Alexa Greenbergera/ARTnews

Brooklyn Museum odrzuciło negatywne recenzje filmu „It’s Pablo-matic: Picasso według Hannah Gadsby”, który został dziś otwarty dla publiczności po obejrzeniu w ARTnews i New York Times.

Wystawa, współorganizowana przez starsze kuratorki Gadsby i Brooklyn Museum, Catherine Morris i Lisę Small, obejmuje ponad 100 prac. Obok wielu Picassów znajdują się współczesne dzieła Cecily Brown, Judy Chicago, Renee Cox, Käthe Kollwitz, Dindga McCannon, Ana Mendieta, Marilyn Minter, Joan Semmel i Faith Ringgold.

„Pablo-ms zaczynają się, zanim jeszcze wejdziesz do pierwszej galerii” – napisał Alex Greenberger ARTnews. „Ponad głośnym, czerwonym szyldem wystawy na parterze muzeum znajduje się 26-metrowy obraz autorstwa Cecily Brown, Triumf marności II (2018), przedstawiający orgię zarysowanych form na ognistym tle. Obraz nawiązuje do bachanaliów malarstwa rokoko i intensywności barw Eugène’a Delacroix. Ma niewiele do powiedzenia na temat Picassa, artysty, o którym Brown mówił z podziwem”.

New York Times krytyk Jason Farago był jeszcze bardziej zjadliwy w swojej recenzji programu. „Ambicje tutaj są na poziomie GIF, choć być może o to chodzi” – napisał.

Recenzja Adlana Jacksona dla Brama piekła umieść na nim lepszy punkt. Jej nagłówek brzmiał: „Nie idź do „To Pablo-matic”.

W odpowiedzi na recenzje Small zamieściła na swoim Instagramie zdjęcie z Morrisem i Gadsbym z podpisem „to uczucie, gdy Pablo-Matic podkręca majtki (męskich) krytyków sztuki”. Morris ponownie opublikowała zdjęcie w swoich relacjach na Instagramie, dodając: „Krytyk @nytimes bardzo wzruszył się naszym programem” wraz z GIF-em ze słowami „przepraszam, nie przepraszam”.

Dyrektor ds. komunikacji cyfrowej w muzeum, Brooke Baldeschwiler, opublikowała na Instagramie historię zawierającą film o wystawie z udziałem Gadsby’ego z podpisem „Przyjdź do nas hejterów”.

Współpraca z Gadsbym zaowocowała hitem specjalnym Netflix z 2018 roku Nanette, która obejmowała ostrą krytykę Picassa i jego wpływów. Gadsby twierdził, że Picasso „po prostu założył filtr kalejdoskopowy” na swojego penisa, kiedy pomagał zapoczątkować ruch kubistyczny.

„To Pablo-matic” to jedna z wielu wystaw, które w tym roku odbędą się z okazji 50. rocznicy śmierci Picassa. Na podcaście W tym tygodniu w sztucewyprodukowany przez Gazeta o sztuceSmall nazwał zaproszenie Musée Picasso z okazji 50. rocznicy powstania „idealną okazją do współpracy” z Gadsbym.

Morris powiedział W tym tygodniu w sztuce że program został pomyślany wokół tematów władzy na rynku sztuki i historii sztuki feministycznej, zwłaszcza w latach po śmierci Picassa.

Po opublikowaniu negatywnych recenzji muzeum wysłało również wiadomość e-mail od Morrisa i Smalla, wyjaśniając, dlaczego zorganizowali pokaz.

Być może żaden artysta nie jest tak rozpoznawalny na całym świecie jak Pablo Picasso. W ciągu pięćdziesięciu lat od jego śmierci w 1973 roku kultura – i historia sztuki – przeszły gruntowne zmiany. Sposób, w jaki patrzymy na Picassa, również się zmienił. Porozmawiajmy o tym, jak. Ostatnie pięćdziesiąt lat obejmowało, obok wielu innych ruchów społecznych, powstanie feminizmu. Dlatego też, aby uczcić tę rocznicę, badamy pytania dotyczące jego spuścizny, prezentując dzieła Picassa obok prac różnych artystek.

Uważamy, że nadszedł czas, aby dodać kolejną warstwę do naszego zrozumienia tej wybitnej postaci modernizmu. Muzea to przecież miejsca, w których spotyka się przeszłość i teraźniejszość. Jako kuratorzy uważamy, że nasze wystawy powinny zachęcać i zapewniać miejsce na dialogi pełne niuansów, nawet jeśli są one niewygodne.

A czy jest lepszy sposób na brodzenie w tych wodach niż z odrobiną humoru? Komedia to potężne narzędzie do pobudzania konwersacji i ujawniania nieoczekiwanych pomysłów. Dlatego przy tej wystawie współpracowaliśmy z komikiem (i tak, słynnym krytykiem Picassa) Hannah Gadsby. Z ich ostrym dowcipem i doświadczeniem w historii sztuki rzucają nam wyzwanie, abyśmy spojrzeli ponownie. I patrzeć inaczej.

Anne Pasternak, dyrektor Brooklyn Museum, napisała artykuł dla The Gazeta o sztuce w którym dalej wyjaśniła genezę serialu. Zauważając, że celem wystawy nie było odwołanie Picassa, zdawała się nawiązywać do recenzji, które obszernie cytowały – i krytykowały – słowa Gadsby’ego obecne w całym pokazie.

„Tym, którzy kwestionują, czy głos Gadsby’ego należy do tego eksponatu, po prostu zapytam: czyje interesy są zagrożone przez włączenie go? Albo kto czerpie korzyści z jej wykluczenia?” — napisał Pasternak.

Farago odmówił komentarza ARTnews.