Poprosiliśmy Davida Leitcha, aby wybrał jedno ulubione ujęcie z każdego ze swoich filmów. Współreżyser Johna Wicka i reżyser Deadpool 2, The Fall Guy i wielu innych osób szczegółowo opisuje nam każde ujęcie i wyjaśnia, co czyni je tak wyjątkowym.

Johna Wicka (2014)

„Człowieku, w pierwszym Johnie Wicku jest tyle świetnych ujęć. Myślę, że najbardziej efektowne jest to, jak Keanu wyciąga psa z transportera. To swego rodzaju emocjonalne paliwo dla całej serii. Reprezentuje Helen, jego żonę, jego człowieczeństwo i to, że nie pozwolą mu zachować człowieczeństwa, gdy pies zostanie zabity.

Myślę, że to także była prowokacyjna rzecz do zrobienia w filmie. Studio wiele razy nam mówiło, a wielu przyjaciół filmowych mówiło: „Nie można zabić psa”. Nie możesz zabić psa. To przeklnie film. Myślę, że w głębi serca wiedzieliśmy, że było to emocjonalne paliwo, którego potrzebowaliśmy dla tej postaci i tego, co chcieliśmy zrobić po jej drugiej stronie. Myślę więc, że to naprawdę jedno z najważniejszych ujęć w historii Johna Wicka”.

Atomowa blondynka (2017)

„Moje ulubione „ujęcie” w „Atomic Blonde” składa się z wielu ujęć. To walka na klatce schodowej, jak ośmiominutowa pojedynek z Charlize i ekipą kaskaderów. Ta walka wydaje się niepocięta, ale została połączona w całość wieloma ujęciami. Najlepsze w tym było to, że był to prawdziwy eksperyment naukowy, w którym brał udział Kelly, moja producentka i żona. To był dla nas ważny film. To był pierwszy raz, kiedy naprawdę współpracowaliśmy razem jako twórcy, a ona powiedziała: „Musimy zrobić coś odważnego”. Musimy zrobić coś bardzo oryginalnego. To po prostu film niskobudżetowy. Myślałeś o idei one-er, akcji, inspirowanej Children of Men, ale zamiast tego bohater Children of Men idzie przez chaos. To coś w stylu: czy mogę, żeby bohaterem był chaos?

Jednym z powodów, dla których przyszedł mi do głowy, jest to, że pracowałem z Rogerem Deakinsem, byłem reżyserem drugiej ekipy przy In Time i rozmawiałem z nim, a on powiedział: „Lubię kręcić rzeczy, w których nigdy nie opuszczam postaci. Nie chcę opuszczać tej postaci. Chcę po prostu być z tą postacią. Dlatego zawsze stawiam na zbliżenie 35 mm. Chcę, żebyś miał wrażenie, że jesteś z tą postacią.

To zawsze we mnie tkwiło. I naprawdę, myślę, że to jeden z powodów, dla których jest tak fascynujący. Siedzisz z tą postacią przez siedem minut, kiedy przechodzi przez rękawicę zabójców i nie czujesz już, że to film, ponieważ nie tniesz i nie używasz tej konwencji, którą zna twój umysł. Myślę, że powodem, dla którego tak dobrze to wyszło w Atomic Blonde, jest to, że był to ruch postaci. Myślę, że to był moment w filmie, kiedy była w najgorszym momencie, co pozwoliło widzom naprawdę dramatycznie to poczuć.

Mamy w tym filmie mnóstwo walk, które są pocięte i nakręcone w bardziej konwencjonalnym, zabawnym stylu, ale kiedy zrobiło się poważnie, nie cięliśmy. W tej sekwencji nie ma muzyki, wszystko to projekt dźwięku. Zostało to zrobione w naprawdę konkretnym celu fabularnym i działa niesamowicie dobrze, jestem naprawdę dumny z tej sceny”.

Deadpool 2 (2018)

„To znaczy, znowu jest mnóstwo świetnych ujęć. Może to być Cable podróżujący w czasie lub Deadpool powracający do zaświatów i spotykający się z żoną. Ale myślę, że moim ulubionym ujęciem w Deadpool jest trafienie kulą w zwolnionym tempie, kiedy nurkuje i ratuje Firefista, ale nie wiemy, czy faktycznie ma monetę w kieszeni, myślimy, że nie żyje. Myślę, że ustawienie oczekiwań publiczności w naprawdę zabawny, super melodramatyczny sposób jak na film komiksowy było naprawdę zabawne.

