Carl Weathers, który przeszedł od zadawania miażdżących kości hitów jako obrońca Oakland Raiders do zadawania nokautujących ciosów na dużym ekranie jako Apollo Creed, nemezis uroczego zawodnika Sylvestra Stallone w „Rocky”, pomagając rozpalić jedną z hollywoodzkich gwiazd odnoszących największe sukcesy franczyz kinowych, zmarł w czwartek. Miał 76 lat.

Jego rodzina przekazała w oświadczeniu, że „odszedł spokojnie, we śnie”. Nie podała przyczyny ani nie podała, gdzie zmarł.

Pan Weathers miał długą i zróżnicowaną karierę aktorską, która zaprowadziła go daleko poza ring bokserski. Zademonstrował swój zasięg w około 80 filmach i programach telewizyjnych. Począwszy od pierwszej dekady XXI wieku w sposób zapadający w pamięć parodiował siebie jako trenera aktorstwa w serialu „Arrested Development”. W ostatnich latach podkładał głos Combatowi Carlowi w filmie animowanym „Toy Story 4” oraz grał Greefa Kargę w serialu telewizyjnym „Gwiezdne wojny” „The Mandalorian”, zdobywając nominację do nagrody Emmy w 2021 r. dla wybitnego gościnnego aktora w filmie serial obyczajowy.

Wcześniej, w komedii o golfie Adama Sandlera „Happy Gilmore” (1996), pan Weathers zaśmiecał się rolą Chubbsa, byłej gwiazdy zawodów zawodowych, zanim stracił rękę w ataku aligatora.

Mimo to jego postać z Apollo Creed rzucała długi cień. Po premierze w 1976 roku filmu „Rocky”, który był nominowany do 10 Oscarów i zdobył trzy nagrody, włączając w to najlepszy film, pan Weathers wcielił się ponownie w swoją rolę w trzech kolejnych częściach, ewoluując od zmotoryzowanego rywala tytułowego bohatera do jego zaufanego przyjaciela i trenera.

Jego Creed dostał jeszcze jedną szansę na boks nieśmiertelności w żywiołowym, choć kreskówkowym „Rocky IV” (1985), w którym zmierzył się z sowieckim superzłoczyńcą Drago (Dolph Lundgren), lodowatym, robotycznym rosyjskim mega-bojnikiem.

Pełne gwiazdek wejście Creeda na ten fatalny mecz – w cekinowym kapeluszu Wuja Sama, dumnie przechadzając się i podskakując wśród kasynowych tancerek, podczas gdy James Brown, występujący jako on sam, intonuje hymn „Living in America” – wydawało się wówczas apoteozą patriotyzm popkulturowego poranka w Ameryce epoki Reagana.

Dobre wibracje nie trwały jednak do końca sekwencji, gdy Drago uderza Creeda na śmierć taranem skierowanym w szczękę.

Po śmierci swojej charakterystycznej postaci pan Weathers martwił się o swoją przyszłość zawodową.

„Po tylu latach kręcenia postaci, która jest niezatarta i tak dobrze rozpoznawalna na całym świecie – ludzie w każdym języku, którzy widzieli filmy, widzieli filmy „Rocky” i widzieli Apollo Creed – bardzo często ludzie zaczynają aby pomylić cię z tą postacią” – powiedział w wywiadzie telewizyjnym w latach 90. „Nie ma Carla Weathersa”.

„Producenci filmowi” – ​​dodał – „zwykle robią to samo”.

Jego obawy okazałyby się nieuzasadnione.

Dzięki swojej męskiej charyzmie i wyrzeźbionej sylwetce pan Weathers dorównywał umięśnionym bicepsom Arnoldowi Schwarzeneggerowi w filmie akcji „Predator” z 1987 roku.

Rok później wykorzystał swoją sławę w Rocky i zyskał status pierwszoplanowej roli, grając policjanta z Detroit w filmie „Action Jackson”. W swojej recenzji Walter Goodman z „The New York Times” zauważył, że Weathers był „członkiem wysoko rozwiniętej szkoły bohaterów filmowych z górną częścią tułowia”.

Pana Weathersa irytowały takie kategoryzacje. „Ta etykieta gwiazdy filmowej tak naprawdę nie ma nic wspólnego z byciem naprawdę dobrym aktorem lub artystą” – powiedział w wywiadzie dla brytyjskiego GQ w 2020 roku.

