OD połowy lat 90., kiedy dane ultrasonograficzne stały się bardziej dostępne, liczba zwierząt skanowanych i przedstawianych z danymi na wyprzedażach, wystawach i innych okazjach stała się ogromna.

W samej tylko rasie Angus, niedawny artykuł opublikowany w American Society of Animal Science zidentyfikował ponad 640 000 zwierząt, które zostały zeskanowane i zarejestrowane w bazie danych Angus Australia.

Bez wątpienia skanowanie cech produkcyjnych obszaru mięśni oka, tłuszczu podskórnego i marmurkowatości znacznie poprawiło zdolność producentów do identyfikowania i selekcji doskonałej genetyki. Wykorzystanie przeszkolonych i akredytowanych skanerów do rejestrowania i wprowadzania danych do programów takich jak BreedPlan było kluczowym elementem ciągłego doskonalenia dokładności informacji genetycznej zwierząt większości ras.

Jednak równie ważne jest, aby pamiętać, że dane z badania ultrasonograficznego należy rozpatrywać i rozumieć w kontekście. Ponieważ surowe dane zebrano po stronie zmiażdżenia, dostępne informacje pokazują jedynie, jak zwierzęta mierzone w tym samym czasie ze współczesnej grupy radziły sobie ze sobą.

Chociaż dane te mogą wyglądać imponująco, nie jest możliwe porównanie zebranych danych ze średnią rasy, a nawet z innymi grupami zwierząt żyjących w innym środowisku w obrębie jednej posesji.

Zawsze należy pamiętać, że fenotyp zwierzęcia – jego wygląd fizyczny – jest bezpośrednią funkcją jego potencjału genetycznego i wpływu środowiska. Wygląd zwierzęcia nie zawsze dokładnie odzwierciedla potencjał genetyczny jego potomstwa.

Surowe dane, pochodzące ze skanowania lub po prostu ważenia, to zbiór aktualnego fenotypu zwierzęcia. Dopóki dane te nie zostaną wykorzystane jako część szerszej analizy, ich wykorzystanie ogranicza się do porównania podobnych zwierząt w tym miejscu i czasie.

Doświadczenie w konkursie tuszy

Po niedawnym konkursie tusz, grupie producentów bydła z Queensland zwrócono uwagę na ryzyko związane z próbą wykorzystania surowych danych ze skanu jako przewidywania wydajności potomstwa. Zwierzęta, o których mowa, zostały wyhodowane przez byka, który był wymieniony w katalogu sprzedaży jako posiadający największą EMA w projekcie. Jednak jego potomstwo, kiedy ostatecznie zostało ukończone i wysłane do konkursu, znalazło się w grupie z najmniejszymi EMA w konkursie.

Chociaż są to zrozumiałe reakcje, są one błędne w obu przypadkach i podkreślają fakt, że wielu producentów myli surowe dane z EBV

Niemal natychmiastowe reakcje polegały po pierwsze na tym, że w jakiś sposób dane dotyczące tuszy musiały być błędne, ponieważ zwierzęta zostały spłodzone przez zwierzę o dużej EMA. Drugą reakcją było zasugerowanie, że skan był błędny i niedokładny.

Chociaż są to zrozumiałe reakcje, są one błędne w obu przypadkach i podkreślają fakt, że wielu producentów myli surowe dane z EBV.

Równie dobrze mogło być prawdą, że byk, który spłodził te zwierzęta, miał największą EMA podczas skanowania. Jednak wszystkie te dane skanu są wynikiem interakcji genetyki tego byka i środowiska. Dane ze skanu tak naprawdę nie pozwalają na jakikolwiek wgląd w potencjał genetyczny byka, który musiał zmienić EMA jakiegokolwiek potomstwa.

Tak wiele zależy nie tylko od genetyki reproduktora, ale także od genetyki krów, z którymi byk był wtedy łączony. Możliwe, że surowy pomiar może być największy w grupie, ale w całej rasie, gdy jest analizowany i porównywany z większą liczbą danych w ramach analizy BreedPlan, był to jednorazowy przypadek.

W rzeczywistości zwierzę może być genetycznie przeciętne pod względem tej cechy. Po prostu jako jednostka w tym środowisku byk był w stanie wyrazić większą EMA niż jego rówieśnicy.

Tam, gdzie ten byk pasuje, powyżej, na równi lub poniżej średniej, jest pierwsza połowa równania. Ponieważ byk wnosi połowę genetyki cielęcia, genetyka jego matki jest również kluczowym czynnikiem w ostatecznym wyniku tuszy. Jeśli te krowy były genetycznie przeciętne lub nawet poniżej średniej, ma to bezpośredni wpływ na to, ile zmian może mieć byk.

I wreszcie, istnieje również wpływ środowiska, w którym te cielęta były hodowane przed przystąpieniem do konkursu tusz.

W tamtym czasie moim przesłaniem dla hodowców i producentów było, aby nie zaczynali obwiniać skanera lub sortownika. Raczej problem powraca do tego, jakie informacje zostały wykorzystane do podjęcia tej decyzji hodowlanej.

Używanie surowych skanów do czegoś więcej niż obserwowanie, jak zwierzęta mogą rosnąć i wykazywać cechy w określonym środowisku, zwiększa ryzyko, że producenci wybiorą niewłaściwe zwierzęta. Korzystanie z tych danych, nie wiedząc, co należy poprawić w stadzie hodowlanym w domu, jest jeszcze większym ryzykiem.

Warto również pamiętać, że dane dotyczące konkurencji tusz są również danymi, które są w rzeczywistości surowymi danymi z jednego punktu w czasie. Wyniki pojedynczych zawodów nie powinny być postrzegane jako sygnał do zmiany całego programu.

Jeśli jednak dane można połączyć z innymi danymi zebranymi w gospodarstwie oraz informacjami zwrotnymi dotyczącymi tusz ze sprzedaży komercyjnej, może zacząć pojawiać się trend dotyczący obszarów, w których stada muszą się poprawić. Jeśli te cechy mają zostać poprawione lub ulepszone, bardziej wiarygodnym wskaźnikiem jest użycie EBV, które mają wysoką dokładność. W dłuższej perspektywie proces ten będzie prawdopodobnie bardziej skuteczny w osiąganiu wyników potomstwa, które ma na myśli program.

Alastair Rayner jest dyrektorem RaynerAg, rolniczej służby doradczej z siedzibą w Nowej Południowej Walii. RaynerAg jest powiązany z BJA Stock & Agenci Stacji. Regularnie wystawia i sprzedaje bydło dla klientów, a także uczestniczy w sprzedaży byków, aby wspierać zakupy klientów. Alastair zapewnia przedsprzedażowe selekcje i klasyfikacje dla producentów materiału siewnego w NSW, Qld i Victoria. Można się z nim skontaktować tutaj lub za pośrednictwem jego strony internetowej www.raynerag.com.au