W 2016 r. o godz. co stało się niefortunną uroczystością, która miała być początkiem pierwszej prezydentki, na Krajowej Konwencji Demokratów nie było ani jednego wykonawcy muzyki country. Były gwiazdy popu, takie jak Demi Lovato, Lenny Kravitz i Lady Gaga, ale nie było ani jednego występu, który czerpałby ze świata country lub Americana. To był błąd, ewidentnie: panowało przekonanie, że muzyka country i południowe/wiejskie rzeczy są dla zwolenników Trumpa i należy ich za wszelką cenę unikać, a to nie kończy się dobrze, gdy próbujesz wygrać wybory lub zrozumieć amerykańską opinię publiczną na poziomie głębszym niż „czerwony stan zły”. W tych czerwonych stanach są wyborcy z Partii Republikańskiej, jeśli uda ci się ich przekonać do pójścia do urn, ale musisz mówić — lub śpiewać — ich językiem, aby ich tam przekonać.

Pierwsza noc Krajowej Konwencji Demokratów w 2024 r., podczas której ponownie podejmiemy próbę wyboru kobiety na prezydenta, wyglądała i brzmiała zupełnie inaczej niż osiem lat temu. Nie było występów wielkich gwiazd popu (choć z pewnością nadchodzą), ale był country: artysta country, Mickey Guyton i osoba country, Jason Isbell, śpiewający „Something More Than Free” z jego niepowtarzalnym akcentem z Alabamy przed obrazem stodoły z amerykańską flagą. Te znaki były generalnie zarezerwowane dla wieców Trumpa, jeśli chodzi o diagram Venna muzyki i niedawnej polityki, przy czym konserwatywne jądro muzyki country mocno trzymało się szowinistycznego rytmu od 11 września, chociaż sojusz między nimi sięga znacznie dalej.

Otwierając konwencję z Isbell i Guyton, Kamala Harris i Tim Walz najwyraźniej chcą to zmienić, a wisienką na torcie jest czapka baseballowa w kamuflażu Harris-Walz, która ukazała się kilka tygodni temu — wyprzedała się natychmiast. Ale to artyści country, tacy jak Jason Aldean, który pojawił się na Krajowej Konwencji Republikanów i uprawia robotniczy sport golfa w klubie wiejskim z byłym prezydentem Trumpem, lubią posiadać tego rodzaju symbolikę. Jego album z 2019 r., 9zawierał nawet piosenkę zatytułowaną „Camouflage Hat”. To genialne dzieło tego małego kawałka gadżetu Harris-Walz. Kapelusz odzyskuje wiejską i południową tożsamość, którą główny nurt Demokratów od dawna ignorował, a wszystko to za pomocą jednej zgrabnej czapeczki. Ella Emhoff z dumą nosiła swój wczoraj wieczorem, podczas gdy Walz prezentował swój własny — również kamuflażowy — kapelusz Jasona Isbella za kulisami.

Tymczasem to zwolennicy Trumpa są tymi, którzy źle rozumieją muzykę country, tworząc ścieżkę dźwiękową do swoich filmów na TikToku, aby wesprzeć byłego prezydenta, nie inną niż „Not Ready to Make Nice” zespołu Chicks, napisaną po ich wydaleniu z Nashville w następstwie komentarzy przeciwko wojnie w Iraku i odmowie przeprosin. To zagadkowe zjawisko prawicy wydaje się wynikać albo z niemożności wyszukiwania w Google, albo z założenia, że ​​wszystko, co dotyczy muzyki country musieć bądź konserwatywny, a trudno zdecydować, co jest gorsze.

W jakiś sposób to Demokraci przekraczają stereotypy i w końcu to rozumieją. Trudno nie czuć, że jest to nowe zrozumienie ze strony DNC, że liberałowie nie słuchają tylko strumieniowych hitów popowych i że ludzie z Południa, mieszkańcy Appalachów i mieszkańcy małych miasteczek, którzy słuchają muzyki country i roots, często wierzą w takie rzeczy jak podstawowe prawa człowieka. Autorka Sarah Smarsh napisała o tym wszystkim w kontekście Walza, gubernatora Minnesoty, wybranego na kandydata Harrisa na wiceprezydenta: „Ludzie w małych miasteczkach są często pełnymi nadziei, współpracującymi ludźmi, którzy znajdują kreatywne rozwiązania lokalnych problemów i kierują się poczuciem odpowiedzialności za społeczność, a nie strachem przed tymi, którzy są poza nią” — pisze w Nowy Jork Times. „Przekazując godność i rzeczywistość tego, co na wybrzeżach jest swobodnie wyśmiewane jako 'kraj przelotów’, pan Walz mówi jasno, ale elokwentnie w języku mojego miejsca i tym samym wypełnia trwającą dekady lukę w przekazie geograficznym dla Demokratów”. Innymi słowy, jest więcej osób, które podpisują się pod przesłaniem Isbella „Thank God for the work”, które śpiewał w „Something More Than Free” na scenie DNC, niż w siejącym strach „Try That in a Small Town” Aldeana, i tak naprawdę zawsze tak było.

Wygląda na to, że Demokraci są zdecydowani na dalsze wypełnianie tej luki w przekazie, jeśli chodzi o muzyczne wybory Guyton i Isbell. Wybór tych dwóch ma znaczenie — Guyton, która jako czarnoskóra kobieta w gatunku, który daje z siebie wszystko, aby upewnić się, że ona i inni czarnoskórzy artyści nie zakłócą uporządkowanego białego męskiego status quo, reprezentuje fankę muzyki country, która rzadko miała okazję zobaczyć siebie na scenie, na festiwalach, a na pewno nie w radiu. A Isbell pisze i przemawia z mocą w imieniu innej wersji Południa i osoby z Południa niż ta, którą radośnie lansują nasze stereotypy.

Piosenka Guyton, „All American”, jest jak słyszalna wersja kapelusza moro Harris-Walz: To rodzaj hymnu, który biali artyści country śpiewają od dziesięcioleci o amerykańskim doświadczeniu i patriotyzmie, ale nie skupia się już tylko na białym doświadczeniu jako normie. Wspomina o bocznych drogach i warkoczach dookie, zadając pytanie, na które Demokraci (i ci, którzy nieustannie odrzucali muzykę country) wydają się w końcu odpowiadać w inny sposób niż wcześniej: Czyż nie jesteśmy wszyscy Amerykanami?

To wściekła reinterpretacja nie tylko tego, do kogo Demokraci mogą dotrzeć, ale kim tak naprawdę jest Demokrata. A oni są krajem.

Niniejszy artykuł został zaadaptowany i rozszerzony z biuletynu poświęconego muzyce country Nie rozwalaj skrzynki odbiorczej.