Ponieważ zawsze jestem spragniony nowości o Cyberpunku 2077, podejmę niecodzienny krok i zrecenzuję recenzję gry. Cóż, technicznie rzecz biorąc, przeglądam ponowną recenzję w Kotaku autorstwa Luke’a Plunketta, pisarza, którego prace lubię.

Z pewnością jest to głębokie zagłębienie się zarówno w historię Cyberpunka 2077, jak i obecny stan gry, ale nagłówek przyciąga wiele uwagi, ponieważ deklaruje „Nie ma ratunku w Cyberpunku 2077”, nawet jeśli nie jestem pewien, czy jest to faktycznie obsługiwane przez treść kawałka.

Zgadzam się z poglądem Plunketta, że ​​naprawdę istnieje większy ruch oparty na „naprawianiu” gier, w których wielu czuje się prawie zbyt dużych, by upaść. Że gra może się uruchomić w dowolnym stanie, nawet mniej lub bardziej całkowicie zepsutym, ale przy wystarczającej ilości ciężkiej pracy, dodatkowego czasu i gotówki „naprawisz” wszystko. Chociaż może nie Cyberpunk?

„Byliśmy teraz wolni, dwa lata po koszmarnej premierze gry, aby przekonać się, że to nie jest już ta sama gra, co w momencie premiery. Dwa lata pracy wyprostowały statek, dając ludziom to, czego chcieli. Cyberpunk 2077 był teraz dobry”.

Końcowym rezultatem tego jest powrót Plunketta do gry, której początkowo nienawidził podczas premiery w 2020 roku, aby zobaczyć, co się zmieniło. Przyznaje, że gra jest w znacznie lepszym stanie technicznym niż w momencie premiery, co z łatwością stanowiło większość poprawek wdrożonych w ciągu ostatnich lat, a nie ogromną ilość nowych treści. Tak więc z definicji Cyberpunk 2077 jest w tym sensie „naprawiony”.

Ale pojęcie zmienia się w pomysł, że nie ma naprawiania historii. Wiąże się to z tym, co uważam za najdziwniejszą część utworu, rozłamem między Plunkettem pozornie pędzącym przez główną historię, którą uważa za „gówno”.

„Pisząc o tym Cyberpunku po drodze, w moich notatkach często używano słowa„ psie gówno ”. Główny wątek fabularny jest najgorszy w Cyberpunku. Podwaja nieudane próby gry jako wybuchowy FPS, oświetla najjaśniejsze światła najnudniejszymi postaciami Night City i porusza się tak szybko, że skomplikowane zakończenia Cyberpunka nic nie znaczą, ponieważ nie miałeś czasu ani miejsca, by przejmować się kimkolwiek dotkniętym ”.

Pod wieloma względami zgodziłbym się z tym! W grze pełnej postaci, które naprawdę kocham, Johnny Silverhand Keanu Reevesa jest prawdopodobnie ostatnim na liście i naprawdę nie podobała mi się główna fabuła, która obejmowała próbę wydobycia go z mózgu V, co ostatecznie prowadzi do czegoś, co uważam za szereg stosunkowo niesatysfakcjonujących zakończeń.

Ale potem Plunkett przeładowuje punkt kontrolny „Poznaj Hanako w Embers”, wykonuje wszystkie misje poboczne i zmienia melodię:

„Tutaj, gdy główne zadania zostały prawie rozwiązane, a moja potrzeba zobaczenia końcowego przerywnika filmowego już zaspokojona, przede mną rozwinął się kolejny Cyberpunk 2077. Ten Cyberpunk był pełen nierozwiązanych zadań pobocznych, dopiero teraz miałem czas i miejsce, aby je rozwiązać. Gra w końcu miała czas na odetchnięcie. Zdjął nogę z gazu, przestał mnie nękać, aby rozwiązać problemy Keanu Reevesa i zaczął powoli serwować mi najbardziej pamiętne zadania w grze, większość z znaczącymi konsekwencjami, z których każda zabiera mnie na wycieczkę po wcześniej niewidzianych zakątkach bogatej gry świata i dając mi nowo odkrytą wdzięczność za jego skalę i szczegółowość”.

Porównuje to doświadczenie do pójścia do restauracji i zaprezentowania ci steku, zanim jeszcze spojrzysz na menu, a 90 minut później dostajesz jedzenie, które naprawdę chciałeś. “Jedzenie jest dobre, jasne! Ale to nie był najlepszy sposób na zjedzenie tego” – mówi.

Ale nie rozumiem tego. Czy to nie sposób, w jaki przechodzisz przez grę całkowicie zależy od ciebie jako gracza? Grałem w wiele, wiele gier RPG w moim życiu i chociaż zawsze jest to opcja ścigać się przez główną linię zadań tak szybko, jak to możliwe, bez wykonywania żadnych zadań pobocznych, ile osób faktycznie gra w tę grę? Od gracza zależy, czy się zatrzyma i „pozwoli grze oddychać”, wykonując jedną z miliona innych ścieżek fabularnych, które ci przedstawia. Pewnie, myślę, że możesz zignorować wszystkie telefony Judy i Panama i po prostu przebrnąć przez historię Johnny’ego, ale… dlaczego miałbyś to robić? I czy to wina CDPR, że ignorujecie każde zadanie, które wzbogaca świat?

Problem polega na tym, że jeśli grasz w tę grę w ten sposób, nie tylko fabuła Johnny’ego jest jej najsłabszym aspektem, ale pominięcie tych zadań pobocznych ma realny wpływ na samo zakończenie. Jednym z „najlepszych” zakończeń głównej fabuły jest pomoc Panam i Nomadów, ale jeśli nie zawracałeś sobie głowy tą fabułą, nie będzie to w ogóle opcją.

Zasadniczo moje podejście do Cyberpunka 2077 jest zupełnie inne niż Plunketta. Uważam, że były to jego największe problemy zawsze technicznych, a kiedy już można było grać w tę grę bez jej psucia, większość graczy odkryła fascynujący, piękny świat i zapadające w pamięć postacie. Chociaż tak, prawdą jest, że większość z tych pamiętnych postaci najlepiej poznać poza głównego wątku fabularnego, ale w tej grze, jak w każdej innej, nie polecam sprintu przez główną historię, ignorując wszystkie zadania poboczne, dopóki jej nie ukończysz. Nie jestem pewien, dlaczego miałbyś grać w taką grę, ale jeśli tak, to nie sądzę, żeby to była wina dewelopera.

Jeśli chodzi o „ratowanie” Cyberpunka 2077, nie sądzę, żeby trzeba było go ratować. Nawet gdy został złamany, pobił każdy rekord sprzedaży dla nowego adresu IP. I najwyraźniej CDPR jest usatysfakcjonowany zmianą, która nastąpiła między poprawkami, poprawą QoL i odrodzeniem zainteresowania po anime Edgerunners, ponieważ zazielenili ogromne DLC i pełną kontynuację. Co dokładnie ratować?

Chodź za mną na Twitterze, Youtube, Facebook I Instagram. Zapisz się do mojego bezpłatnego cotygodniowego biuletynu z podsumowaniem treści, Bóg Rolluje.

Odbierz moje powieści science-fiction Seria Herokiller I Trylogia Ziemian.