„Nie prowadziłem żadnych badań na ten temat” – powiedział 44-letni analityk finansowy. „Założyłem, że wiele osób złoży oferty, ponieważ było to w głównych serwisach informacyjnych. Byłem zszokowany, kiedy wygrałem przetarg”. Jedyny warunek: Tabbone musiał wyremontować posiadłość w ciągu trzech lat.

Internet jest pełen list z pozornie zbyt dobrymi, by mogły być prawdziwe ofertami z krajów, które skutecznie płacą ludziom za przeprowadzkę do odległych miejsc lub na wyspy z niewielką liczbą udogodnień oraz za ponowne zaludnienie wiosek i miasteczek, które zostały wypatroszone, gdy młodzież przenosi się do obszarów miejskich .

Ale czy te programy rzeczywiście działają? Krótka odpowiedź brzmi: tak. Ale są zastrzeżenia.

W tym miesiącu Irlandia przedstawiła kuszącą propozycję. Rząd przyzna dotacje na renowację w wysokości od 60 000 do 84 000 euro (około 65 000–91 600 USD) ludziom na naprawę nieruchomości, które były puste przez co najmniej dwa lata, jako część szerszego planu zrównoważonego rozwoju 30 przybrzeżnych wysp. Wyspy te są odizolowane geograficznie i odcięte od lądu, a niektóre mają zaledwie dwóch mieszkańców. Zapierają dech w piersiach: falujące wzgórza, dramatycznie skaliste klify i historyczne ruiny.

„Kwestie takie jak zapewnienie mieszkań, zapewnienie edukacji i opieki zdrowotnej, dostęp do szybkiego łącza szerokopasmowego i możliwości zatrudnienia są nasilone na przybrzeżnych wyspach. Istnieje również dodatkowe wyzwanie związane z zatrzymaniem młodych ludzi na wyspach, ponieważ profil populacji się starzeje” – poinformował irlandzki Departament Rozwoju Obszarów Wiejskich i Społeczności w e-mailu, dodając, że nie płaci ludziom za przeprowadzkę.

Dotacje – które są przeznaczone na remonty, a nie na zakup domu – zostały po raz pierwszy uruchomione w zeszłym roku na kontynencie, aby ożywić miasta i obszary wiejskie, które miały dużą liczbę pustych budynków. Departament powiedział, że reakcja była silna i do pierwszego kwartału 2023 r. zatwierdzono ponad 500 wniosków. Żadna z polityk – dla kontynentu lub wysp – nie obejmuje pomocy w imigracji lub przesiedleniu, dodał. (Podczas gdy nierezydenci mogą kupować nieruchomości w Irlandii, posiadanie domu nie gwarantuje rezydencji).

Wymagania dotyczące imigracji i pobytu mogą być dużą przeszkodą dla obcokrajowców chcących przenieść się w pełnym wymiarze godzin: niektórzy chcą wyprowadzić się ze stresujących miast, aby rozpocząć wolniejsze życie na obszarach wiejskich, inni chcą domu na wakacje, a jeszcze inni chcą uciec od rozwijających się konfliktów w krajach macierzystych.

Różne inne przeszkody mogą sprawić, że takie projekty będą zniechęcające. Renowacja może być wyzwaniem w nieznanych okolicznościach, zwłaszcza w obliczu barier językowych, ograniczonej dostępności siły roboczej i problemów z zaopatrzeniem. Niektórzy zastanawiają się nad zakupem tych nieruchomości, aby zamienić je na wynajem, ale takie lokalizacje często nie są wielką atrakcją dla turystów.

Toti Nigrelli, zastępca burmistrza Mussomeli, innego sycylijskiego miasta, które chce się ożywić dzięki programowi domów za 1 euro, powiedział, że obcokrajowcy nie potrzebują żadnych pozwoleń ani praw pobytu, aby kupić dom w jego mieście. (Długość pobytu będzie zależeć od rodzaju posiadanej przez nich wizy). Gmina między innymi ułatwia podłączenie mediów.

Powiedział, że miasto, które zaczęło sprzedawać tanie domy w 2017 roku, sprzedało już ponad 300 domów, w tym dziesiątkom Amerykanów. Powiedział, że Mussomeli miał 40 000 domów, ale tylko 10 000 mieszkańców, co zmusiło go do szukania nowych mieszkańców.

