Kiedy pisarka Dorthe Nors była małą dziewczynką w Danii, przeżyła kształtujące spotkanie z Morzem Północnym, moment, który pozostanie z nią do końca życia. „Trzymałam mamę za rękę”, pisze w „A Line in the World”, swojej książce z esejami o wybrzeżu Morza Północnego, która została opublikowana w języku angielskim w listopadzie. „Kiedy szliśmy plażą, pozwalając falom pluskać się wokół naszych kostek, jeden z nich wyciągnął mnie”.

Szybki instynkt jej matki uratował Nors; była w stanie chwycić córkę za nogę na czas, zakotwiczając ją w bezpiecznym miejscu na lądzie. Siedząc na plaży po ich ucieczce, jej matka nie chciała puścić jej ręki.

Incydent nauczył Norsa bać się siły morza; teraz nazywa te niebezpieczne, nagłe fale „falami Walkirii” na cześć postaci z mitologii nordyckiej, która przenosi zmarłych w zaświaty. „Jeśli będą mogli, zabiorą cię na morze” — pisze. „Boję się ich i za każdym razem, gdy je widzę, przypominam sobie miłość”.

„Linia na świecie” bada sprzeczności, które Nors tak ostro uchwycił w tej scenie: surowy krajobraz wybrzeża Morza Północnego ucieleśnia zarówno strach, jak i miłość; piękno i przerażenie; ciągła zmiana i pamięć pokoleniowa. Jest jednocześnie bramą do szerszego świata i rozległym cmentarzem, horyzontem pełnym możliwości i źródłem szybkiego i oszałamiającego żalu.

Zmiana klimatu unosi się na obrzeżach „Linii na świecie” jak widmo. Globalne ocieplenie napędza gwałtowne burze i fale, z których słynie ten region, przez co stają się one bardziej intensywne i częstsze. Na Morzu Północnym zmiana jest stała; jego plaże i wyspy są nieustannie przekształcane przez wiatr i wodę. Przez wieki morze pochłaniało kultowe zabytki, domy, ładunek statków, całe miasta. Ale zmiany klimatu zapoczątkowały erę sztucznych ekstremów.

Książka Nors jest kroniką rocznej podróży wzdłuż tego zdradzieckiego, olśniewającego wybrzeża, na wyspy, miasta, plaże, kościoły i szlaki, które rozciągają się wzdłuż zachodniej granicy Danii z północy na południe i do Niemiec. Opowiada historie tradycyjnych wiosek rybackich, szlaków wikingów, religijnych fresków, wraków statków, huraganów i obszaru zwanego Zimnymi Hawajami, który przyciąga tłumy spragnionych mocnych wrażeń surferów.

Wędrówki Nors obejmują historię, język i kulturę, chociaż jej głównym tematem są miejsca i świat przyrody: interesuje ją rozwikłanie splątanych, napiętych relacji między określonym pasmem wybrzeża a ludźmi, którzy tam mieszkają.

Jako dorosła Nors wróciła na to wiejskie wybrzeże, gdzie dorastała, po latach spędzonych w Kopenhadze. „Postanowiłam zaryzykować, że krajobraz zabierze mnie z powrotem i tak się stało”, powiedziała niedawno w wywiadzie dla podcastu „Across the Pond”. Pisze o wrodzonej tęsknocie, która zmusiła ją do powrotu, o głębokim pragnieniu, którego nie mogła się pozbyć:

„Chcę północno-zachodniego wiatru, gwałtownego i twardego. Chcę drzew tak poobijanych i poobijanych, że pełzają po ziemi. Chcę trawy plażowej, boreliozy, łodyg bażyny i wrzosu, które kłują moje łydki do krwi, i soli krystalizującej na skórze. Chcę rozległych przestrzeni, nieużytków, smaganych wiatrem kamieni, górzystych wydm i języka ciała, który rozumiem”.

Nors powrócił do krajobrazu, który nigdy nie nosi jednej twarzy na długo; to miejsce o ciągle zmieniającym się wyrazie. „Nosisz w sobie miejsce, z którego pochodzisz”, pisze, „ale nigdy nie możesz do niego wrócić”.

To zagadka, która płynie jak prąd przez książkę; przywiązanie do określonego miejsca może określić twoją tożsamość, nawet jeśli to miejsce jest w trakcie stawania się czymś innym. W przypadku Nors jest to dosłownie prawda: opisuje, jak jej dom z dzieciństwa został zburzony, aby zrobić miejsce na autostradę, zmuszając rodziców do przeprowadzki po 40 latach.

Jednocześnie „Linia na świecie” pokazuje, jak naturę można odczytywać jako zapis przeszłości. Na Bulbjerg, wapiennym klifie poprzecinanym ścieżkami, Nors dochodzi do wniosku, że „krajobraz jest archiwum pamięci”. Każda ścieżka została wydeptana do obecnego kształtu przez tysiące ludzi i zwierząt przez wiele lat. „Ktoś tam czegoś chciał, a to pragnienie było akwafortą” – pisze. Pisze, że miejsca zawierają wspomnienia wszystkich pragnień, wszystkie te ulotne wspomnienia słonecznych dni i czasu spędzonego z bliskimi, ukąszeń meduz, latawców i burz. Kiedy znikają krajobrazy, znikają też wspomnienia, które zawierają.

Chociaż nad Morzem Północnym nadciągają zmiany klimatyczne, Nors powiedziała, że ​​nie chce, aby kryzys zajął centralne miejsce w książce. „Naprawdę chciałam pisać o tym miejscu i jego pięknie z miłością, zamiast mówić, że to miejsce jest już martwe z powodu apokalipsy” – powiedziała w „Across the Pond”. „Bo jeśli zaczniesz tak postrzegać przyrodę i świat, nie ma powodu, aby go ratować”.

Książka Norsa jest przewodnikiem po kultywowaniu miłości do krajobrazów, które uważamy za oczywiste, do celebrowania darów zakorzenienia zamiast nowoczesnych wygód przemijania. Historie, które opowiada o naturze, opowiadają o uczuciach, intymności i więzi, ale także o szacunku.

W tym samym wywiadzie, wspominając plażę i nieprzewidywalne fale z dzieciństwa, Nors mówiła o szacunku, jaki nadal darzy morzu. „Wchodzę do wody, ale nie lubię w niej pływać” – powiedziała. „W gorący letni dzień wchodzę do oceanu i znajduję miejsce, w którym jest bezpiecznie. Czytam o plaży, a potem po prostu tam stoję i pozwalam, by fale delikatnie się po mnie poruszały”. Powiedziała, że ​​większość Duńczyków zachowuje się podobnie. Turyści jednak wypływają do wody, lekkomyślni w swojej ignorancji.

Chociaż ta książka jest zakorzeniona w lokalnych, pytania w jej sercu mają implikacje globalne, ponieważ „Linia na świecie” jest przejmującym przypomnieniem cnót związanych z poszanowaniem planety, zarówno jej cudów, jak i niesamowitej mocy. Na Morzu Północnym trudno zapomnieć, że przyroda jest obojętna na ludzkie kaprysy, takie jak granice polityczne, tamy i mury; nasze próby kontrolowania go są tylko tymczasowymi ograniczeniami. „Natura jest piękna, ale ma własną wolę” – powiedział Nors. „Ocean jest zawsze najsilniejszy. Bez względu na to, co zrobisz, to zwycięży”.