Dead & Company, z udziałem Boba Weira i Mickeya Harta — dwóch byłych członków kultowego zespołu z Bay Area — obok perkusisty Jaya Lane’a, Johna Mayera na wokalu i gitarze, Oteila Burbridge’a na basie i wokalu oraz Jeffa Chimentiego na pianinie, klawiszach i wokalu, rozpoczął trzydniowy festiwal w Oracle Park w piątek, 14 lipca, podczas tego, co zostało nazwane „The Final Tour”. Ogłoszenie pożegnalnego biegu, który rozpoczął się w Los Angeles 19 maja, uruchomiło falę planów podróży, które zalały McCovey Cove i dom San Francisco Giants na wyprzedany ostatni występ zespołu.

Ojcowie z nastolatkami, rodzice z małymi dziećmi, starzy hippisi w wyblakłych farbowanych krawatach, studenci na wakacjach i milenialsi urodzeni po śmierci Garcii stanowili około 40 000 fanów, którzy wypełnili arenę pod gołym niebem. poza północną Kalifornią, według Live Nation.

To jest karuzela. Użyj przycisków Następny i Poprzedni do nawigacji

Jedna kolejka do wejścia na stadion ciągnęła się przez ponad pół mili wzdłuż Embarcadero obok Brannan Street, ale dzięki wspaniałej pogodzie i wyraźnym widokom na zatokę w ciągu dnia atmosfera była świąteczna.

W skalistej alkowie przed Oracle Park fani urządzili sobie długi weekend z długą, krętą muzyką jamową, tworząc zaimprowizowaną ulicę Shakedown Street — nazwaną na cześć przeboju The Dead z 1978 roku o tym samym tytule — gdzie zbierali się, by dzielić się jedzeniem, zdobywać rękodzieła i narkotyki i wymieniać się historiami o spotkaniach kismetowych z przyjaciółmi z poprzednich pokazów.

Trwający prawie cztery godziny prawie każdy utwór był witany rykiem uznania. Koncert rozpoczął się entuzjastycznym utworem Buddy’ego Holly’ego „Not Fade Away”, utworem zwykle zarezerwowanym na bisy. Zanurzając się głęboko w rozległy repertuar The Dead, zespół wydobył wpływy jazzu w muzyce The Dead, jednocześnie unikając głębokiego zamiłowania zespołu do folku i bluesa.

Opierając się na funkowych liniach basowych Burbridge, „Shakedown Street” migotało ostrym wokalem wezwania i odpowiedzi, prowadzonym przez Weira, który przybrał jeszcze bardziej starotestamentowy wygląd proroka niż kiedykolwiek osiągnął Garcia. Nie można zaprzeczyć instrumentalnej waleczności zespołu, ale to wokale są mile widziane. Bogate harmonie grupy w standardach Dead, takich jak „Ramble On Rose” i „Cold Rain and Snow”, zaprosiły publiczność do przyłączenia się, co może być jednym z wyjaśnień ostatniej fali nawróceń Dead & Company.

Jeśli koncerty w San Francisco są czuwaniem, na którym obecny jest gość honorowy, zespół nie zaoferował żadnego pozamuzycznego błogosławieństwa. Zgodnie z tradycją Dead, muzycy nigdy nie zwracali się do publiczności – nie wspominając o niedawnej śmierci długoletniego menadżera koncertowego Grateful Dead, Sama Cutlera (chociaż Dead & Company opublikowało oświadczenie w mediach społecznościowych wcześniej tego dnia), ani nawet anodyny „Cześć”. , San Francisco!” lub „Dobrze jest być w domu”.

Większość wykonawców stawia sobie za cel pokazanie oddania swoich fanów, nakłaniając ich do śpiewania w kluczowych momentach lub nagle ściszając głośność, aby publiczność mogła poprowadzić śpiewanie. Ale jak każde poprzednie wcielenie, Dead & Company pozwoliła muzyce wykonać swoją pracę.

Potężną częścią uroku The Dead jest sposób, w jaki piosenki – zarówno te napisane przez Garcię i autora tekstów Roberta Huntera, jak i eklektyczne covery – tworzą łatwo dostępną mityczną narrację o stracie, uderzonej piorunem miłości od pierwszego wejrzenia i uszczęśliwiających objawieniach . Wraz ze starzeniem się Deadheads, teksty nabrały głębszych skojarzeń, a podczas piątkowego koncertu każdy numer zdawał się przemawiać do okazji, nawet jeśli nikt z zespołu tego nie robił.

W ludowej piosence „I Know You Rider” publiczność dołączyła do wersu „będzie za mną tęsknić, kiedy odejdę” z dodatkowym zapałem. Kluczowy tekst w przepełnionym sloganami „He’s Gone” brzmiał kiedyś „Nic nie pozostało do zrobienia, tylko się uśmiechać, uśmiechać się, uśmiechać”, ale w piątek rezonowało końcowe zdanie „nic go nie przywróci”.

I tak było do późna w coraz bardziej mglistą noc, aż Dead & Company powróciło, by zagrać hymn na bis, „Knockin’ On Heaven’s Door” Boba Dylana. Portal może się otwierać dla tej ekipy, ale z setkami zespołów Dead cover aktywnych na całym świecie, muzyka nigdzie się nie wybiera.

Piątkowa setlista Dead & Company

Pierwszy zestaw

Nie przeminie

Ulica Zabójcza

Zimny ​​deszcz i śnieg

Wędrówka po róży

Kobiety o brązowych oczach

Nowy Speedway Boogie

Szczur z portu

Nie ułatwiaj mi