Od 2000 roku istnieje tendencja do opuszczania nie tylko małych osad wiejskich w Europie, ale także głównych wiosek, a nawet miast średniej wielkości, napisał Serafin Pazos-Vidal, ekspert ds. e-mail. Dodał, że jednym z głównych czynników tego stanu było ograniczenie usług publicznych i możliwości zatrudnienia w związku z dezindustrializacją i mechanizacją na obszarach wiejskich.

Po raz pierwszy od 28 lat we włoskim mieście urodziło się dziecko

Nigrelli powiedział, że Mussomeli skorzystał na nowych mieszkańcach ekonomicznie i społecznie. Branża budowlana rozkwitła, wszystkie prace remontowe są w toku, a ostatnio oddział chirurgii głównego szpitala, zamknięty na dwa miesiące z powodu braku lekarzy, został ponownie otwarty po tym, jak 10 medyków z Argentyny przeniosło się do miasta w ramach programu, powiedział zastępca burmistrza.

Jeden z nowoprzybyłych, Danny McCubbin, 58-letni londyńczyk, mieszka tam teraz i prowadzi inicjatywę o nazwie Good Kitchen, która wykorzystuje niewykorzystaną żywność z supermarketów do przygotowywania posiłków dla osób wymagających szczególnej troski. Powiedział, że umowa była odpowiedzialna za sprowadzenie go do miasta, w którym jest teraz cenionym członkiem społeczności.

„Nie ma głównej ulicy. Kino otwierane raz w miesiącu. To godzina drogi od plaży – powiedział. „Dla niektórych jest za cicho, ale dla mnie jest wystarczająco cicho”.

Czasami takie zachęty były przesadzone lub niedokładnie podawane w mediach. W 2016 roku, kiedy Kaitangata, dawne miasto górnicze na wybrzeżu Nowej Zelandii, przedstawiło ofertę domów pod klucz z trzema sypialniami za przystępną cenę 240 000 dolarów, międzynarodowe serwisy informacyjne poinformowały, że rząd płaci ludziom za przeprowadzkę.

Pół miliona wiadomości, telefonów i e-maili napłynęło z całego świata, przytłaczając urzędników. Miasteczko szukało nowych mieszkańców, bo było nadmiar miejsc pracy i za mało ludzi. Ale nie oferował zezwoleń na pracę ani pobyt, co leży w gestii rządu federalnego.

„Ludzie dzwonili do mnie z krajów ogarniętych wojną i błagali [with] dać im szansę” – powiedział Bryan Cadogan, burmistrz dzielnicy, w której znajduje się Kaitangata. „Nigdy nie chcieliśmy nikomu dawać fałszywych nadziei. Powiedziałem im, że jeśli uda ci się tu dotrzeć, powitamy cię.

Polityka wywołała również debatę we Włoszech, a niektórzy krytykowali ją jako sposób na sprzedaż krajobrazu kraju lub degradację jego kultury.

„To może nie być doskonały sposób na przywracanie miejsc, ale może pomóc w odwróceniu [such towns] w miejsca oferujące możliwości” — powiedział Marco Pizzi, badacz rozwoju obszarów wiejskich na Uniwersytecie w Perugii. Jest także konsultantem 1eurohouses.com, strony, którą opisuje jako projekt „renowacji”, która gromadzi informacje o takich programach z całego kraju w języku angielskim i ułatwia obcokrajowcom podróżowanie lub zapoznawanie się z lokalnymi krajami. Chociaż rząd powinien pomagać gminom w reklamowaniu tych ofert i wspieraniu imigracji, dodał Pizzi, odpowiedzialność spoczywa również na kupujących.

Włochy mają 334 najpiękniejsze wioski. Czy ich piękno przetrwa?

„Cudzoziemcy powinni starać się nie patrzeć i nie traktować ich jako miejsc turystycznych, ale pomyśleć, co to znaczy żyć w spokojnym miejscu z ludźmi odmiennymi kulturowo w sposób pełen szacunku” – powiedział.

Dla Tabbone, mieszkańca Chicago, który niedawno uzyskał podwójne obywatelstwo, włoski sen nad Morzem Śródziemnym dopiero się zaczyna. W lipcu – cztery lata po rozpoczęciu, z pewnymi opóźnieniami związanymi z pandemią – prace nad jej domem z czterema sypialniami i czterema łazienkami mają się zakończyć po tym, co opisała jako „doświadczenie zmieniające życie”.

„Najlepszą częścią byli ludzie – miejscowi i obcokrajowcy stali się przyjaciółmi” – powiedziała. „To jest po prostu piękne. W twoim umyśle, co [you think] może tak być, to naprawdę się trzyma”.

Stefano Pitrelli przyczynił się do powstania tego raportu.