Grupa badaczy wzywa kolegów z całego świata, aby przyłączyli się do nich w tak zwanym „poszukiwaniu patogenów” poprzez śledzenie archiwalnych okazów komarów w muzeach i innych kolekcjach w celu zbadania ich pod kątem patogenów, które mogłyby zainfekować ludzi malarią żywiąc się ich pokarmem. krew.

Naukowcy z McMaster University, Public Health Ontario i Leiden University w Holandii przedstawiają swoje argumenty przemawiające za głębszymi badaniami archiwalnych komarów w artykule opublikowanym w czasopiśmie Postępowanie Narodowej Akademii Nauk.

Pojedyncze komary, które przeniosły malarię na ludzi, przechowywane w muzeach na całym świecie, mogą być bardzo przydatne dla naukowców korzystających z nowoczesnych narzędzi i metod do badania, w jaki sposób często śmiertelna i wciąż powszechna choroba przenosiła się przez populacje ludzkie – i jak przemieszcza się nadal.

„Historyczne zbiory entomologiczne na całym świecie mają ogromny potencjał, aby odpowiedzieć na wiele pytań badawczych” – mówi paleopatolog McMaster Megan Brickley, która pełni funkcję kanadyjskiej katedry badawczej Tier 1 w dziedzinie bioarcheologii chorób człowieka. „Skoncentrowaliśmy się na malarii, ale istnieje ogromny potencjał, aby wyjść poza nią”.

Komary znajdujące się w kolekcjach publicznych i prywatnych – niektóre zawierają próbki zebrane podczas ekspedycji kolonialnych już w XVIII wieku – stanowią niewykorzystane źródło nowych informacji o gatunkach Plazmodiumjednokomórkowe pasożyty wywołujące malarię, wnikając w ciało, wykorzystując jako nośniki lub wektory żerujące komary.

Autorzy twierdzą, że współczesna nauka może uzyskać informacje na temat ewolucji i przemieszczania się malarii poprzez analizę DNA i inne formy testów. Może to przyspieszyć wysiłki mające na celu ochronę bezbronnych populacji ludzkich przed ciągłym zagrożeniem malarią. W 2022 r. Światowa Organizacja Zdrowia odnotowała 249 milionów przypadków malarii na całym świecie, w tym 608 000 zgonów. Trzy czwarte zmarłych to dzieci w wieku poniżej 5 lat.

Badania naukowe nad malarią w przeszłości były wyzwaniem, ponieważ infekcja zazwyczaj pozostawia niewiele śladów, szczególnie w szczątkach pacjentów, którzy przeżyli chorobę wywołującą gorączkę, a później zmarli z innych przyczyn.

W ostatnich dziesięcioleciach malarię kojarzono przede wszystkim z regionami o gorącym klimacie i dużą populacją komarów, w tym z krajami Afryki i Azji Południowej. Ubóstwo ma obecnie znaczący wpływ na występowanie malarii, ponieważ wiele osób w krajach rozwijających się nie jest w stanie chronić się przed komarami.

Jeszcze na początku XX wieku malaria występowała endemicznie również w chłodniejszych obszarach, takich jak Kanada i Stany Zjednoczone, gdzie rozwijała się szczególnie w regionie Wielkich Jezior.

„Ludzie często kojarzą malarię z regionami tropikalnymi i subtropikalnymi, ale w przeszłości malaria występowała także w Holandii, Wielkiej Brytanii, a nawet w Finlandii za kołem podbiegunowym” – mówi współautorka Amanda Cooke, doktorantka, której badania skupia się na historycznej malarii w Kanadzie.

Czynniki obejmujące osuszanie terenów podmokłych na potrzeby rolnictwa i rozwoju, powszechne stosowanie środków owadobójczych po drugiej wojnie światowej oraz dostęp do sprzętu ochronnego, takiego jak moskitiery, ostatecznie przesunęły endemiczny zasięg malarii znacznie dalej na południe.

Jednak dzisiaj malaria może ponownie zacząć się rozprzestrzeniać, ponieważ zmiany klimatyczne zmieniają wzorce temperatur i pogody, co sprawia, że ​​zrozumienie historii malarii staje się pilniejsze.

„Jako najbardziej śmiercionośna choroba przenoszona przez wektory malaria w dalszym ciągu stanowi wyzwanie dla osób walczących z tą chorobą i podkreśla pilną potrzebę opracowania nowych środków owadobójczych lub szczepionek” – mówi współautor Mark Nelder, entomolog medyczny i weterynaryjny w Public Health Ontario, która specjalizuje się w chorobach przenoszonych przez wektory. „Poszukiwanie patogenów zapewnia nie tylko możliwość zrekonstruowania historycznej epidemiologii malarii, ale także dostarcza informacji o ewolucji patogenu/wektora i opartym na klimacie modelowaniu predykcyjnym rozmieszczenia malarii”.

Nelder, Cooke i Brickley współpracowali ze współautorami Hendrikiem Poinarem, profesorem Uniwersytetu McMaster, który kieruje katedrą antropologii genetycznej Michaela G. DeGroote’a, oraz Rachel Schats z Laboratorium Osteoarcheologii Człowieka na Uniwersytecie w Leiden.