Jedną z najbardziej charakterystycznych cech nowego serialu „Sugar” Apple TV+ jest sposób, w jaki przecina on sceny z klasycznych hollywoodzkich filmów do współczesnej historii detektywa Johna Sugara (Colin Farrell). Choć technika jest nowatorska, jeśli nie eksperymentalna, nawiązane powiązania są jasne: Sugar to kinomaniak mający obsesję na punkcie starych hollywoodzkich filmów, podczas gdy cykl neo-noir twórcy Marka Protosevicha jest przesiąknięty tropami czarno-białych filmów z lat 40. i 50. XX wieku. (Odcinek 1 zawiera fragmenty „Kiss Me Deadly” i „The Big Heat”).

Połączenia są tak mocne, a przerywniki działają tak dobrze, że prawdziwą niespodzianką jest to, że nie napisał ich kinofil Protosevich.

„Wszystko zostało zrobione po fakcie, więc nie miałem pojęcia, dopóki nie zobaczyłem, ilu [and] które klipy [they used]” – Farrell powiedział IndieWire, dodając, że był mile zaskoczony, gdy zobaczył siebie w zestawieniu z niektórymi ze swoich ulubionych filmów wszechczasów, takimi jak „Bulwar Zachodzącego Słońca” i „Sokół maltański”. „Dla mnie, jako miłośnika filmu i miłośnika tej historii, jest to naprawdę zabawne połączenie”.

Ironia będąca przerywnikiem była pomysłem dwóch brazylijskich filmowców, reżysera Fernando Meirellesa i jego wieloletniego montażysty Fernando Stutza, którzy nie byli dobrze zaznajomieni z filmami noir, z których czerpał showrunner.

„Pierwszą rzeczą, jaką zrobił Mark, było udostępnienie mi 15 filmów do obejrzenia, aby rozpocząć naszą rozmowę” – powiedział Meirelles, który podczas pierwszego spotkania przyznał showrunnerowi, że nie jest zbyt dobrze zorientowany w filmie noir. „Oglądałem [them] bez przerwy i bardzo mi się to podobało. Jedną z rzeczy, które mi się podobały w scenariuszach, po obejrzeniu filmów, było to, że rozpoznałem wiele wersów z różnych filmów lub konkretnych sytuacji z filmu, które były w scenariuszu.

Stutz odrobił także zadanie domowe Protosevicha obejmujące 15 filmów, a następnie poszedł dalej, oglądając jeszcze więcej, zanurzając się w świecie noir, gdy do jego montażowni zaczęły napływać materiały z planu.

„A potem, podczas krojenia, czasami przychodzi ci do głowy: «Och, OK, Sugar coś tu odkrywa, pamiętam, jak Peter Lorre to robił [that]” – powiedział Stutz, nawiązując do wielkiego hollywoodzkiego aktora charakterystycznego z lat 40. XX wieku, który pojawi się w późniejszym odcinku „Sugar”.

„Zawsze jestem wdzięczny [Meirelles] ponieważ zachęca mnie do eksperymentowania, nie boi się, więc zacząłem łączyć te dwie rzeczy” – powiedział Stutz, student kina eksperymentalnego. „Wyjątkowość tego, co robimy i medium, w którym pracujemy, to zderzenie obrazów. Bardzo interesuje mnie połączenie tych różnych źródeł i zobaczenie, jaki to powoduje efekt.

Najwcześniejsze eksperymenty redaktora natychmiast zarejestrowały Meirellesa, który zachęcił Stutza do dalszych działań. To normalne, że obaj współpracownicy rozmawiają przez cały czas produkcji, a ich rozmowy coraz bardziej zaczęły skupiać się na powiązaniach między tym, co kręcili reżyserzy, a filmami, które oglądali. W przypadku Meirellesa dopasowanie wizualnych powiązań do „Sugar” i jego wpływów pasowało do jego zrozumienia postaci, dlatego też przecięcia sprawdzają się tak dobrze.

„Słuchając historii Sugar, jak mi ją opowiedział Mark, był jak antropolog, [except] Sugar obejrzałaby wiele filmów, żeby zrozumieć [people]– powiedział Meirelles. „Za każdym razem, gdy bierze udział w akcji, konkretne działania przypominają mu coś, co oglądał. Czarno-białe wstawki są tym, co ma na myśli.”

Licencjonowanie starych filmów nie jest tanie, poza tym istniały majątki niektórych byłych gwiazd, które odmawiały wykorzystania ich wizerunku. Meirelles i Stutz oszacowali, że od 30 do 40 procent starych filmów, z których początkowo korzystali, wymagało wymiany. Aby zaoszczędzić pieniądze, Stutz zastąpił część klasycznych materiałów filmowych starszymi materiałami, szczególnie w przypadku ujęć z jazdy i podróży po Los Angeles. Pomimo rozczarowania, że ​​porzucił część swojej pracy, był zaskoczony, jak łatwo było znaleźć alternatywy.

„To zabawne, ponieważ istnieje tak wiele podobieństw, z których nie jesteśmy świadomi” – powiedział Stutz. „’Sugar’ to projekt autorefleksyjny i bardzo dobry pretekst do zastanowienia się nad produkcją filmową i filmowymi tropami. Na tym właśnie dla mnie polega piękno – można zauważyć, jak język filmowy ewoluuje i w pewnym sensie nie ewoluuje”.