„Wystarczająca promocja jakiejkolwiek osoby i wystarczająca liczba filmów, w których ta osoba zostaje pokazana w określonym świetle, mogą zrobić z niej gwiazdę filmową” – kontynuował. „Nie oznacza to, że mają wystarczające umiejętności aktorskie, by zagrać postać, która być może jest do nich niepodobna i ma skomplikowane pomysły stojące za dialogami”.

Carl Weathers urodził się 14 stycznia 1948 roku w Nowym Orleanie. W wywiadach mówił, że swoją pierwszą miłość uważa za aktorstwo, wspominając, jak zaczął występować w przedstawieniach w szkole podstawowej. Mimo to jego umiejętności piłkarskie w szkole średniej skłoniły go do gry w obronie na Uniwersytecie Stanowym w San Diego pod okiem przyszłego trenera NFL Hall of Fame, Dona Coryella, podczas obfitej dwuletniej kariery w drużynie Azteków.

W 1969 roku zespół przegrał 11:0, chociaż pan Weathers opuścił większość sezonu z powodu kontuzji kolana. Przez cały czas realizował swoje aktorskie marzenia, kończąc studia na kierunku sztuki teatralne. Nie skupiał się jednak na piłce nożnej, a w następnym roku został niewybranym linebackerem najbardziej znanej szalonej drużyny NFL, Raiders.

Trwała kariera w lidze była jednak perspektywą odległą.

„Był kimś, kogo nazywamy animatorem” – powiedział w zeszłym roku w wywiadzie dla Sports Illustrated Raymond Chester, jego kolega z drużyny ciasnej drużyny. „Carl był silny, szybki i miał dobre rozmiary, ale był mały jak na obrońcę. Dziś Carl byłby bezpiecznym miejscem. To byłaby dla niego idealna pozycja. Miał wszystko, czego potrzeba. Był bystry, potrafił biegać jak jeleń i był wyrzeźbiony. Był wspaniałym sportowcem.”

Pan Weathers wystąpił w siedmiu meczach z Oakland w 1970 roku. Jednak w następnym sezonie, podczas treningu po pierwszym meczu, pan Weathers został wezwany na spotkanie z Johnem Maddenem, trenerem Raiders i przyszłą gwiazdą nadawcy. Trener powiedział mu, że został wykreślony ze składu, mówiąc: „Jesteś po prostu zbyt wrażliwy”.

„Nie mogłem odpuścić, stary” – powiedział Weathers w rozmowie ze Sports Illustrated, wspominając ten moment. „Z jednej strony poczułem dreszcze na ramieniu, z drugiej było to jak rana, ponieważ jako piłkarz – z pewnością jako zawodowy piłkarz – ostatnią rzeczą, którą chcesz usłyszeć, jest to, że jesteś zbyt wrażliwy. Z drugiej strony, bez tej wrażliwości, jak mógłbym być aktorem? Jak mógłbym być aktorem wartościowym, naprawdę?”

Mimo wszystkich swoich odważnych i odważnych ról na przestrzeni lat, pan Weathers doznał poważnej kontuzji na planie wesołego filmu „Happy Gilmore”, w wyniku którego złamał dwa kręgi w wyniku kaskaderskiego upadku. „Na szczęście będąc sportowcem i mając wiele kontuzji, uczysz się żyć z bólem” – powiedział GQ.

W połowie lat 70. regularnie występował w programach telewizyjnych, takich jak „Good Times”, „Kung Fu” i „The Six Million Dollar Man”.

Wkrótce miał nastąpić jego wielki rozwód z „Rockym”, chociaż sprawy z panem Stallone, który także napisał scenariusz do filmu, nie szły gładko na przesłuchaniu.

„Nie było z kim czytać, więc powiedzieli: «Będziesz czytał z pisarzem»” – powiedział Weathers w 2015 roku w rozmowie z „The Hollywood Reporter”.

„Przeczytaliśmy całą scenę” – kontynuował – „i pod koniec nie miałem wrażenia, że ​​naprawdę wszystko odpłynęło, że scena odpłynęła, a oni ucichli, i był ten moment niezręczności — ja w każdym razie czułem. Więc po prostu wypaliłem: „Mogłbym osiągnąć znacznie więcej, gdybyś zatrudnił mi prawdziwego aktora”.

Okazało się, że pan Stallone docenił swój ogień w stylu Apollo Creed. „Czasami” – dodał Weathers – „to błędy decydują o sukcesie”.

Jesus Jiménez przyczynił się do powstania reportażu.