten temat na swoim poprzednim albumie, Niebieskie poręcze – ale teraz jest gotowa kopać głębiej. „Na początku czułam się bardzo niekomfortowo” — mówi o bardziej osobistym materiale. „Wtedy, dzięki łasce Bożej, po prostu poczułem się całkowicie nieobciążony”.

Jako piosenkarka i autorka tekstów, tegoroczna uhonorowana wizjonerką ucieleśnia to słowo od ponad dekady. Jej debiut w dużej wytwórni z 2012 roku, Urodził się by umrzeć, uczyniło z niej gwiazdę i zdefiniowało erę Tumblra w muzyce, gdy młoda Del Rey bawiła się zarówno romantycznymi, jak i ciemniejszymi stronami amerykańskiego snu. Jej „budowanie świata”, jak to teraz nazywa, za jej wczesne prace stworzyło kolaż pięknych i odmiennych obrazów, łącząc estetykę hip-hopu z odniesieniami do rodziny Kennedy, Elvisa Presleya z Johnem Wayne’em i starego hollywoodzkiego przepychu z gangiem motocyklowym piasek.

Od tego czasu Del Rey przesuwa muzyczne granice – bezproblemowo wypełniając album funkcjami od Steviego Nicksa po Playboi Carti (2017 Żądza życia), na przykład przerabiając okładkę Sublime na współczesny hit listy Billboard Hot 100 („Doin’ Time” z 2019 r.), osiągając zarówno uznanie krytyków, jak i sukces komercyjny. Zdobyła sześć nominacji do nagrody Grammy i jest rekordzistą pod względem większości 1. pozycji billboardyWykres albumów alternatywnych. I jakoś co tydzień wydaje się, że nowa piosenka z jej obszernego katalogu zyskuje na popularności na TikTok. („West Coast” i „How To Disappear” to dwa ostatnie hity.) Młodsi artyści często cytują ją jako inspirację — w tym Billie Eilish, którą Del Rey nazywa teraz „moją dziewczyną”. Pociesza mnie, że muzyka idzie w tak dobrym kierunku.”

Od 2019 roku wydaliście cztery albumy. Czy można powiedzieć, że masz więcej twórczej energii niż kiedykolwiek?

Myślę, że tak to może wyglądać! To zabawne, ponieważ ciągle powtarzam ludziom: „Nie pracowałem od trzech lat”, ale tak naprawdę po prostu nie grałem koncertów od trzech lat. Gdy tylko zaczynam przygotowywać się do występu, czuję się jak w pracy.

Jak zmienił się twój proces od tego czasu Urodził się by umrzeć wyszedł?

Jedenaście lat temu chciałem, żeby było tak dobrze. Teraz po prostu śpiewam dokładnie to, o czym myślę. Myślę o trochę mniej dużym i bombastycznym. Może w pewnym momencie znów będę mógł dobrze się bawić, tworząc świat, ale w tej chwili powiedziałbym, że nie ma budowania świata. Ta muzyka dotyczy przetwarzania myśli. To bardzo, bardzo rozwlekłe. Zdecydowanie żyję od szyi w górę.

Czy pamiętasz, jakie to było twórcze uczucie, kiedy dopiero zaczynałeś?

Wracam myślami do początku, będąc w Nowym Jorku. Po prostu szedłem do małego delikatesu przy Grand Central i jedyne, co trzeba było zrobić, to siedzieć godzinami przy stole, to kupić czarną kawę. Pamiętam, że pomyślałem: „Robię to. ja tym żyję.” To wszystko było bardzo emocjonujące. Byłem wtedy taki podniecony.

Niedawno pojawiłaś się w „Snow on the Beach” Taylor Swift. Jak wyglądała współpraca z nią?

Cóż, po pierwsze, nie miałem pojęcia, że ​​jestem jedyną cechą [on that song]. Gdybym wiedział, zaśpiewałbym całą drugą zwrotkę, tak jak chciała. Moim zadaniem jako funkcji na albumie dużego artysty jest upewnienie się, że pomogę w produkcji piosenki, więc byłem bardziej skupiony na produkcji. Była bardzo nieugięta, że ​​chce, żebym był na albumie, i naprawdę podobała mi się ta piosenka. Pomyślałem, że miło jest móc połączyć ten świat, od czasu Jacka [Antonoff] i ja pracujemy razem, podobnie jak Jack i Taylor.

Kogo uważasz za wizjonera?

Joan Baez. Ostatnio z nią śpiewałem. Dała mi wyzwanie: „Idź małą drogą i poszukaj skrętu w lewo i znajdź mój dom [in Northern California]. Jeśli ją znajdziesz i będziesz w stanie zagrać wysoką harmonię „Diamonds and Rust”, pojadę z tobą do Berkeley i zaśpiewam. Więc moja siostra i ja wynajęliśmy samochód i szukaliśmy domu. Byłam bardzo zdenerwowana. Nie gram na gitarze tak dobrze, ale nauczyłem się pierwszych trzech akordów i usiadłem naprzeciwko niej, [and when] kiedy przestaliśmy grać, powiedziała: „Świetnie, do zobaczenia w Berkeley”.

Kolejnym wizjonerem jest dla mnie Cat Power. Słyszałem, że uciekała ze sceny, kiedy tego nie czuła, lub po prostu odwracała się plecami do sceny [audience] i graj dalej. Wtedy wiedziałem, że prawdopodobnie mogę to zrobić.

Ta historia pojawi się w wydaniu z 25 lutego 2023 r billboardy.