TNowa biografia Amy Winehouse skupi się na jej „niezwykłym geniuszu, kreatywności i uczciwości, które tchnęły wszystko, co zrobiła”. A przynajmniej tak nam powiedziano. Ale potem zobaczyliśmy zdjęcia.

Marisa Abela została sfotografowana przed londyńskim barem jazzowym Ronnie Scott’s, z charakterystycznym ulem piosenkarza w nieładzie; wokół oczu rozmazany czarny eyeliner; zmartwiony wyraz twarzy. „K***a odrażająca” — powiedział jeden z komentarzy w odpowiedzi. Niektórzy nie zgadzali się z brakiem podobieństwa Abeli ​​do Winehouse. Inni nie zgadzali się z faktem, że ten film, Powrót do czerniw reżyserii Sama Taylora-Johnsona, w ogóle powstaje.

Biorąc pod uwagę podobną do sępa skuteczność, z jaką jej życie zostało przejęte, prawie niemożliwe jest wymyślenie szczerego powodu, by nakręcić film o Winehouse – przynajmniej nie taki, który nie byłby motywowany chciwością. W lipcu tego roku minie 12 lat od jej śmierci w wyniku przypadkowego zatrucia alkoholem. Pomimo tego, że osiągnęła tak wiele w żałośnie krótkiej karierze – kontrakty płytowe, nagrody Brit Awards, nagrody Grammy, uwielbienie fanów i rówieśników – zawsze będziemy musieli stawić czoła świadomości, że mogła osiągnąć o wiele więcej.

Czego nie wiemy o jej historii? Wiemy, że urodziła się w Southgate w północnym Londynie i wcześnie dała się poznać jako artystka w National Youth Jazz Orchestra. Wiemy, jak zakochaliśmy się w jej muzyce – jej niezwykłym, uduchowionym głosie z charakterystycznym Enfieldowskim akcentem; te teksty wyrwane z głębi duszy o miłości, żalu i schrzanieniu związku. Wiemy też o paparazzi, którzy próbują (i często im się to udaje) złapać ją, gdy wymyka się z Hawley Arms lub innego miejsca w Camden. Znamy wiele sposobów, w jakie została zawiedziona.

Była zabawna. Świetnie. We wczesnym pojawieniu się na Piątkowy wieczór z Jonathanem Rossem, 20-letnia Winehouse została zapytana przez swojego gospodarza, czy jej wytwórnia próbowała ją „ukształtować”. Z radosnym wyrazem twarzy odpowiedziała: „Um… tak, jeden z nich próbował uformować mnie w duży trójkąt, a ja powiedziałam:„ Nie! ”” Ale ona traktowała muzykę poważnie. Wzbraniała się przed porównaniami do swoich rówieśników, takich jak Katie Melua, i zjadliwie odnosiła się do innych piosenkarek zaliczanych do gatunku, który był wątpliwie nazywany „nowym jazzem”. Winehouse była, jak to ujęła, „piosenkarką prostego jazzu”, czerpiącą bezpośredni wpływ z wielkich i odmawiając zepsucia swojego stylu śpiewania warstwami autotune lub popowego śpiewu. Bob Dylan powiedział, że ma „ostatni indywidualistyczny dźwięk”. Tłumaczenie: nie było nikogo takiego jak ona.

Czego mamy się dowiedzieć z nowego filmu? Nie ma żadnej wartości rozrywkowej w powracaniu do życia i śmierci, które dla tak wielu ludzi są żywym wspomnieniem. Przynajmniej Abela coś z tego wyciągnęła, opisując swoje doświadczenie utraty wagi do roli jako „naprawdę pozytywne”. Bulimia i uzależnienie niech będą przeklęte. Jej komentarz jest również sprzeczny z tym, że ojciec Winehouse, Mitch, broni Abeli ​​i sugeruje, że Hollywood zbytnio polega na podobieństwie fizycznym. Po co ta żmudna fryzura i makijaż, jeśli nie po to, by ukryć fakt, że nie ma za tym śladu kobiety, której film ma być hołdem złożonym.

Jeśli naprawdę chcesz poznać Amy Winehouse, jak zauważyła dziennikarka Fiona Sturges w Niezależny w zeszłym roku wystarczy posłuchać jej muzyki. Jej debiutancki album, Szczery, właśnie tak było; pisanie piosenek w utworach takich jak „Stronger Than Me”, „October Song” i „I Heard Love is Blind” jest zapierające dech w piersiach. Jego następca, powszechnie uwielbiany Powrót do czerni, było jeszcze lepiej. Mark Ronson pomógł zmienić mieszankę jazzu i hip-hopu Winehouse w odważniejsze, bardziej dęte brzmienie R&B. A jej teksty… o rany. Jak Niezależny’Nieżyjący już krytyk muzyczny, Andy Gill, napisał po wydaniu albumu: „Jej seksualna szczerość i pyskata artykulacja nie pozostawiają miejsca na nieporozumienia”. Kontynuował, że brak wstydu Winehouse stał się cechą charakterystyczną albumu. Piosenki takie jak „You Know I’m No Good” uderzają prosto w brzuch: „Oszukiwałem siebie/ Tak jak wiedziałem, że to zrobię/ Powiedziałem, że mam kłopoty/ Wiesz, że nie jestem dobry”.

Chociaż najwyraźniej wciąż można zarobić pieniądze, ponownie analizując życie Winehouse, jasne jest również, że poczucie winy odgrywa dużą rolę w tym, dlaczego ludzie starają się pozwolić jej odpocząć. Dwadzieścia siedem lat to zdecydowanie za młoda śmierć dla kogokolwiek. Wzmocniony na scenie publicznej, z talentem i tragedią wmieszaną w miks, smutek i zamieszanie, które go otaczają, wydają się jeszcze bardziej dotkliwe. Ale ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujemy, jest kolejna wizualna rekonstrukcja traumy, której doznał Winehouse. Nie potrzebujemy przypomnienia, w jaki sposób poniosła porażkę, ponieważ to wciąż się dzieje. Media wciąż szturchają i ślinią się na inne kobiety, takie jak Britney Spears, Paris Hilton, Lindsay Lohan, Meghan Markle. To trwa i trwa.