„Fenotypowa charakterystyka sióstr Cammalleri, przykład wyjątkowej długowieczności” autorstwa Calogero Caruso MD z Uniwersytetu w Palermo we Włoszech i współpracowników została opublikowana w Badania odmładzania.

Filippa miała 106 lat, urodziła się 12 grudnia 1911 r. i zmarła 6 lipca 2018 r. Jej siostra Diega, urodzona 23 października 1905 r., zmarła 15 czerwca 2019 r., była superstulatką, która żyła do 113 lat Wśród stulatków – tych, którzy widzą swoją 100^cz urodziny – tylko 1 na 1000 dożywa 110. Na świecie znanych jest tylko 27 superstulatków.

Artykuł w Nowojorczyk, „Czy Jeanne Calment była najstarszą żyjącą osobą — czy oszustem?” opowiedział historię słynnej Francuzki, która zmarła w 1997 roku, rzekomo w wieku 122 lat. Ale kiedy zaczęły pojawiać się historyczne niespójności, śledczy odkryli, że kobieta, która zmarła, mogła być udawaną córką. Lauren Collins napisała: „Jeanne Calment… była przypadkową ikoną, a jej sława była wynikiem pewnej formy bierności. Przez sto dwadzieścia dwa lata, pięć miesięcy i czternaście dni Calmentowi udało się nie umrzeć.

Ale Filippa i Diega Cammalleri byli prawdziwi – i wystudiowani.

Branża przeciwstarzeniowa jest uniwersalna

Naukowcy przekazali siostrom szczegółowy kwestionariusz w lipcu 2017 r., wykonali wszelkiego rodzaju pomiary, przeprowadzili badania krwi i ograniczoną analizę genetyczną. To, co ich odkrycia ujawniają na temat ich fizjologii, jest sprzeczne z tym, co promuje przemysł „przeciwstarzeniowy”, aby rzekomo przedłużyć nam życie – na kilka sposobów.

Okazuje się, że superstare siostry prawdopodobnie żyły tak długo z powodu wysokiego poziomu prooksydantów i niskiego poziomu przeciwutleniaczy, a także stałego stanu zapalnego na niskim poziomie. Filippa miała profil niezdrowego cholesterolu, a siostry najwyraźniej miały łakomstwo na słodycze.

„Starzenie się” w kategoriach biologicznych oznacza „zmianę w czasie”. Dlatego jedyną strategią przeciwstarzeniową jest zaprzestanie życia lub przejażdżka wehikułem czasu. Jednak, jak widać w czasie pandemii, popularne idee nie zawsze mają sens naukowy.

Weźmy pod uwagę Sephora, sieć supermarketów z kosmetykami i produktami do pielęgnacji skóry. Ich eliksiry przeciwstarzeniowe obejmują peelingi, serum, nawilżające polipeptydy, oleje, całkowicie bezużyteczny kolagen (zbyt duża cząsteczka, aby dostać się pod skórę) esencję pitera („cudowny składnik” sake; gdy tylko go wyszukałem, Facebook próbował sprzedać to dla mnie), kwas mlekowy, krem ​​z retinolem, orzechy pijawki, kwas hialuronowy i oczywiście wszechobecne przeciwutleniacze.

Pytania i pomiary

Siostry całe życie mieszkały w Canicattì na Sycylii. Co sprawiło, że tykały tak długo?

Odpowiadali na obszerne pytania. Co sprawiło, że każda z sióstr zachorowała? Jakie leki zażyli? Czy palili? Testy oceniały depresję, stan poznawczy, codzienne czynności, zdolność do wykonywania złożonych zadań oraz nawyki związane ze snem i jedzeniem. Nie widziałem wzmianki o ćwiczeniach.

Metryki obejmowały wskaźnik masy ciała i analizę impedancji bioelektrycznej. „BIA” mierzy tkankę tłuszczową w porównaniu z beztłuszczową masą mięśniową za pomocą słabego prądu elektrycznego przechodzącego przez grzbiet dłoni i stopy.

Historia rodziny była prosta, ujawniając długowieczność i raka okrężnicy.

Ojciec Filippy i Diegi Calogero Cammalleri zmarł w wieku 97 lat z nieznanych przyczyn, a ich matka Maria Di Pasquale zmarła w wieku 73 lat na raka. Synowie bliźniacy zmarli na raka okrężnicy, a trzeci syn zmarł w wypadku.

Diega uczył w szkole podstawowej; Filippa doszedł do piątej klasy. Siostry nigdy nie wyszły za mąż i mieszkały razem w mieszkaniu. Byli na tyle bogaci, że stać ich było na opiekunkę mieszkającą na stałe.

