Kilka demonstracyjnych wydarzeń pokazuje, że stanowiska polityczne kierownictwa rosyjskiego Ministerstwa Obrony (MON) pozostają na razie niezmienione, pomimo słabych wyników tych urzędników w reagowaniu na bunt Grupy Wagnera. W ostatnich dniach MON poinformowało, że otrzymało całą broń od najemników Jewgienija Prigożyna, że ​​minister obrony Siergiej Szojgu dokonał inspekcji fabryk zbrojeniowych w Tatarstanie, a szef rosyjskiego Sztabu Generalnego Walerij Gierasimow odzyskał pełną kontrolę nad działaniami bojowymi na Ukrainie i nagle zdymisjonował generała porucznika Iwana Popowa ze stanowiska dowódcy 58^cz Połączona Armia Południowego Okręgu Wojskowego po naglących żądaniach Popowa dotyczących większej rotacji wojsk i zrównoważonych dostaw artylerii. To ostatnie wydarzenie doprowadziło nawet do wybuchu publicznego skandalu wśród polityków partii Jedna Rosja (RIA Novosti, 10 lipca; Tvzvezda.ru, 11 lipca; Mil.ru; Rtvi.com, 12 lipca; TASS; Ura.ru, lipiec 13).

Konflikt między Gierasimowem a Popowem stał się szerzej znany, gdy Popow upublicznił go w ramach własnej krytyki słabego przeprowadzenia przez rosyjskie kierownictwo wojny z Ukrainą. Fakt ten sam w sobie świadczy o tym, że rosyjskie przywództwo wojskowe jest dalekie od konsolidacji. Podkreśla również narastające problemy, z którymi borykają się siły rosyjskie na Ukrainie, w tym poważny brak rezerw ludzkich i materialnych pomimo regularnych oficjalnych optymistycznych oświadczeń. Na przykład takie oświadczenie złożył sam Popow zaledwie miesiąc temu, w którym określił operacje na kierunku Zaporoże jako „skuteczne i efektywne” prowadzone „z wielkim pożytkiem dla wspólnej sprawy” (Tvzvezda.ru, 8 czerwca ). Niemniej jednak rosyjskie zdolności i siła robocza nadal się załamują. W sumie oznacza to, że wzmożona presja systemowa i bojowa na jednostki rosyjskie może rzeczywiście przekształcić stale rosnące straty ilościowe w zmiany jakościowe na polu walki, gdzie wojska stracą zdolność lub chęć do stawiania oporu.

Brak konsolidacji rosyjskiego kierownictwa wojskowego nie musi jednak oznaczać, że znaczna część rosyjskich generałów opowiada się za zakończeniem wojny. Prawdopodobnie za kulisami toczą się trudne dyskusje na temat sposobu kontynuowania wojny w pogarszających się obecnie warunkach bojowych, politycznych i ekonomicznych. Nawet jeśli niektórzy rosyjscy dowódcy zdadzą sobie sprawę, że wojny nie da się wygrać, ich dominującą motywacją pozostanie jak najdłuższe unikanie porażki za wszelką cenę. To z kolei oznacza, że ​​jedyną drogą skutecznego zakończenia walk przez Ukrainę będzie całkowita klęska Rosji na polu bitwy, co zakończy działania wojenne z ograniczonymi szansami na przyszłą rosyjską agresję, przynajmniej w krótkim okresie.

Ponadto nie należy lekceważyć wpływu transferu broni z Grupy Wagnera z powrotem do rosyjskich sił zbrojnych. Akcją tą MON zadeklarowało, że otrzymało ponad 2000 sztuk różnego rodzaju broni ciężkiej i pojazdów, w tym haubic; moździerze; czołgi podstawowe T-90, T-80 i T-72B3; także pojazdy opancerzone. Ponadto rosyjscy urzędnicy obrony ogłosili pomyślny transfer 2500 ton amunicji artyleryjskiej i min (od 50 000 do 60 000 nabojów), a także około 20 000 sztuk broni palnej (The Moscow Times, 12 lipca). Wszystko to potwierdza doniesienia, że ​​Prigożyn od lat otrzymuje ogromne wsparcie ze strony państwa. Podkreśla również fakt, że jedną z głównych funkcji Wagnera była przeciwwaga dla rosyjskich sił zbrojnych w ogóle, aw szczególności dla każdego potencjalnie ambitnego dowódcy wojskowego. Teraz wydaje się, że ta przeciwwaga została wyeliminowana.

Niemniej jednak opublikowane materiały filmowe, które rzekomo pokazują transfer broni i pojazdów, pokazują trzy podstawowe rodzaje sprzętu: znaczną liczbę komercyjnych ciężarówek z zamontowanymi na nich staroświeckimi działami przeciwlotniczymi; niektóre komercyjne ciężarówki i autobusy, pojazdy opancerzone, a także artyleria samobieżna i holowana; oraz niektóre czołgi podstawowe, z których większość nigdy nie została zmodernizowana (Kyiv Independent, 12 lipca). Co więcej, MON oświadczyło, że wiele z tych rodzajów broni ciężkiej nigdy nie było używanych bojowo, ale prawie wszystkie wymagają gruntownej konserwacji technicznej i naprawy przed skierowaniem na front. Wydaje się zatem, że rosyjskie wojsko w dużej mierze zaopatrywało najemników Wagnera w broń z magazynów z czasów sowieckich – i nie wszystkie były sprawne.

Biorąc pod uwagę fakt, że rosyjskie wojska regularne są zmuszone w coraz większym stopniu polegać na broni sowieckiej, można stwierdzić, że produktywność rosyjskich zakładów naprawczych osiągnęła swoje obiektywne granice – podobnie jak wydaje się, że fabryki wojskowe osiągnęły podobny poziom ograniczenia w produkcji i modernizacji różnych systemów uzbrojenia (Mil.ru, 12 lipca; Lenta.ru, 12 lipca).

W związku z tym, w miarę trwania ukraińskiej kontrofensywy, Siły Zbrojne Rosji wraz z rosnącymi napięciami wewnętrznymi wraz z przywódcami politycznymi, którzy nadal wydają się zdezorientowani po buncie Prigożyna, zbliżają się do krytycznego punktu zwrotnego, w którym muszą znaleźć odpowiedzi na pytanie, jak kontynuować walkę, jeśli nikt na Kremlu nie chce wziąć pełnej odpowiedzialności za prowadzenie tej wojny. Jednocześnie dalsza degradacja organizacyjna i materialna armii rosyjskiej może pozwolić Kremlowi uniknąć potencjalnego zagrożenia politycznego ze strony niektórych generałów wojskowych, ale tylko wtedy, gdy poważnie rozważy zakończenie wojny, zanim będzie za późno.