Deadpool, choć wywrotowy, to jedna z najbardziej emocjonalnych postaci w całym uniwersum Marvela. Myślę, że naprawdę coś do niego czujesz. Morał z tej historii był zawsze taki, że jeden akt dobroci może zmienić przyszłość, więc jego akt poświęcenia miał nadzieję, że Ognista Pięść nie będzie już tą okropną osobą, jaką był. To naprawdę ważny moment w tym filmie”.

Szybcy i wściekli: Hobbs i Shaw (2019)

„Hobbs i Shaw, wybiorę także sekwencję, sekwencję otwierającą, czyli podzielony ekran. Ten film to w zasadzie Dziwna para, prawda? Chciałem osadzić te postacie w ich codziennym życiu i zobaczyć, jak bardzo są do siebie podobne, ale po prostu zobaczyć, jak bardzo się różnią dzięki niewerbalnemu opowiadaniu historii. Jason i Dwayne są tak świetnymi aktorami, że nie potrzebują dialogu, żeby wywołać pewne emocje. Było więc naprawdę zabawnie i komediowo, ale czasami też dramatycznie.

To był po prostu fajny sposób na ustawienie postaci. I znowu staram się podejść do wszystkich scen, które robię i ujęć, które robię, niezależnie od tego, czy są stylizowane, czy mają jakiś cel, jeśli chodzi o budowanie tych kultowych postaci.

Pociąg pociskowy (2022)

„Ponownie pamiętam wiele zabawnych momentów, ale myślę, że tym, który krystalizuje podróż Biedronki, jest coś w rodzaju niemożliwej katastrofy kolejowej pod koniec filmu. Fakt, że mógłby przeżyć tę katastrofę kolejową, a my widzimy to w zwolnionym tempie, gdy to wszystko lata wokół niego, a on podróżuje przez pociąg w tym długim ujęciu panoramicznym i faktycznie uderza postać Momomona, co jest rzecz, która ratuje go z katastrofy kolejowej. To nieprawdopodobne, ale doskonale pasuje do historii, którą opowiadamy o przeznaczeniu.

To jedno z moich ulubionych ujęć w filmie i powstało naprawdę późno. Próbowaliśmy wymyślić, jak to zrobić, ale poszłam w tym kierunku w pewnym sensie oldschoolowo. Umieściliśmy Brada na platformie i to naprawdę przypomina patelnię, na której siedzi na krześle, a potem stawiamy czoła zielonemu ekranowi, przesuwamy kamerę wokół niego i tworzymy resztę świat cyfrowo, a my zbudowaliśmy już model pociągu do innych celów. To było coś, co tak naprawdę powstało szybko, w ostatniej chwili, co czasami zdarza się najlepszym pomysłom”.

Jesienny facet (2024)

„Moje ulubione ujęcie w The Fall Guy to prawdziwy jednorazowy strzał, podczas gdy Atomic Blonde nie był taki prawdziwy. Scena otwierająca, w której jest w zwiastunie z Jodie i ustalamy ich związek, a on wychodzi i jesteśmy na planie z tym kaskaderem, a ty masz wrażenie, jakbyś oglądał dzień z życia Colta Seaversa. Myślę, że to naprawdę się sprawdza, bo wciąga w historię. Widzisz faceta w pracy, jedyną rzeczą, która jest w nim inna, jest to, że musi wjechać windą na 10 pięter czy coś innego, a potem skoczyć z budynku.

Ale wszystko inne to tylko dzień w biurze. To nie różni się od każdego dnia na planie. Załoga podchodzi do ciebie, rozmawiasz, pogawędki, a potem dotarcie na szczyt i od razu przystąpić do wyczynu kaskaderskiego było dość trudnym wyczynem dla Ryana i dla każdego, to znaczy . Dla niego zrobienie tego za jednym razem było całkiem przekonujące, tak.

Jakikolwiek inny film…. Stary chłopak (2003)

„Ponieważ jestem fanem akcji i może oczekiwałem tego zbyt wiele, ale myślę, że sekwencja w korytarzu Oldboya to świetny wybór. To po prostu inspirujący fragment choreografii i odważny wybór, aby po prostu pozostać w tego rodzaju obrazie i oglądać tę brutalną akcję. I znowu, powodem, dla którego robi to takie wrażenie, jest to, że jest to moment decydujący o ucieczce tej postaci i w tym momencie bardzo mu kibicujesz. Ale dzieje się mnóstwo innych rzeczy. Wrażliwość graficzna, użycie przemocy, które Chan-wook Park robi tak dobrze. To chyba moje ulubione… jedno z moich ulubionych ujęć. Trudno byłoby wybrać jedno.”