Mathew Murphy’ego i Evana Zimmermana

Kalambury sięgają do kolan – aw bardziej sprośnych momentach nieco wyżej – w Zamkniętynowa komedia muzyczna, która łączy mrugający humor z siana zielone akry I Hej Haw z zdecydowanie miejskim, delikatnie wywrotowym obozem, który w latach 90. zapełniał scenę Off Broadway kiczowatymi potrawami, takimi jak Rbezlitosny!, The Real Live Brady Bunch i Theatre-A-Go!-Go! Dolina lalek parodia.

Musical pochodzi z jego nieprawdopodobnego duchowego DNA, szczerze mówiąc, lub jakkolwiek może, dzięki połączonym i odmiennym talentom pisarza książek Roberta Horna i kompozytorów Brandy Clark i Shane’a McAnally’ego.

Zastanów się przez chwilę nad tym rodowodem: Horn zdobył nagrodę Tony w 2019 roku Tootsiei napisał dla Dame Edna, Projektowanie kobiet, Bette Midler i RuPaul. Clark i McAnally zgromadzili mnóstwo nagród CMA, nagród Grammy i hitów muzyki country. Razem to trio jest parą stworzoną na jakimś dziwacznym polu kukurydzy na Broadwayu, a jeśli błyskawiczne, okropne żarty wywołują jęki prawie tak często, jak śmiech, stosunek nie może stłumić dobrego humoru i głupkowatego uroku.

Wyreżyserowany przez trzykrotnego zdobywcę nagrody Tony, Jacka O’Briena (Lakier do włosów, Henryk IV, Wybrzeże Utopii) i wyprodukowany przez Mike’a Bosnera i Jasona Owena, Zamknięty ma fabułę, która mówi wszystko: osadzony w ostępach Corn Cob County w Red State America, musical podąża za mieszkańcami tak oddanymi ich żółtej, pokrytej łuskami krwi, że rezygnacja z nich byłaby nie do pomyślenia. Jak XIX-wieczna Irlandia bez ziemniaków jest nie do pomyślenia. Widzisz, dokąd to zmierza?

Kiedy jakaś zaraza powoduje, że ziarna kukurydzy kurczą się, a łodygi więdną, odważna przyszła panna młoda imieniem Maizy – została nazwana naturalnie po… , Beau, grany przez Po uszy„dobry Andrew Durand”), aby poszukać eksperta w dziedzinie uprawy roślin, który z pewnością znajdzie w dużym mieście Tampa (miejsce, do którego należy się udać, jeśli, jak mówi jeden z tekstów, „nie stać cię na Orlando ani Savannah”).

Maizy (Caroline Innerbichler, której piękny, osłodzony wibratorem głos stanowi dobrą równowagę między muzyką country a melodią z serialu) wkrótce zostaje wybrana przez wygadanego, zadłużonego (i ubranego w zielony garnitur) podiatrę, Gordy’ego Jacksona.Tootsiechudy gwiazdor John Behlmann, którego urok pasuje do jego wzrostu). Jeśli podejrzewasz, że Maizy może być zdezorientowana przez ludowy znak podiatry „Doktor kukurydzy”, masz rację.

Zostaliśmy już uprzedzeni przez dwóch narratorów serialu – hipsterski duet składający się z czarnej kobiety i białego geja (Ashley D. Kelley, Gray Henson), z których każdy przewyższa drugiego z niesamowitym efektem – że bransoletka Maizy , ze swoim tajemniczym kamieniem szlachetnym, odegra kluczową rolę w fabule. Tak więc desperacko pragnący pieniędzy doktor dostrzega błyskotliwą błyskotkę i ustawia swoje oszustwo na naiwnej Maizy, która twierdzi, że hrabstwo Corn Cob jest po prostu wypełnione fioletowymi kamieniami.

Po powrocie do domu zakochana Maizy i jej nowo odnaleziony poszukiwacz złota wpadają w konflikt z mieszkańcami miasteczka sceptycznie nastawionymi do miejskich eleganckich sposobów, w szczególności upartego Beau i kochającej, ale rozsądnej kuzynki Maizy, produkującej whisky, Lulu (Alex Newell). Wkrótce nie będzie końca farsowej dwulicowości – zarówno w odmianach romantycznych, jak i szukających szczęścia – z zakochanymi, splątanymi, wszystko dobre, co dobrze się kończy, parami, które na pewno nadejdą jako zbiory następnej wiosny.

Grało się głównie w wnętrzach wielkiej stodoły ekspansywnego zestawu Scotta Paska (dobry efekt pokazał kolorowy projekt oświetlenia Japhy’ego Weidemana), Zamknięty jest wypełniona po brzegi, a potem jeszcze trochę, z celowymi jękami i śmiechem wbrew sobie, grami słownymi Taty Żart i samodziałowymi lekcjami życia, z których wiele pochodzi od tępego brata Beau, Peanuta (MonarchaKevina Cahoona). Te prawdopodobnie grają lepiej niż czytają, ale oto:

„Tak jak wtedy, gdy ścinałem tę choinkę, a ty zapytałeś, czy sam ją postawię. A ja powiedziałem, że nie, prawdopodobnie postawiłbym to w salonie.

Lub:

„Jak trener osobisty powiedział leniwemu klientowi:„ to nie działa ”.”

Lub:

„Wszyscy wiemy, że życie to ciągłe balansowanie między zastanawianiem się, dlaczego nie zostałeś zaproszony na coś, a zastanawianiem się, jak się z tego wydostać”.

Niektóre drwiny są lepsze niż inne – Lulu Newella wydaje się mieć najlepsze („Mądra kobieta kiedyś powiedziała… coś mądrzejszego niż jakikolwiek mężczyzna kiedykolwiek”) – i czy komedia staje się lepsza w akcie II (tak), czy publiczność po prostu przegrywa wola oporu (tak robią), Zamknięty naprawdę nas zwycięża.

Jeśli chodzi o muzyczną część przepisu, ścieżka dźwiękowa Clark-McAnally jest nie tyle mieszanką, co koślawą, ze zbyt wieloma szczerymi solowymi balladami, zwłaszcza w wolniejszym pierwszym akcie. Innerbichler i Durand są atrakcyjnymi, interesującymi piosenkarzami, ale obarczeni są zbyt wieloma powtarzającymi się numerami.

Być może jest to jeden z powodów – ale tylko jeden – że Newell (RadośćBroadwayu Raz na tej wyspie) prawie kradnie Zamknięty z oszałamiającą gwiazdą włącz pstrykający palcami, wypełniający krokwie „Independently Owned”. W recenzowanym występie Newell był z łatwością ulubieńcem publiczności pierwszego aktu – owacje na stojąco w połowie utworu – nawet gdy bardziej spójny drugi akt zapewnił bardziej stabilny skład zbierających brawa (i to obejmuje kilka fajnych fragmentów choreografii Sarah O’Gleby , z Beau Duranda wykonującym imponująco wyważone ruchy na beczkach i deskach).

Kiedy wszystko jest powiedziane i zrobione, Zamknięty jest dokładnie tak zabawny, jak sobie na to pozwolisz. Idź z tym i delektuj się kukurydzą.

Tytuł: Zamknięty
Lokal: Nederlander Theatre na Broadwayu
Dyrektor: Jacka O’Briena
Książka: Roberta Horna
Muzyka: Brandy Clark i Shane McAnally
Główna obsada: John Behlmann, Kevin Cahoon, Andrew Durand, Gray Henson, Caroline Innerbichler, Ashley D. Kelley, Alex Newell
Czas trwania: 2 godz. 15 min (z przerwą)