WYRÓŻNIONY ALERT PODCASTU (TWÓJ ARTYKUŁ ZACZYNA SIĘ KILKA CALI W DÓŁ)…

Recenzje „Żelaznego pazura”, trwającego ponad dwie godziny filmu opartego na rozwoju i tragicznym upadku rodziny Von Erich w latach 80., były w dużej mierze pozytywne. Witryna Rotten Tomatoes zebrała 267 recenzji, z których 89 procent jest pozytywnych, a ocena publiczności wynosi 94 procent. Dodaj do tej listy PWTorch, ale z pewnymi zastrzeżeniami

Film wyreżyserowany przez Seana Durkina nie jest pozbawiony wad i przeoczeń, ale umieszczenie w nieco ponad dwóch godzinach historii rodziny Von Erich, śmierci kilku braci i upadku jedynego, który przeżył, było trudnym zadaniem.

Fritz Von Erich, David Von Erich i Mike Von Erich byli najlepsi w obsadzie, jeśli chodzi o uchwycenie ich istoty. Mike był postacią szczególnie tragiczną, a Stanley Simons, który go wcielił, odnalazł smutek sytuacji Mike’a. Mike, który bardziej kochał śpiewanie w swoim zespole niż wrestling, był też znacznie lepiej przygotowany do śpiewania niż do zapasów. Bardziej niż jakikolwiek inny brat znalazł się w sytuacji bez wyjścia, mając słabsze wrodzone zdolności sportowe i presję, by zająć miejsce Davida. Fritz w prawdziwym życiu niedorzecznie naciskał na Mike’a, uznając go za odpowiedniego następcę Davida, nawet gdy spikerzy zachwalali sportowe zdolności Mike’a, gdy dla każdego było jasne, że nie dorównuje mu sportowcowi Davida, Kerry’ego czy Kevina.

Simmons perfekcyjnie odegrał dwie sceny, które zrobiły na mnie największe wrażenie w filmie – kontuzję barku na ringu i konferencję prasową, po której został pozbawiony zdolności umysłowych w wyniku zespołu wstrząsu toksycznego, będącego powikłaniem operacji barku.

Mike zaśpiewał „Live That Way Forever” na początku filmu, radośnie występując w swoim zespole. To był jedyny raz w filmie, kiedy wydawał się czuć komfortowo we własnej skórze i być szczęśliwy. Śpiewał tę samą piosenkę, zanim zażył garść tabletek, aby zakończyć swoje życie. Klątwa rodziny Von Erich nie była nieziemska ani mistyczna; było to posiadanie dominującego, okrutnego ojca we Fritzu.

Holt McCallany grał z bezdusznym przekonaniem Fritza. Durkin unikał niepotrzebnego okazywania widzom współczucia dla Fritza, którego zaciekłe skupienie się na czerpaniu korzyści ze sławy swoich synów, a jednocześnie odwracanie się od wszelkich dowodów na to, że zwrócili się w stronę niebezpiecznego rekreacyjnego zażywania narkotyków, było kluczowym bodźcem do każdej tragicznej śmierci jego synów.

Harris Dickinson zagrał Davida i trafnie i skutecznie przedstawił go jako przywódcę braci o największej charyzmie i umiejętności mówienia. Śmierć Davida została przedstawiona w filmie w wyniku tajemniczej choroby Davida przed wyjazdem w trasę po Japonii. Rodzina przedstawiała śmierć Davida zarówno w prawdziwym życiu, jak i w filmie jako wynik powikłań związanych z zapaleniem jelit, czyli zapaleniem jelita cienkiego. David jednak także rekreacyjnie zażywał narkotyki.

Gary Hart, który zarezerwował terytorium Dallas podczas dominacji braci Von Erich, napisał w swojej książce, że według niego David przypadkowo przedawkował środki przeciwbólowe. Bruiser Brody spuścił narkotyki w toalecie, zanim władze przybyły do ​​pokoju hotelowego Davida, co miało na celu ochronę reputacji Davida. Zaciemniło to pełną prawdę o przyczynie śmierci Dawida. Film pokazuje, że bracia zginęli bez Davida i zostali zniszczeni przez obsesję ojca, który chciał, aby jego żyjący bracia zajęli miejsce Davida.

W filmie nie było mowy o wykorzystywaniu śmierci Davida, a Fritz podnosił ceny zdjęć Davida i organizował coroczne wydarzenia „Parada mistrzów”, których celem było uczczenie pamięci Davida.

Najwięcej czasu ekranowego przypadło Kevinowi i Kerry. Kerry odniósł największy sukces z braci po śmierci Davida. Jednak film powstał wokół Kevina, najstarszego, który dożył dorosłości. Jack, pierworodny, zmarł jako niemowlę, o czym mowa w filmie.

Obsada Kevina i Kerry’ego była najsłabszą z kluczowych postaci. Zac Efron grał Kevina i zebrał mieszane recenzje. Wydawało mi się, że lepiej pasuje do roli Kerry’ego. Nabrał tak dużej masy, że nie przypominał bardziej szczupłej budowy ciała Kevina i nigdy nie kojarzył mi się z tym, jak uchwycił esencję Kevina. Scena na początku filmu, w której ciągle schrzanił promocje, a potem wkroczył David i spisał się znakomicie jako komunikator, była kluczowym momentem filmu.

Jeremy Allen White wcielił się w Kerry przyzwoicie, ale to nie obecność i seksapil Kerry’ego sprawiły, że został wybranym przez Fritza do pokonania Rica Flaira na „Parade of Champions” zamiast Kevina. Zamiast tego Fritz po prostu zauważył, że Kerry reagował lepiej, gdy informował ich o swojej decyzji.

Chris Von Erich nie został uwzględniony. Był najmniej znanym z braci. Durkin wykluczył go ze względu na ograniczenia czasowe i uznał historię Mike’a za na tyle podobną do historii Chrisa, że ​​nie zmieniał jej istoty.

UWAGA: ten artykuł został pierwotnie opublikowany w biuletynie Pro Wrestling Torch na początku tego roku, kiedy trafił do kin. Został zaktualizowany o najnowsze statystyki recenzji.

(Edytor PWTorch, Wade Keller, zajmuje się wrestlingiem od 1987 r. W 2015 r. został wprowadzony do Galerii sław Tragos/Thesz Pro Wrestling Hall of Fame. Słuchaj wielu podcastów, które prowadzi co tydzień oraz jego wywiadów z największymi nazwiskami pro wrestlingu i bardziej wpływowymi postaciami wyszukując „Wade Keller” w aplikacji do podcastów.)