Siostry nigdy nie paliły, spały od 5 do 6 godzin na dobę, przyjmowały leki przeciwnadciśnieniowe, moczopędne i przeciwpłytkowe. Diega miał zwyrodnienie plamki żółtej, a Filippa zaćmę. Obaj cierpieli na artrozę (rozpad chrząstki stawowej bez stanu zapalnego) i osteoporozę.

Filippa trafił do szpitala w wieku 100 lat z powodu złamania kości udowej, a pięć lat później z powodu zaparcia. Miała lekką demencję. Tak więc ich historia medyczna nie była niczym niezwykłym.

Dopiero w ostatniej dekadzie siostry potrzebowały pomocy przy ubieraniu, higienie, chodzeniu do łazienki, poruszaniu się i jedzeniu. W ciągu tych ostatnich 10 lat nie mogli również przygotowywać posiłków, dbać o swoje finanse, prowadzić domu, korzystać z telefonu i zarządzać swoimi lekami.

Jeśli chodzi o nawyki żywieniowe, siostry Cammalleri nie trzymały się tak chwalonej diety śródziemnomorskiej. Lubili makaron, oliwę z oliwek z pierwszego tłoczenia, mleko i owoce, ale warzywa jedli tylko dwa lub trzy razy w tygodniu. Siostry dwa razy dziennie spożywały ciastka i/lub herbatniki, raz jajka i ziemniaki. Jedli czerwone lub peklowane mięso raz lub dwa razy w miesiącu, ale lubili białego kurczaka i niebieską rybę. Badacze uznali, że ich dieta składająca się głównie z roślin strączkowych jest „monotonna”.

Zagłębiając się w dane

Siostry były małe i szczupłe, technicznie wystarczająco, aby pojawiło się słowo „kacheksja”: „zespół wyniszczenia”. Każda z kobiet miała nieco ponad 1,5 metra wzrostu, Filippa ważył 110 funtów, a Diega 117. Jeden z testów fizjologicznych (na PhA, czyli polihydroksyalkanian) przypisuje ich małe ciała płynom wyciekającym z ich komórek.

Przeanalizowałem cztery tabele wyników testów, aby sprawdzić, czy moja interpretacja zgadza się z wnioskami badaczy. I tak się stało.

Lista tabel:

• Wartości antropometryczne i składu ciała
• Badania krwi
• Testy oksydacyjne i zapalne
• Ograniczone testy genetyczne (kilka genów i mikroRNA)

Tabele są ładnym wizualnym sposobem prezentacji wyników. Każdy ma cztery kolumny. Skrajny lewy to test, następnie kolumna dla każdej siostry, a następnie kolumna dla normalnego zakresu dla wskaźnika u zdrowych włoskich kobiet w wieku od 50 do 65 lat. Pogrubiona czcionka wskazuje, gdzie każda siostra jest poza zakresem, więc na szczęście nie musiałem zajmować się jakakolwiek rzeczywista matematyka.

We wszystkich wpisach z wyjątkiem „testów oksydacyjnych i zapalnych” pojawiło się tylko kilka pomiarów pogrubioną czcionką. Spośród tych tuzina znaczników bliźniaki były dosłownie poza listami przebojów.

Paradoksalne wzorce antyoksydacyjne i mikroRNA oznaczają stan zapalny

Siostry miały niski poziom przeciwutleniaczy, takich jak PON (paraoksonaza) i GSH (glutation) oraz aminokwasy zawierające siarkę potrzebne do ich wytworzenia. Jednak mieli wysoki poziom MDA (dialdehydu malonowego), markera stresu oksydacyjnego. Podwyższona KYN (kynurenina) odzwierciedla zapalenie całego ciała, które jest częścią wrodzonej odpowiedzi immunologicznej.

Odkrycia dotyczące mikroRNA również były wymowne. MikroRNA to maleńkie cząsteczki RNA, które wchodzą i wyłączają różne kombinacje genów, blokując niektóre z nich przed transkrypcją i translacją do białka. Są one opisane jako „przełączniki ściemniacza” dla genomu. Kombinacje około 2500 mikroRNA w ludzkim genomie nadzorują i dostrajają produkcję białek.

Poziomy trzech rodzajów mikroRNA krążących w krwioobiegu sióstr nadały coś, co naukowcy nazywają „fenotypem długowieczności” – poziom stanu zapalnego normalny dla znacznie młodszej osoby.

Czy pozwolono, aby układ odpornościowy gotował się na małym ogniu, odpowiedzialnym za długie życie bez chorób zakaźnych?

