„Boys in the Boat” nabiera dramatyzmu w opowieści o wioślarstwie
„Chłopcy z łodzi”: George Clooney reżyseruje amerykańską opowieść sportową
Młoda drużyna wioślarska z Uniwersytetu Waszyngtońskiego mierzy się ze światem podczas Igrzysk Olimpijskich w 1936 r. w opartym na faktach dramacie George’a Clooneya „Chłopcy w łódce”.
Dziesięć lat temu nowa książka, opowieść o odwadze i przygodzie, szybko wzbudziła zainteresowanie zarówno krytyków, jak i czytelników. Ta historia to obecnie najnowszy reżyserski projekt George’a Clooneya, „Chłopcy w łódce” (obecnie w kinach).
Akcja filmu rozgrywa się w trudnych latach trzydziestych XX wieku i skupia się na Joe Rantzu (Callum Turner), biednym dzieciaku, którego studia na Uniwersytecie Waszyngtońskim są częściowo finansowane przez jego umiejętność wiosłowania dla szkolnej załogi. „Boys” zabiera nas w nieprawdopodobną podróż tej drużyny do zwycięstwa nad lepiej finansowanymi rywalami z uczelni, a ostatecznie nad niemiecką drużyną Hitlera na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. Ta prawdziwa historia została także opisana w filmie dokumentalnym „Frontline” z 2016 roku „The Boys of ’36”, który jest obecnie transmitowany na PBS.org i YouTube.
Ale jak w przypadku niemal każdego filmu fabularnego powstałego na podstawie książki non-fiction, zastosowano skróty i kompresje, aby stworzyć napięty dwugodzinny film. Podobnie było z materiałem źródłowym zatytułowanym „Chłopcy w łódce: dziewięciu Amerykanów i ich epicka wyprawa po złoto na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 r.”.
Autor Daniel James Brown odbył kilka wczesnych rozmów na temat adaptacji swojej książki z 2013 roku z Clooneyem. „Wyczuł ducha tej historii” – mówi Brown – „ale nie spodziewałem się, że dokona transkrypcji książki”. Brown rzuca światło na kilka największych różnic między książką a filmem.
Wywiad z USA TODAY: Jak George Clooney w końcu nakręcił „ekscytujący” film o wioślarstwie z „Chłopcami na łódce”
Czy harmonogram zwycięskiej załogi z Uniwersytetu Waszyngtońskiego był dokładny?
Brown zauważa ciąg wydarzeń, których kulminacją było zwycięstwo drużyny juniorów uniwersyteckich Uniwersytetu Waszyngtońskiego na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie, które trwało trzy lata, ale w filmie „wszystko jest skompresowane w roku 1936, czyli roku, w którym wszystko się połączyło”. Ta strategia „ma sens, chyba że robisz (dłuższy) serial telewizyjny”.
Jednak kompresja pomija pewne ważne szczegóły dotyczące surowego wychowania Rantza. „Był taki moment w szkole średniej, był deszczowy dzień, a samochód był pełen jego ojca, macochy i pasierbów, a oni powiedzieli: «Wyjeżdżamy i nie zabieramy cię»” – mówi Brown. „To kamień probierczy jego historii, przez który trudno mu ufać ludziom”.
Ekskluzywny klip do „The Boys in the Boat”: Wioślarze słabsi powracają
Zespół wioślarzy z Uniwersytetu Waszyngtońskiego powraca na regaty Poughkeepsie w 1936 r. w ekskluzywnym klipie z filmu „The Boys in the Boat”.
Czy trener Uniwersytetu Waszyngtońskiego naprawdę faworyzował swoją drużynę juniorów ponad drużynę uniwersytecką?
Częściowo dzięki doskonałym umiejętnościom wioślarza Rantza zielona drużyna juniorów z Uniwersytetu Waszyngtońskiego szybko osiągała lepsze czasy niż jej doświadczony odpowiednik z uniwerek, mówi Brown. Ponieważ tendencja ta utrzymywała się przez kilka następnych lat, trener drużyny, Al Ulbrickson (w tej roli w filmie Joel Edgerton) „podjął dramatyczną decyzję o wysłaniu swojej drużyny JV na wielkie rozgrywki uczelniane na wschodzie”.
