178.

Sto siedemdziesiąt osiem: witaj, Gary Kirsten, w pakistańskim świecie T20.

W niedawno zakończonej serii z Nową Zelandią Pakistan dwukrotnie zdobył 178 punktów. Raz zdobył 174. Z tego dwie przegrał i jeden wygrał. W trzech z pięciu meczów T20I rozegrał Pakistan W Nowa Zelandia na początku tego roku zdobyła 180, 173 i 179. Przegrała wszystkich trzech.

Sto siedemdziesiąt osiem: to nie wynik sam w sobie jest problemem, ale raczej to, co oznacza. Wydaje się, że aspiracje Pakistanu są szczytowe, czego dowodem jest dość szczegółowe określenie przez kapitana Babara Azama tego, jak według niego powinny przebiegać rundy. Pięćdziesiąt plus w grze w przewadze, kolejne 40 przy 10., 90-100 w ostatnich 10: 180-190 w sumie.

Jednocześnie jednak 178 sprawia wrażenie ciężaru wokół stóp, który niewątpliwie jest wzmocniony przez ten halucynacyjny sezon IPL. W dniu, w którym został ogłoszony trenerem reprezentacji Pakistanu, Kirsten nadzorowała, jak jego zespół Gujarat Titans umieścił na pokładzie 200 zawodników. Następnie patrzył, jak Royal Challengers Bengaluru ściga go z dziewięcioma bramkami w ręku. Poza tym: cztery overy do stracenia. Cztery! Poprzedni mecz Gujaratowi zabrakło jednego trafienia do 225.

W zeszły piątek Kirsten widziała, jak drużyna Punjab Kings pokonuje cel 262. Sunrisers Hyderabad prawie osiągnęły 300, a RCB było blisko dogonienia tego wyniku. Świat zastanawia się, czy jest to sezon wyjątkowy, czy pierwszy z reszty naszego życia T20. Tymczasem Pakistan zdobywa 178 punktów.

Oczywiście jest to niesprawiedliwe porównanie. Krykiet franczyzowy to prawie inny format niż dwustronny krykiet T20I; w pierwszym przypadku personel jest dyktowany przez siły rynkowe, a nie położenie geograficzne. Powierzchnie są różne. Teraz nawet liczba graczy, których dozwolona jest drużyna, jest różna.

Jednak brak zamiarów Pakistanu, zwłaszcza gdy odbija się pierwszy, jest problemem tak długotrwałym, że przekształcił się w punkt zapalny wojny kulturowej, w której szefowie danych po jednej stronie kontra świat po drugiej. Trzeba przyznać Pakistanowi, że próbowali coś z tym zrobić, sprowadzając Saima Ayuba na otwarcie. To złamało otwierającą parę Babar-Mohammad Rizwan, która dotychczas była dobrodziejstwem i zmorą podejścia Pakistanu. Ayub wystąpił w dziewięciu z ostatnich dziesięciu XI ligi i pomimo tego, że nie powtórzył swojego występu w PSL (ale z pewnością to zrobi), po tej serii otrzymał bardzo publiczne wsparcie zarówno od kapitana, jak i tymczasowego trenera.

Tyle że tak naprawdę to nie było zerwanie. W Nowej Zelandii Rizwan współpracował z Ayubem na szczycie i Babarem w wieku trzech lat; w Pakistanie Babar otworzył, a Rizwan trafił do trzech. Konkluzja: Pakistan nadal gra dwoma kotwicami (wskaźnik trafień około 129) w najwyższej kolejności, co jest – lub powinno być – T20 nie-nie. Ayub może pozostać w jedenastce, ale nikt nie byłby zaskoczony, gdyby nie był tak otwierający, co pozwolił na ponowne spotkanie Babar-Rizwan.

Ponieważ ostatecznie, jak Babar dał jasno do zrozumienia po ostatnim meczu w Nowej Zelandii, nadal martwią się utratą zbyt wielu bramek w grze w przewadze. Co, szczerze mówiąc, jest w tym najbardziej passé. Nie tyle sumy, co strach przed utratą bramek, co, jak stało się całkowicie jasne, jest właśnie tym, co pałkarze tracą w tym formacie.

Kirsten jest jednak mądrym trenerem. Będzie wiedział, że pomimo tego Pakistan jest jedną z trzech drużyn, które przynajmniej cztery z dwóch ostatnich Pucharów Świata T20 brały udział w zupełnie odmiennych warunkach. Będzie wiedział, że uderzenia, które widzieliśmy podczas IPL, niekoniecznie zostaną powtórzone w Pucharze Świata T20. Będzie wiedział, że teraz jest już za późno na radykalne zmiany.

Ale musi wiedzieć, że ten czas nadchodzi.