Ograniczone informacje genetyczne

Analiza genetyczna obejmowała tylko kilka markerów starzenia, a nie krajobraz obejmujący cały genom markerów jednozasadowych (SNP) ani sekwencję egzomu lub genomu.

Naukowcy wzięli pod uwagę dwa geny związane ze starzeniem się: FOXO3A I ApoE.

W jednym miejscu w skrzynce Forkhead O3A (FOXO3A) osoba może mieć dwie bazy DNA „GG”, dwie „TT” lub po jednej „TG”. Posiadanie litery „G” wiąże się z długowiecznością. Filippa był TG, a Diega TT. Okazuje się, że związek ten dotyczy tylko niektórych populacji, wśród których nie ma Sycylijczyków.

W menu znajdowały się również warianty ε2, ε3 i ε4 genu ApoE. Gen ten jest powszechnie znany ze swojego związku z ryzykiem choroby Alzheimera: wariant ε4 zwiększa ryzyko, ε2 obniża je, a najczęstszy wariant ε3 jest neutralny. Siostry miały nudne warianty ε3. Ponownie, powiązania genetyczne nie dotyczą Sycylijczyków.

Wracając na chwilę do metabolizmu, bo jest on pod kontrolą genetyczną, siostry miały profile niezdrowego cholesterolu na granicy. Diega miał niski poziom HDL, a Filippa niski poziom HDL, a także wysoki LDL.

Zmierzono telomery. Są to końcówki chromosomów, które zwykle zmniejszają się wraz z wiekiem. Dłuższych telomerów można się spodziewać u ludzi długo żyjących, ale siostry znów były normalne.

Istnieje precedens w odkryciu, że niski poziom stanu zapalnego utrzymuje niektórych ludzi przy życiu przez długi czas. Artykuł z 2015 r. „Zapalenie, ale nie długość telomerów, prognozuje pomyślne starzenie się w ekstremalnej starości: podłużne badanie półsupercentenarianów” autorstwa naukowców z Center for Supercentenarian Research, Keio University School of Medicine w Tokio, wykazał, że być cechą wspólną większości z 1554 bardzo starych osób, które przeanalizowali.

„Doszliśmy do wniosku, że stan zapalny jest ważnym, plastycznym czynnikiem powodującym starzenie się ludzi aż do skrajnej starości” – napisali.

Co to znaczy?

Dwie siostry, które przekroczyły 100^cz urodzin w stosunkowo dobrym zdrowiu miało:

• Podwyższony cholesterol LDL
• Umiarkowane, uporczywe zapalenie
• Stres oksydacyjny
• Spożywanie słodyczy dwa razy dziennie
• Ograniczone warzywa
• Brak ochronnych genów ApoE przeciwko chorobie Alzheimera

Diega i Filippa są wyraźnie wyjątkowi. Ale twierdzą, że uniwersalna medycyna nie zawsze jest najlepszym sposobem oceny stanu zdrowia. Artykuły w czasopismach oklaskują medycynę precyzyjną, ale jest mało prawdopodobne, aby przeciętny konsument opieki zdrowotnej się z nią spotkał.

Mój lekarz pierwszego kontaktu nigdy nie zapytał mnie o historię zdrowia mojej rodziny. Gdyby to zrobiła, dowiedziałaby się, że w ogóle nie ma chorób sercowo-naczyniowych, ale niezdrowe profile cholesterolu. Chce mnie na statynie. Więc nie. Ciągle przepisuje mi naproksen, chociaż robi mi się niedobrze, bo firmy ubezpieczeniowe i protokoły zalecają, żeby go podawać w pierwszej kolejności, bo ibuprofen podrażnia błonę śluzową przewodu pokarmowego. Ale ibuprofen robi to tylko u jednego procenta populacji i to nie ja.

Diega i Filippa mieli szczęście – nie wiemy, czy czynnie robili coś, by przedłużyć swoje życie. Ale podtekstem badania biologicznie wyjątkowych ludzi jest to, że dowiadujemy się więcej o tym, jak się różnimy. A pracownicy służby zdrowia powinni wziąć pod uwagę, że ich pacjenci mogą stanowić wyjątek od zasad medycznych.

Ricki Lewis ma doktorat z genetyki i jest autorem podręcznika Human Genetics: Concepts and Applications, który wkrótce ukaże się w czternastym wydaniu. Śledź ją na jej stronie internetowej www.rickilewis.com lub na Twitterze @rickilewis

Wersja tego artykułu została pierwotnie opublikowana na Plos Blogs i została ponownie opublikowana tutaj za zgodą. PLOS można znaleźć na Twitterze @PLOS

Ten artykuł pojawił się wcześniej w GLP 28 maja 2020 r.