Posunięcie to wywołało gniew wielu zwolenników szkoły. „To było niebezpieczne, ponieważ w ekipę uniwersytecką zainwestowano wielu zawodników, a niektórzy mieli w tej drużynie synów” – mówi Brown. „Więc było to bardzo ryzykowne dla jego przyszłego zatrudnienia”.
Czy ludzie w latach trzydziestych naprawdę oglądali wyścigi załóg, siedząc na ruchomych trybunach?
Sto lat temu sporty takie jak wioślarstwo i wyścigi konne były rozrywkami narodowymi w taki sam sposób, jak dzisiaj piłka nożna i baseball, mówi Brown. I tak, zmieniono konfigurację pociągów, aby ciągnąć trybuny wzdłuż brzegów rzek, na których odbywały się takie konkursy.
„Widzowie w pociągach obserwacyjnych mogli uważnie obserwować przebieg każdego wyścigu, ponieważ duża część dynamiki wyścigu załogi dzieje się po drodze” – mówi. W takim miejscu jak Poughkeepsie w stanie Nowy Jork, gdzie w filmie miało miejsce wielkie starcie między uczelniami, wyścig miał długość czterech mil, mówi Brown.
Czy zwycięska drużyna z Uniwersytetu Waszyngtońskiego naprawdę musiała zbierać pieniądze, aby pojechać na igrzyska olimpijskie?
W filmie uroczystość Uniwersytetu Waszyngtońskiego po zdobyciu najwyższej nagrody w wioślarstwie kolegialnym zostaje natychmiast przyćmiona wiadomością, że Komitetu Olimpijskiego Stanów Zjednoczonych nie było stać na wysłanie drużyny do Berlina. Dlatego w nocy rozpoczęła się zbiórka pieniędzy. „Następnego ranka utworzył się komitet sterujący i tego popołudnia uczniowie sprzedawali papierowe plakietki, wzywając firmy do datków i po około 48 godzinach mieli 5000 dolarów potrzebnych na wyjazd” – mówi Brown.
Jednak ten poprawiający nastrój moment w filmie – kiedy trener drużyny Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, drużyny Cal Bears, wypisuje czek na 300 dolarów na zakończenie zbiórki – nigdy się nie wydarzył. „Powiedział, że drużyna z Waszyngtonu powinna odejść, co było odważne, ponieważ byli zaciekłymi rywalami” – mówi Brown. Ale nigdy nie wypisał czeku.
Czy chorowity członek załogi Uniwersytetu Waszyngtońskiego naprawdę poprowadził drużynę do złotego medalu na igrzyskach olimpijskich?
Film przedstawia Hume’a jako niezdarnego społecznie dzieciaka, który odegrał kluczową rolę w wielkim zwycięstwie drużyny przed publicznością, wśród której znajdował się wściekły przywódca nazistowski Adolf Hitler. Hume pokonuje chorobę, aby poprowadzić swoją drużynę do zwycięstwa. „Wszystko prawda” – mówi Brown. „Don Hume był tak zwanym wiosłem udarowym; to najważniejsze miejsce, ponieważ wyznacza rytm dla całego zespołu”.
Podobnie jak w filmie, Hume na statku płynącym do Niemiec zachorował na chorobę układu oddechowego, a jego stan pogorszył się, gdy zespół przygotowywał się do wyścigów. „Don był bardzo, bardzo chory w dniu finałów i naprawdę nie było jasne, czy uda mu się dotrwać do końca” – mówi Brown. „Jego występ mówi sam za siebie”.
Czy zwycięski moment na Igrzyskach Olimpijskich w 1936 r. naprawdę sprowadził się do zdjęcia?
W kulminacyjnym momencie filmu zacięty wyścig o złoty medal kończy się fotofiniszem. Sportowcy i widzowie z niecierpliwością czekają, aż fotograf przetworzy negatyw i ujawni wynik.
Niezupełnie, mówi Brown: „To był niezwykle zacięty mecz i nikt nie wiedział, kto wygrał” – mówi. „Widzowie zrobili zdjęcia tego mety, ale nie mam powodu sądzić, że zrobili zdjęcie, aby ustalić, kto wygrał. Ale to działa dramatycznie, w przeciwnym razie po prostu siedzieliby w łodzi i czekali. „
