Szwajcarscy naukowcy odkryli, że wariant Omicron SARS-CoV-2 znacznie rzadziej prowadzi do długiego COVID-19 niż pierwotny wirus typu dzikiego krążący na początku pandemii COVID-19.

Co więcej, długotrwały COVID jest tak samo prawdopodobny u osób, których pierwszą infekcją była Omicron, jak u osób, które nigdy nie miały COVID.

Wyniki badań zostaną zaprezentowane na tegorocznym Europejskim Kongresie Mikrobiologii Klinicznej i Chorób Zakaźnych, który odbędzie się w Kopenhadze w dniach 15-18 kwietnia 2023 r.

Długi COVID jest istotnym problemem zdrowia publicznego z przedłużającą się, czasami wyniszczającą chorobą, ograniczonymi możliwościami leczenia i niepewnymi wynikami. Wraz z pojawieniem się i globalną dominacją wariantu Omicron oraz towarzyszącą mu eksplozją infekcji, szwajcarscy naukowcy starali się odkryć, które populacje są najbardziej narażone na rozwój długotrwałego COVID-19.

W badaniu prospektywnym wzięło udział 1201 pracowników służby zdrowia (81% kobiet), których mediana wieku wynosiła 43 lata, z dziewięciu szwajcarskich sieci opieki zdrowotnej. Uczestnicy, zrekrutowani między czerwcem a wrześniem 2020 r., przechodzili regularne testy na obecność COVID-19 i zgłaszali stan szczepień. Długotrwałe objawy COVID oceniano u uczestników zakażonych wirusem SARS-CoV-2 typu dzikiego, wariantem Omicron (BA.1) lub obydwoma i porównano z niezakażonymi osobami kontrolnymi.

W marcu 2021 r. (I kw.), wrześniu 2021 r. (II kw.) i czerwcu 2022 r. (III kw.) uczestnicy wypełnili kwestionariusze online dotyczące tego, jakich z 18 długotrwałych objawów COVID doświadczają. Często zgłaszane objawy obejmowały utratę węchu lub smaku, zmęczenie, osłabienie, wyczerpanie i wypadanie włosów.

W pierwszym kwartale ryzyko długotrwałych objawów COVID było o 67% wyższe dla 157 uczestników, którzy mieli infekcję typu dzikiego, niż dla niezakażonych osób kontrolnych. W trzecim kwartale ryzyko długotrwałych objawów COVID było o 37% wyższe u osób, które miały infekcję typu dzikiego. Podobny wzorzec zaobserwowano w przypadku zmęczenia: w pierwszym kwartale ryzyko zmęczenia było o 45% wyższe u osób, które miały wirusa typu dzikiego niż w grupie kontrolnej, ale w trzecim kwartale różnica między dwiema grupami była nieistotna.

Dla kontrastu, 429 uczestników, u których pierwszy pozytywny test COVID-19 dotyczył wariantu Omicron, nie było bardziej skłonnych do zgłaszania długotrwałych objawów COVID niż niezainfekowana grupa kontrolna. Wskaźniki zmęczenia były również podobne. Analiza wykazała również, że ponowna infekcja – infekcja Omicron po infekcji typu dzikiego – nie stwarzała większego ryzyka długotrwałego COVID niż sama infekcja typu dzikiego.

Podczas gdy długotrwałe objawy COVID u uczestników zmniejszały się z czasem, nadal były obecne po 18 miesiącach. Z kolei u uczestników, u których pierwszym pozytywnym testem był Omicron, zwykle nie rozwijały się długie objawy COVID. Ani reinfekcje Omicron, ani szczepienie SARS-CoV-2 przed zakażeniem Omicron nie miały wpływu na długi czas trwania COVID. Naukowcy twierdzą, że wyniki mogą być częściowo spowodowane tendencją Omicron do wywoływania łagodniejszej początkowej choroby niż wirus typu dzikiego; wiadomo, że długi COVID występuje częściej po ciężkiej chorobie.

„Ponieważ Omicron nadal dominuje na całym świecie, nasze wyniki powinny uspokoić osoby, które zaraziły się COVID-19 po raz pierwszy, a także te, które już miały wirusa typu dzikiego” — dr Carol Strahm ze szpitala Cantonal Hospital St. Gallen, która przedstawi badania, powiedział w oświadczeniu.