LONDYN (AP) – Miliony wyborców w Anglii oddały w czwartek karty do głosowania w szeregu wyborów lokalnych, co jest ostatnim wielkim testem przed zbliżającymi się wyborami powszechnymi w Wielkiej Brytanii, które według wszystkich wskaźników spowodują powrót Partii Pracy do władzy po 14 latach na pustyni.

Premier Rishi Sunak ledwo był w stanie wskazać jakiś duży sukces swojej Partii Konserwatywnej, potwierdzając, że koalicja wyborcza, która zapewniła tej partii duże zwycięstwo w wyborach powszechnych w 2019 r., rozpadła się, jeśli nie całkowicie, w następstwie serii dramatów politycznych i kryzys kosztów życia.

Dla lidera Partii Pracy Keira Starmerawyniki potwierdziły to, co sondaże pokazywały przez dwa lata – że Partia Pracy odbiła się od najniższego poziomu z 2019 r. i jest na dobrej drodze do wygodnego wygrania wyborów.

Oto pięć rzeczy, których się nauczyliśmy:

CZY SUNAK SPOKOJE Z BUNTEM?

To jest możliwe.

Choć konserwatyści stracili około połowę z 1000 mandatów w radach, które posiadali, i ponieśli ogromną porażkę w specjalnych wyborach parlamentarnych w Blackpool South, nadmorskim kurorcie w północno-zachodniej Anglii, wygląda na to, że Sunakowi nie grozi jeszcze bunt ze strony zaniepokojeni posłowie ze swojej partii.

Dzieje się tak głównie dlatego, że kandydat konserwatystów w wyborach na burmistrza Tees Valley w północno-wschodniej Anglii utrzymał się, choć uzyskał znacznie przygnębiony wynik głosowania. Pomogło to złagodzić pewne obawy pomimo strat w innych miejscach.

Jednak porażka urzędującego burmistrza hrabstwa West Midlands z Partii Konserwatywnej może wywołać kolejny atak zdenerwowania wśród prawodawców coraz bardziej zaniepokojonych możliwością utrzymania swoich mandatów w wyborach powszechnych. Sunak znajduje się pod presją różnych skrzydeł partii, aby skierował się bardziej w prawo lub na środek.

Ogólnie rzecz biorąc, wyniki pokazują, że Sunak nie poprawił ogólnego stanowiska konserwatystów w związku ze szkodami wyrządzonymi działaniami jego poprzedników, Borisa Johnsonaktóry został skutecznie usunięty, a następnie zastąpiony przez Liz Trussktórej kadencja trwała zaledwie 49 dni po tym, jak jej polityka gospodarcza wstrząsnęła rynkami finansowymi.

KIEDY ODBĘDĄ SIĘ WYBORY OGÓLNE?

Prawdopodobnie jesienią.

W Wielkiej Brytanii data wyborów powszechnych leży w rękach premiera. Musi to nastąpić do stycznia, a Sunak wielokrotnie powtarzał, że jego „roboczym założeniem” było to, że nastąpi to w drugiej połowie 2024 roku.

Chociaż teoretycznie mogłoby to nastąpić już w lipcu, większość konserwatywnych prawodawców wskazała, że ​​najlepszym momentem będzie jesień, kiedy niedawne obniżki podatków może rejestrować się u wyborców, inflacja spadła jeszcze bardziej, a stopy procentowe mogły zostać obniżone, co wzmocniło czynnik dobrego samopoczucia gospodarczego.

Przeczekanie do jesieni może także dać rządowi szansę na ponowne obniżki podatków w kolejnym budżecie. Konserwatyści również będą mieli nadzieję, że kontrowersyjny plan wysłać część osób ubiegających się o azyl do Rwandy oderwie się od ziemi i że istnieją dowody na to, że działa on odstraszająco na osoby chcące przedostać się na niebezpiecznych łódkach przez kanał La Manche z Francji do Anglii.

CZY PRACA ZMIERZA DO WŁADZY?

To wygląda jak.

