LOS ANGELES — Kiedy Nicolas Cage przeczytał scenariusz filmu „Długonogi” i pomyślał o zagraniu tytułowego seryjnego mordercy, wiedział dokładnie, skąd zaczerpnie inspirację: ze swojej matki.

„Nie żeby była satanistyczna” – wyjaśnił Cage w niedawnym wywiadzie, ale powiedział, że obserwowanie jej zmagań z chorobą psychiczną przez całe życie było czymś, co musiał przetworzyć. „W moim podejściu do próby bardziej osobistego podejścia do moich występów filmowych starałem się znaleźć konstruktywne miejsce, w którym mógłbym umieścić moje wspomnienia o matce”.

Cage powiedział, że więź z jego mamą była tak silna — szczególnie sposób, w jaki wyobrażał sobie mowę ciała i sposób mówienia postaci — że pamięta, jak słyszał jej głos wczesnym rankiem w Boże Narodzenie, gdy ćwiczył kwestie dla siebie. „Wszyscy inni szykują się do otwierania prezentów i tym podobnych rzeczy, a ja odgrywam tę bardzo mroczną postać i staram się tchnąć w nią miłość” — wspominał.

Doświadczenie kręcenia „Longlegs”, premiery Neon w kinach w piątek, było ostatecznie katharsis dla zdobywcy Oscara. „Boże, wcieliłem się w mojego tatę w Draculi i wcieliłem się w moją mamę w Longlegs. Co to mówi o moim dzieciństwie?” powiedział ze śmiechem.

Kiedy po raz pierwszy spotkał się z Osgoodem Perkinsem, aby omówić film, Cage był zszokowany, gdy dowiedział się, że reżyser, pisząc scenariusz, miał na myśli swoją matkę.

Opowiada o agentce FBI Lee Harker, która niedługo po otrzymaniu zadania zbadania serii makabrycznych morderstw, odkrywa swoje powiązanie z zabójcą. Chociaż Perkins przyznała, że ​​inspiracją było „Milczenie owiec” i inne podobne filmy, „Longlegs” różni się od wielu filmów o seryjnych mordercach tym, że horrory, mimo że są dokonywane przez ludzi, są przejmująco nadprzyrodzone.

Perkins korzysta z tej paranormalnej licencji i nasyca świat „Longlegs” odniesieniami biblijnymi i okultystycznymi wskazówkami, które jego bohater musi rozwiązać. Jednak w przeciwieństwie do niektórych reżyserów, którzy wolą zaciemniać swój proces lub pozostawiać otwartą kwestię, ile znaczenia jest naprawdę do rozszyfrowania przez widzów, Perkins jest szczery w kwestii swojego materiału źródłowego — lub jego braku.

„Wymyśliłem to” – powiedział reżyser wprost o niektórych symbolach i przesłaniach użytych w filmie, porównując proces tworzenia filmu takiego jak „Longlegs” do tworzenia krzyżówki. „Zabawa w składanie rzeczy i znajdowanie małych kawałków rzeczy, które lubisz, to jest to, czym jest tworzenie filmu. To po prostu łączenie ze sobą różnych rzeczy”.

Jako syn Anthony’ego Perkinsa, odtwórcy roli Normana Batesa w „Psychozie” Alfreda Hitchcocka, reżyser „Długonogich” od dawna zmaga się ze swoim stosunkiem do Hollywood, a w szczególności do horrorów.

„To zostało mi trochę narzucone” – powiedział, choć przyznał, że docenia wolność, jaką daje ten gatunek. „Można robić cokolwiek i robić to w sposób gotycki lub barokowy, który jest naprawdę pełen smaku. To jak robienie dużego, pięknego sosu”.

Cage zagrał także w horrorach, od „Mandy” po remake „The Wicker Man” z 2006 r., ale powiedział, że ten jest prawdopodobnie jego najstraszniejszy. Jako ktoś znany ze swojej wszechstronności jako aktor, on również powiedział, że rozkoszuje się pozwoleniem gatunku na nonkonformizm.

„Zawsze utrzymywałem, że horror, gdy jest dobrze zrobiony, jest naprawdę surrealistyczny. To logika snu. Nie musi polegać na fizyce ani rzeczywistości. Może pozwolić aktorom wyrażać siebie w inny sposób niż ten, który jest uważany za arbitra świetnego aktorstwa, czyli naturalizm lat 70.”, ubolewał. „To dobrze, ale robiliśmy to raz po raz, ad infinitum, ad nauseum.”

Choć nie znali się przed nakręceniem tego filmu, Cage i Perkins szybko połączyli się dzięki swojej miłości do kina i głębokim rodzinnym korzeniom. Chcąc stworzyć jak najbardziej organiczną pierwszą interakcję, Perkins nie pozwolił Cage’owi i Monroe spotkać się przed ich pierwszą wspólną sceną — jedną z najbardziej przerażających i brutalnych w filmie.

Jednak aktorzy już wcześniej darzyli się wzajemnym szacunkiem, a Cage, wciąż pokryty charakteryzacją, nie omieszkał powiedzieć Monroe, że jest fanem jej występu w filmie Davida Roberta Mitchella „To przychodzi po mnie” zaraz po tym, jak kamera przestała kręcić.

„Pomyślałam sobie: 'Boże, chciałbym, żebyśmy to nagrali’. To było takie zabawne. To był pierwszy raz, kiedy usłyszałam jego prawdziwy głos” – powiedziała o ich pierwszym spotkaniu. „Dorastałam oglądając jego filmy, a potem, w ostatnich latach, jego wybory uważam za niesamowite. Po prostu bardzo go szanuję”.

Niniejszy artykuł został wygenerowany na podstawie automatycznego źródła informacji agencji informacyjnej, bez modyfikacji tekstu.