„Mogę być super, ale nie jestem bohaterem”.

Jak powiedział sam Deadpool, jest on „po prostu złym facetem, któremu płacą” za zadawanie się z „gorszymi facetami”.

Postać Ryana Reynoldsa w filmie „Deadpool” i „Wolverine” – trzeciej odsłonie serii Marvela, która ukazała się w tym tygodniu – to z pewnością nie jedyny antybohater, który w ostatnich latach zdobył serca fanów.

Są to zazwyczaj postacie moralnie niejednoznaczne, niebędące ani superbohaterami, ani złoczyńcami.

Weźmy na przykład Wandę Maximoff (Scarlet Witch), która zrobi wszystko, aby założyć rodzinę, nawet weźmie całą społeczność jako zakładnika w serialu WandaVision z 2021 roku.

W tym roku film o złoczyńcy, który stał się antybohaterem, pt. Venom powróci na duży ekran po raz trzeci, tym razem w roli dziennikarza próbującego za wszelką cenę chronić niewinnych.

Deadpool, znany również jako Wade Wilson, zyskuje nieśmiertelność po dołączeniu do programu eksperymentalnego mającego na celu wyleczenie jego raka, jednak sprawy idą nie tak i zostaje pozostawiony samemu sobie, co zmusza go do wyruszenia na wyprawę w celu zemsty, aby zabić swoich zdrajców.

Ale co jest takiego w tych postaciach morderstw i zamętu, że niektórym ludziom podobają się bardziej niż superbohaterowie?

Według 26-letniej fanki komiksów Chelsea-Lee Nolan z Kentu są one po prostu „bardziej ludzkie”.

„Nikt nie jest całkowicie dobry lub całkowicie zły, więc pomysł antybohatera jest całkiem fajny” – mówi.

To właśnie w tych szarych obszarach pani Nolan dostrzega „elementy” siebie.

„Nie jestem przesadnie doskonała i nie zamierzam taka być” – dodaje. „Pomysł bohatera, który nie popełnia błędów, jest nie do opisania”.

Dla 30-letniego pisarza i artysty Reece’a Connolly’ego, który mieszka w Londynie, antybohaterowie są po prostu bardziej realistyczni.

„Zmierzają w kierunku moralnego dobra, ale popełniają błędy, mają żal, złe nawyki i dziwactwa charakteru” – wyjaśnia pan Connolly.

W komiksie Deadpool (2008), numer 45, grupa ofiar handlu ludźmi nazywa go „dobrym człowiekiem” po tym, jak je uratował, ale najemnik szybko to odrzuca, mówiąc: „Cóż… dobra, tak – może czasami niektóre części mnie są dobre, ale są, jak inne części mnie, które są, umm…”

Jego niechęć do bycia nazywanym „dobrym” wynika z uznania jego wad.

„Najemnik z paszczą”, jak sam siebie przedstawia Deadpool, jest głośny, morderczy i wkurzający – czyli ma wszystko, czym nie jest superbohater.

Inni antybohaterowie mają podobne cechy. Loki, grany przez Toma Hiddlestona, jest złoczyńcą, ale stopniowo staje się kimś, kto próbuje postępować właściwie, choć z dodanymi psotami oszusta.

Według Dary Greenwood z Vassar College w Nowym Jorku, która poświęciła czas na badanie takich postaci, „ciemna strona”, którą przyjmują antybohaterowie, odgrywa ogromną rolę w ich atrakcyjności.

„[They] „Dają nam wyobraźniową możliwość zagłębienia się w „ciemną stronę” ludzkiego zachowania w sposób, który jest bezpieczny przed reperkusjami lub naganami” – mówi adiunkt nauk psychologicznych.

Może to częściowo potwierdzać teorię dyspozycji afektywnych, która zakłada, że ​​rozrywka jest przyjemniejsza, gdy postać, którą publiczność lubi, odnosi sukces, a postać, której nie lubi, ponosi porażkę.

Charakterystyczną cechą Deadpoola jest jego humor. Znany jest ze swojej zdolności „rzucania szalonymi naukowymi jednolinijkami”, jak to nazywa, dowcipami i aluzjami – zwykle w najbardziej nieodpowiednich momentach.

Profesor Greenwood twierdzi, że w połączeniu z humorem przemoc może wydawać się zabawna, a nie toksyczna, co „uodpornia nas” na jej brutalność.