Scenarzysta/Reżyser Piosenkarz Tilman kontynuuje swoją passę eksperymentalnych horrorów o wysokiej koncepcji w swoim drugim dziele, Kukułka. Reżyser śmiało maszeruje w rytm własnego bębna, badając odurzające tematy żałoby, reprodukcji i oczekiwań związanych z płcią poprzez pomysłowy, zabawny horror. To Kukułka Singer swobodnie podchodzi do szczegółów i fabuły, przez co ta część horroru cielesnego prawdopodobnie wywoła skrajne emocje, ale miłośnicy dziwnego kina znajdą w najnowszym dziele mnóstwo uroku.

Po osobliwym, zimnym początku, który nie nabierze sensu aż do znacznie późniejszej części filmu, Kukułka przedstawia siedemnastoletnią Gretchen (Hunter Schafer). Kapryśna nastolatka otwarcie wyraża swoją pogardę, gdy ciągnie ją jej ojciec, Luis (Marton Csókás), macocha Beth (Jessica Henwick) i jej niemą 7-letnią przyrodnią siostrę Almę (Mila Lieu) do kurortu w Bawarskich Alpach, gdzie poczęto Almę. Gretchen pogrążona jest w żałobie po stracie matki, której pamięć pielęgnuje, dzwoniąc na ich stary telefon i zostawiając wiadomości.

Czuje się niechciana przez nową rodzinę swojego ojca i przerażającego niemieckiego właściciela ośrodka wypoczynkowego, pana Königa (Dan Stevens), sprawia, że ​​czuje się jeszcze bardziej niekomfortowo, mimo że dostała pracę w recepcji ośrodka. Gretchen jest tak zaniepokojona panem Königiem, że ignoruje jego rozpaczliwe prośby, by wrócić do domu przed zmrokiem, co prowadzi do dziwnych spotkań z prześladującą ją, wrzeszczącą kobietą.

Singer jest mniej zainteresowany intrygą niż atmosferą, horrorowymi dziwactwami i niestabilnym stanem emocjonalnym swojej bohaterki. A dokładniej, w jaki sposób wewnętrzna podróż Gretchen jest równoległa do tego, co dzieje się w ośrodku. Gretchen Schafera początkowo wydaje się typową nastolatką pełną złości, ale wkrótce staje się oczywiste, że maskuje okropny ból, który pogarsza poczucie bycia outsiderką. Gretchen nie pragnie niczego bardziej niż powrotu do domu w USA, ale Singer rzuca jej wszystkie możliwe przeszkody, aby temu zapobiec, w tym ogromną ilość urazów fizycznych, które zmuszają nastolatkę do przejścia w tryb przetrwania z ograniczonymi szansami. Im gorsze są prześladowania i dziwne spotkania słuchowe, tym bardziej odizolowana staje się Gretchen, ponieważ wszyscy wokół niej zakładają, że gra.

To właśnie występy niosą ze sobą Kukułka. Singer skupia się na tym, co jest ważne dla jego tematów i ogólnej historii, i odrzuca wszystko, co uważa za zbędne, w sposób, który doprowadzi widzów skupionych na fabule do frustracji. Aktorzy drugoplanowi są często zapominani i pozostawiani w tyle, gdy gówno uderza w metaforyczny wentylator. Pewne momenty fabuły są całkowicie ignorowane dla dobra pędu do przodu. Dzięki przejmującej, zaangażowanej zmianie Huntera Schafera, który zręcznie porusza się po dziwacznym poczuciu humoru Singera, jednocześnie trafiając w emocjonalną intensywność, Kukułka staje się o wiele bardziej przystępny, pomimo dziwnego, narracyjnego skrótu.

Potem jest złowrogi pan König. Dan Stevens jest zawsze najbardziej fascynujący, gdy wgryza się w osobliwe role postaci, i ma mnóstwo miejsca, by popisać się swoimi dziwacznymi mięśniami aktora charakterystycznego z panem Königiem. Na początku jest idealnym rozbrajającym kontrastem, dopóki nie zdejmie kajdan i nie będzie mógł się wyluzować w ekscytujący sposób. Oczywiście pan König może być ostatecznym potworem filmu, ale Kukułka ma naprawdę dziwaczne stworzenie, a tytuł filmu jest kluczem. Nie spodziewajcie się jednak, że Singer ujawni jakieś konkretne szczegóły na ten temat przed końcem czasu trwania, decydując się zamiast tego pozwolić widzom odkryć szaleństwo, gdy będzie gotowy je uwolnić. Ale to, co podpowiem, to to, że wydzielina z pochwy jest tutaj wykorzystywana do złowrogiego, wywołującego dreszcze efektu.

W tym filmie grozy o wysokim koncepcie widać pomysłowe budowanie świata, które wyróżnia ten horror, a także kilka intensywnych scen grozy w stylu kotka i myszkę, które dostarczają namacalnego napięcia. Ale Singer podchodzi do tego z zabawnym poczuciem humoru, które tylko jeszcze bardziej go podkręca Kukułka do krainy dziwnego kina. Jest tak orzeźwiająco niekonwencjonalny i nieprzewidywalny pod każdym względem, aż po hałaśliwy, zabawnie głupi finał, że trudno przejmować się całą fabułą, która zostaje porzucona po drodze. To z pewnością pomaga Kukułka należy również do Schafera i Stevensa.

Kukułka wyświetlany na festiwalu SXSW, a jego premiera w kinach odbędzie się 9 sierpnia 2024 r.

Uwaga redaktora: Ta recenzja SXSW została pierwotnie opublikowana 15 marca 2024 r.