Zdjęcie: Sundance/WireImage

W mrocznych saficznych zakątkach Letterboxd kryje się tajemniczy film. Niektórzy nazywają to eskapistycznym śmieciem, niektórzy nazywają to niedocenianym kultowym klasykiem, a głupcy nazywają to męską fantazją. Nazywa siebie DEBS Podobnie jak inne filmy o laskach z początku XXI wieku aniołki Charliego I Św. Triniana zostały przez lata ponownie ocenione i przyjęte ze względu na estetykę waty cukrowej i kampowy dowcip, społeczność lesbijek po cichu odzyskała swój własny odpowiednik wraz z filmem z 2004 roku DEBS.

Prekursor współczesnych, wyrafinowanych filmów o tematyce lesbijskiej, takich jak Statki, ten film szpiegowski jest wypełniony czymś, za czym wciąż często tęsknią queerowe kinomaniaczki: zabawą. Obejmuje to Jordanę Brewster i jej brwi, które stawiały czoła epokom w roli nienagannie nazwanej superzłoczyńcy Lucy Diamond, sceny walki w stylu Johna Woo, które parodiują gatunek akcji w taki sam sposób jak aniołki Charliegoi radośnie tania estetyka, w której szpiedzy biegają w kraciastych spódnicach uczennic.

DEBS został napisany, wyreżyserowany i zmontowany przez reżyserkę Angelę Robinson. Chociaż „nieprzepraszająco queer” może być nadużywanym określeniem, doskonale odnosi się do Robinsona. Pierwszym projektem urodzonego w Chicago reżysera był film krótkometrażowy pt Chickula: Nastoletni wampir, odwołując się do długiej historii wampirzych kobiet queer, która rozpoczęła się w latach 1872-tych Carmila.

Jej zamiłowanie do zabawy gatunkowej sprawiło, że później nadała musicalowi filmowy lesbijski charakter, pisząc niedoceniane Girltrash: Całą noc oraz zgłębianie poliamorii w biograficznym filmie historycznym o twórcach Wonder Woman, Profesor Marston i Cudowne Kobiety. Na małym ekranie odświeżyła także swoje lesbijskie kwalifikacje, pracując nad kilkoma odcinkami serialu Słowo ja.

Gdy DEBS rozpoczął życie jako film krótkometrażowy, Robinson opisał go jako „historię o trójce superszpiegów, z których wszyscy są laskami. Kocham wszystkich bohaterów komiksów: Aniołki Charliego, Batmana, Josie i Kociaki… Ale zawsze chciałem, żeby byli gejami, a nigdy nie byli, więc napisałem własnego”. Sukces na Sundance sprawił, że Sony przejęło inicjatywę i podjęło taką decyzję DEBS powinien być pełnometrażowym filmem.

Dwie dekady później radość z tego filmu tkwi w szczegółach. Ton natychmiast nadaje zachrypnięty głos z lektora, który informuje nas, że w SAT ukryty jest tajny test mający na celu rekrutację młodych superszpiegów (i ustala to, np. Statki, to film świadomy archetypów gatunkowych i chcący propagować wiarygodność). Nasza główna bohaterka, Amy (Sara Foster), jest wybitną uczennicą – jak wiele lesbijek, które nadmiernie rekompensują sobie postrzeganą niezdolność do sprostania normom społecznym. Jej doskonały wynik w tajnym teście SAT sprawia, że ​​sytuacja staje się jeszcze bardziej skandaliczna, gdy zakochuje się we wspomnianej superzłoczyńcy Lucy Diamond.

Grupy przyjaciół queer mogą przez cały czas zachwycać się nostalgicznymi, mroźnymi cieniami do powiek i błyszczykami noszonymi przez DEBS (co naturalnie oznacza „dyscyplinę, energię, piękno, siłę”). Telefony z klapką, holograficzne ekrany CGI i pojawienie się Goldfrappa na ścieżce dźwiękowej również przypomną Ci, że oglądasz film nakręcony na początku XXI wieku. Wielu będzie piszczeć, gdy dostrzeże Holland Taylor, ponad dziesięć lat przed jej ujawnieniem, jako szefową akademii.

Trzeba przyznać, że efekty specjalne są na tyle zabawne, że można je zaliczyć do komedii, zwłaszcza gdy nasze dziewczyny schodzą po linie do restauracji lub wspinają się po ścianach z tłokami, a oświetlenie można miłosiernie opisać jako przypominające telenowele dla nastolatków z tamtej epoki. Ale chemia między Amy i Lucy jest na tyle widoczna, że ​​kompilacje ich scen w YouTube mają setki tysięcy wyświetleń w Internecie. Ich zabawny wątek między wrogami a kochankami zaczyna się od wycelowania w siebie broni i szybko przechodzi w burzliwy romans (pozostałe DEBS uważają, że Amy została porwana i rozpoczynają ogólnokrajową obławę, podobnie jak wiele grup przyjaciół musiało organizować misje ratunkowe dla lesbijki na tygodniowych pierwszych randkach).

Można argumentować, że szpiegostwo służy jako metafora ukrycia i że Amy jest tak skutecznym szpiegiem, ponieważ jest przyzwyczajona do okłamywania siebie na temat swojej seksualności. Ale to wydaje się prawie zbyt dużym ciężarem, aby przywiązywać wagę do tego bezowego słodyczy będącego parodią gatunkową: jego kampowość uwalnia bohaterów do zamieszkania w zabawnym, przesadnym wszechświecie bez poważnej homofobii i konsekwencji. Używa się broni, ale tak zwani superszpiedzy mają tak okropny cel, że nie ma żadnych ofiar. A rzekomo nikczemne zbrodnie Lucy Diamond są odwracalne — przypisane jej morderstwa okazują się nieporozumieniem, a ona zwraca wszystkie skradzione dobra, aby odzyskać Amy.

Kiedy ta akcja na żywo Totalni szpiedzy z lesbijskim akcentem zadebiutował, zarobił tylko 97 000 dolarów i został odrzucony przez krytyków. Jednak wystarczająca liczba chodzących do kina gejów była pod wrażeniem błyskotliwych dialogów, zabawnego romansu i oszałamiającej obsady drugoplanowej (w tym Meagan Good, Jimmi Simpson i Devon Aoki z francuskim akcentem), aby jego reputacja z czasem rosła w Internecie. Na forach i w komentarzach na YouTube młode dziewczyny pytały: „Czy są jakieś filmy o lesbijkach, w których po prostu się zakochują, dobrze się bawią i na końcu nie umierają?” Ich odpowiedź brzmiała DEBS