Z historycznego punktu widzenia Partia Pracy ma przed sobą górę, jeśli ma utworzyć następny rząd. Jej wyniki w ostatnich wyborach powszechnych w 2019 r. były najgorsze od 1935 r. Starmer próbował sprowadzić partię z powrotem do centrum brytyjskiej polityki po przywództwie weterana lewicy Jeremy’ego Corbyna.

Podejście Starmera najwyraźniej się sprawdziło, jeśli można wierzyć czwartkowym wynikom. Partia Pracy zdobyła w Anglii kontrolę nad radami, których partia nie sprawowała od dziesięcioleci, i odniosła sukces, masowo odwracając się od konserwatystów w Blackpool South, co, jeśli powtórzy się w wyborach powszechnych, doprowadzi do uzyskania znacznej większości.

Partia Pracy zwyciężyła w obszarach, które głosowały za wyjściem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej w 2016 r. i gdzie została zmiażdżona przez zwolennika brexitu Johnsona, takich jak Hartlepool w północno-wschodniej Anglii i Thurrock w południowo-wschodniej Anglii. Przejęła także kontrolę nad Rushmoor, odważną i bogatą w wojsko radą na południu Anglii, gdzie nigdy nie wygrała, pokazując, że ma szeroką bazę poparcia.

Można śmiało powiedzieć, że poziom entuzjazmu jest znacznie niższy niż ten, który zwiastował przybycie Tony’ego Blaira z Partii Pracy przed wyborami powszechnymi w 1997 roku.

Może to częściowo wynikać z tego, że jest ich więcej trudne otoczenie gospodarczeale Starmerowi, byłemu prawnikowi zajmującemu się prawami człowieka, brakuje błyskotliwości Blair.

CZY TO BĘDZIE OSUWACZ?

To będzie trudne.

Jednym z czynników, który przyczynił się do miażdżącego zwycięstwa Blaira w 1997 r., było tak zwane głosowanie taktyczne, w ramach którego część wyborców odkłada na bok swoje preferencje polityczne i głosuje na tego, kto ma największe szanse na pokonanie partii, której najbardziej się sprzeciwia. W 1997 r. byli to konserwatyści.

Warto przeczytać!  Rosja twierdzi, że jej wojska walczą z ukraińskimi siłami, które wtargnęły na teren Kurska

Głosowanie taktyczne powróciło i było nieco widoczne podczas czwartkowych wyborów, w których kandydaci konserwatystów przegrali z innymi partiami, nie tylko Partią Pracy, ale także centrowymi Liberalnymi Demokratami, a także Partią Zielonych.

Konserwatyści mogą również zostać oskrzydleni z prawicy, a Reform UK będzie gotowa wystawić kandydatów w całej Wielkiej Brytanii. W czwartkowych wyborach obecność była minimalna, ale tam, gdzie partia stanęła, wyraźnie odebrała głosy kandydatom konserwatystów. Było to zauważalne w Blackpool South, gdzie kandydat do reformy po prostu bał się uzurpować sobie pozycję konserwatystów na drugim miejscu.

Należy reformować, który twierdzi, że jest bardziej rygorystyczny w kwestiach takich jak imigracja i nie tylko Brexituporadzi sobie równie dobrze w wyborach powszechnych, wówczas może to doprowadzić do tego, że inne partie, zwłaszcza Partia Pracy, pokonają konserwatystów.

CZY PRACA MA PROBLEM GAZY?

Z pewnością na to wygląda.

Wydaje się, że na niektórych obszarach o dużej populacji muzułmańskiej, takich jak Blackburn i Oldham w północno-zachodniej Anglii, kandydaci Partii Pracy ucierpieli w wyniku silnie proizraelskiego stanowiska przywódców w sprawie konfliktu w Gazie.

Wyraźnie wpłynęło to na udział Partii Pracy w głosach, ale wpływ na jej wyniki w wyborach powszechnych pozostaje niejasny, ponieważ miejsca z dużą populacją muzułmańską mają zazwyczaj dużą większość Partii Pracy.