Czy „rzeczywistość” fotografii zależy wyłącznie od tego, jak ktoś zdefiniuje, czym jest fotografia?

Konsumpcja cyfrowa rozrzedziła wszystkie rodzaje mediów. Pliki, które otrzymuję, gdy przesyłam strumieniowo coś w serwisie Netflix, YouTube lub jako e-book, nie mają żadnej wymiernej wartości. Kiedy patrzę na zdjęcie w galerii internetowej, jest to kopia kopii znajdującej się gdzieś na serwerze, przesyłana dokładnie przez ten sam ekran, na którym płacę podatki, prowadzę seminaria internetowe i piszę ten artykuł.

Jednakże czerpię „prawdziwą” przyjemność z mediów, które oglądam za pośrednictwem tego ekranu, „prawdziwych” reakcji emocjonalnych, a także prawdziwą użyteczność z tych bardziej praktycznych funkcji, o których wspomniałem. Fakt, że wszystko to odbywa się jako efemeryczny, nieutrwalony proces pikseli, nie czyni tego wszystkiego mniej „rzeczywistym” w abstrakcyjnym sensie.

Im bardziej niejednoznacznie wyznaczamy granice dyskusji, tym trudniej jest osiągnąć wspólne rozwiązanie. Nie precyzując, który aspekt mediów ekranowych badałem powyżej pod kątem „rzeczywistości”, mogłem stwierdzić, że wywołane emocje lub wykonane zadania były prawdziwe. Gdybym zmienił kryteria, mógłbym argumentować, że moje podatki nie są „prawdziwe”, ponieważ nie są papierowymi formularzami, a obraz w galerii internetowej nie jest tak naprawdę rzeźbą, ale jej przedstawieniem lub renderingiem.

Aby ustalić, czy zdjęcie jest „prawdziwą fotografią”, konieczne jest przede wszystkim wspólne zrozumienie tego, co to oznacza, co oznacza, że ​​jeśli ktoś zdecyduje się zdefiniować zdjęcie w kategoriach wykraczających poza to wspólne rozumienie, jego wyniki mogą nie zostać zaakceptowane w Głównego nurtu. Myślę, że większość ludzi zgodzi się, że fotografia jest wynikiem (lub reprodukcją) światła zarejestrowanego na powierzchni – chociaż istnieją inne wyjaśniające etapy, które kierują zrozumieniem.

Tak naprawdę nie uważam negatywu za „fotografię”, dopóki nie zostanie wydrukowany lub zeskanowany – ale rozumiem, jeśli ktoś rzeczywiście postrzegał negatyw jako fotografię. Rozumiem, gdy ktoś nazywa pocztówkowy wydruk obrazu w formacie 6×4 fotografią, nawet jeśli został wydrukowany przy użyciu atramentu z pliku cyfrowego, a nie naświetlonego bezpośrednio światłem, jak typ C. Im dalej od „tradycyjnych” przejawów fotografii jako procesu:

światło->soczewka->powierzchnia->dane na negatywie/pliku cyfrowym->tradycyjny wydruk 2D,

tym trudniej jest uzasadnić określenie terminu „fotografia”.

W przypadku jednego z moich projektów badałam możliwość wyhaftowania wybranych fotografii na tkaninie – ale nie uważam za stosowne nazywać te haftowane prace fotografiami samymi w sobie. Są przewlekane przez tkaninę, drukowane maszynowo, ale pomimo tego podobieństwa do atramentu na papierze robionym maszynowo, po prostu nie postrzegam ich jako fotografii. Czy gdybym nazwał taki przedmiot fotografią, skłamałbym? Czy muszę precyzować, że jest to odwzorowanie fotografii przy użyciu nietradycyjnych materiałów?

Pomimo tych niuansów łatwiej jest rozróżnić „prawdziwe” aspekty fotografii jako medium/procesu, niż zbadać zasadność tego, co fotografia zawiera. Hiperrealistyczny rysunek ołówkiem nie jest sam w sobie fotografią ani renderingiem CGI. Nawet jeśli możesz umieścić wydrukowany render CGI obok wydrukowanej fotografii i nie będziesz w stanie odróżnić różnicy, zaobserwowany efekt nie jest jedyną rzeczą, która się liczy – tak jak wazon ceramiczny wydrukowany w 3D i wazon wykonany ręcznie mogą być nie do odróżnienia jako gotowy produkt, nieuczciwością byłoby powiedzieć, że powstały w ten sam sposób. Patrzenie na fotografię w kategoriach procesu, a nie wyglądu końcowego, rozwiązuje kwestię fotografii w procesie alternatywnym i jest głęboko włączające, a jednocześnie wyznacza jasne granice.

Z tego też powodu istnieją specjalne terminy, takie jak fotografia złożona, odnoszące się do takich rzeczy, jak zszyta panorama, w przypadku której wykorzystano wiele fotografii, aby stworzyć coś więcej niż suma ich części. Podwójną ekspozycję w aparacie można postrzegać jako bardziej „prawdziwą” niż zdjęcie wykonane przy stale otwartej migawce i wielokrotnych błyskach lampy błyskowej, ponieważ mimo że obie są technicznie wielokrotnymi ekspozycjami, jedna w rzeczywistości jest pojedynczą ekspozycją. Podwójna ekspozycja w ciemni przy użyciu sekwencyjnych lub nakładanych negatywów jest postrzegana jako inna niż ekspozycja za pomocą tylko jednego szablonu negatywu.

Namalowanie akwareli na odbitce w ciemni z pewnością nie zmienia faktu, że jest to fotografia, ale tak nie jest tylko nie jest już fotografią, to coś więcej. To samo można powiedzieć o technologii, która „wtrąca się” za pośrednictwem oprogramowania pomiędzy światło padające na czujnik a widoczny obraz; na przykład „zastąpienie księżyca przez sztuczną inteligencję”.

Rezultatem jest coś, co wykorzystuje, a może obejmuje fotografią/fotografią, ale nie jest „w pełni” fotografią. Myślę, że na poziomie czysto przepływu pracy tego rodzaju wtrącenie odbiera potencjał odpowiedzialności autorskiej fotografa. Jeśli Twój aparat to robi, Ty nie.

Zasadność tego, co zawiera fotografia, jest znacznie bardziej kontekstowa i różni się od bardziej semantycznego/taksonomicznego określenia, czy coś „jest”, czy „nie jest” fotografią. „Zdjęcie” jako pojemnik symboli i znaczeń może zawierać informacje wprowadzające w błąd lub oszukańcze, co oznacza, że ​​chociaż zdjęcie jest „prawdziwą fotografią”, „treść” tej fotografii taka nie jest.

Na przykład ktoś może wskazać zdjęcie wykonane przy użyciu lampy błyskowej i powiedzieć, że jest „fałszywe”, ponieważ nie odzwierciedla światła dostępnego w momencie robienia zdjęcia. Podobnie fotograf, który reżyseruje i pozuje osoby, którym robi portrety, może zostać oskarżony o sfałszowanie efektu, gdyż zdjęcie zawiera zmanipulowaną wersję rzeczywistości. Ponownie mogą to być „prawdziwe” zdjęcia wykonane tradycyjnymi metodami za pomocą obiektywu i aparatu, ale jednocześnie można je rozumieć jako zdjęcia „fałszywe” ze względu na wpływ nie tylko technicznych aspektów fotograficznych.

Niektórzy mogą postrzegać studio ze światłami, modelami i koncepcją podyktowaną przez fotografa jako całkowicie nierealne w porównaniu ze zdjęciem wykonanym bez planu lub elementów sterujących urządzeniami peryferyjnymi, ale to nie znaczy, że zdjęcie nie może mieć „ prawdziwy” efekt lub spełnić prawdziwy cel, jaki mógł mieć zamierzony przez fotografa.

Obraz studyjny można by uznać za fałszywy jedynie w powiązaniu z rzeczywistością, która nie zawiera tych inscenizowanych aspektów. Ustalenie „w odniesieniu do czego”, jeśli chodzi o fałszerstwo w fotografii, jest być może najlepszym sposobem, aby naprawdę ustalić, czy oskarżenie o takie oskarżenie ma sens.

Być może scenariusz na fotografii jest „fałszywy” w postaci misternie zaplanowanych wydarzeń, postaci i warunków. Jednak Gregory Crewdson, którego twórczość z pewnością wiąże się z tego rodzaju skomplikowaną scenografią i produkcją, nie jest poważnie krytykowany za oszustwo. Dlaczego? Bo Crewdson nie twierdzi, że jego fotografie są czymś, czym nie są. Nie traktuje ich jako fotografii ulicznych czy innego gatunku. Zdjęcia są „prawdziwe” w odniesieniu do uczciwości fotografa. Nie są to rzeczy, które nigdy się nie wydarzyły i są przedstawiane jako coś, co się wydarzyło.

Uczciwa fotografia pochodzi od uczciwych fotografów. To, co twierdzi fotograf i to, co ludzie widzą na jego pracy, tworzy znaczącą parę. Wartość czegoś powinna być wewnętrzna, a nie udawać, że ta rzecz ma wartość tylko dlatego, że uchodzi za coś innego. Jest to pomysł, który omówiłem w moim artykule na temat przeciwieństwa fotografii filmowej wobec sztucznej inteligencji.

Fałszywe „twierdzenia” mogą również obejmować przypadki zwykłego oszustwa. Osoba sprzedająca kserokopiarkę jednej z moich fotografii, twierdząc, że jest to oryginalna odbitka włóknista, sprzedaje nie tylko „fałszywą fotografię”, ale w szczególności podrobioną fotografię. Przedstawiony obraz może być „prawdziwą fotografią”, ale traktowany jako produkt nie jest tym, o czym twierdzi sprzedawca, dlatego można go uznać za podróbkę.

Jeśli ktoś jest szczególnie „zaangażowany” w definicję tego, czym jest dla niego fotografia, znacznie łatwiej jest odrzucić znaczenie fotografii dla kogoś innego. Jeśli ta inwestycja w ich definicji obejmuje również elementy wykorzystywane do celów marketingu i sprzedaży, istnieje realna stawka, aby ich definicja była ostateczna. Jednak samo przejmowanie się tym, jak używają tego słowa, nie sprawi, że będzie ono właściwe. Język jest wspólny i wymaga szerokiego, zbiorowego konsensusu, co oznacza, że ​​jeśli chcesz użyć słowa w nowym lub niekonwencjonalnym stylu, powinno ono zostać poparte wyjaśnieniami, jeśli chcesz, aby cię zrozumiano poza twoją niszą.