Według wyników badań opublikowanych niedawno w czasopiśmie Padaczka i zachowanie.

Stosowanie AD stale rośnie w ostatnich latach, a wyniki badania National Health and Nutrition Examination Survey (2015-2018) wskazują, że 13,2% dorosłych Amerykanów w wieku 18 lat lub starszych zgłosiło używanie w ciągu ostatnich 30 dni.

Chociaż leki te okazały się ogólnie dobrze tolerowane, a skutki uboczne były na ogół łagodne i występowały w ciągu tygodnia leczenia, badania wykazały poważne działania niepożądane, takie jak zespół metaboliczny, dysfunkcje seksualne i możliwe zwiększone ryzyko padaczki.

Na przykład naukowcy zauważyli, że wyniki zagnieżdżonego badania kliniczno-kontrolnego obejmującego 151 005 pacjentów z depresją stosujących selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego norepinefryny były 2 razy bardziej narażone na wystąpienie napadów padaczkowych po raz pierwszy w porównaniu z osobami niestosującymi, podczas gdy obecne stosowanie małe dawki trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych nie były związane z drgawkami.

Jednak AD są słabym wskaźnikiem leczenia depresji w rzeczywistych sytuacjach, jak powiedzieli, tylko 55,2% recept na AD jest wskazanych na depresję, podczas gdy inne AD są stosowane w zaburzeniach lękowych, bezsenności, bólu i lękach napadowych, które są również czynniki ryzyka epilepsji.

„Pozostaje niejasne, czy AD zwiększają ryzyko padaczki” – powiedzieli autorzy badania.

W latach 1998-2013 przeprowadzono badanie kliniczno-kontrolne z wykorzystaniem tajwańskiej bazy danych National Health Insurance Research Database w celu zbadania związku między narażeniem na AD a ryzykiem padaczki wśród dorosłych mieszkających w społeczności narażonych na AD, w tym fluoksetynę, sertralinę, paroksetynę, fluwoksaminę, citalopram , escitalopram, wenlafaksyna, duloksetyna, milnacipran, bupropion i mirtazapina.

Wzory stosowania AD podzielono na 4 podgrupy w oparciu o skumulowaną określoną dawkę dzienną (cDDD): cDDD 30 dni, cDDD 31-120 dni, cDDD 121-365 dni i cDDD powyżej 365 dni.

Osoby bez historii padaczki i drgawek w momencie rejestracji, a następnie rozwinięta padaczka, jak ustalili neurologowie z certyfikatem zarządu na podstawie ich oceny klinicznej i elektroencefalogramu w okresie obserwacji, zostali włączeni jako kohorta przypadku.

Przeprowadzono dodatkowe analizy w celu oceny, czy poszczególne leki przeciwdepresyjne wiązały się z różnym ryzykiem wystąpienia padaczki, czy ryzyko wystąpienia padaczki było zależne od dawki AD, a po uwzględnieniu zmiennych zakłócających wymienianych jako wskazania do stosowania leków przeciwdepresyjnych, w tym zaburzeń depresyjnych, zaburzeń lękowych i innych zaburzeń somatycznych choroby (choroba układu krążenia [CVD]ośrodkowy układ nerwowy [CNS] infekcje i urazy mózgu [TBI]).

Do analizy włączono łącznie 863 pacjentów z padaczką i 3452 pacjentów z grupy kontrolnej. Średni wiek (SD) w chwili włączenia do badania wynosił odpowiednio 48,12 (18,56) i 48,12 (18,55) lat u pacjentów z padaczką iw grupie kontrolnej. Średni czas obserwacji wynosił 3,53 roku dla obu grup.

Pomiędzy dwiema kohortami pacjenci z padaczką wykazywali większą częstość współistniejących chorób fizycznych (CVD, 33,5% vs 12,8%; TBI, 25,4% vs 8,6%; zakażenie OUN, 4,2% vs 0,8%; wszystkie P < 0,001), wyższa średnia [SD] Wynik Charlson Comorbidity Index (CCI) (1,46 [1.69] w porównaniu z 1,28 [1.76]; P = 0,008) niż kontrole.

„Ponadto pacjenci z padaczką mieli wyższy procent stosowania AD w okresie obserwacji i niższy status społeczno-ekonomiczny, mierzony kwotą ubezpieczenia zależną od dochodu, niż grupa kontrolna. Wiek w momencie włączenia, płeć, wskazania do stosowania AD, poziom urbanizacji i czas trwania obserwacji nie różniły się między dwiema grupami” – dodali badacze.

Po uwzględnieniu chorób współistniejących i wskazań do stosowania AD, ekspozycja na cDDD w AD przez ponad 365 dni wiązała się z 37% wzrostem ryzyka padaczki w porównaniu z osobami zgłaszającymi stosowanie cDDD krócej niż 90 dni (OR, 1,37; 95% CI, 1,12- 1,68). Nie zaobserwowano istotnego wzrostu ryzyka wystąpienia padaczki u osób zgłaszających ekspozycję na cDDD w AD przez 90-365 dni w porównaniu do mniej niż 90 dni (OR, 1,07; 95% CI, 0,87-1,30). Inne zidentyfikowane czynniki ryzyka rozwoju padaczki obejmowały CVD, TBI i zakażenie OUN.

Wyniki analizy podgrup poszczególnych AD wykazały, że ekspozycja na escitalopram była istotnie związana z najwyższym ryzykiem wystąpienia padaczki (OR, 1,93; 95% CI, 1,12-3,31), a następnie wenlafaksyną (OR, 1,62; 95% CI, 1,13- 2,31), mirtazapina (OR, 1,56; 95% CI, 1,00-2,43), paroksetyna (OR, 1,44; 95% CI, 1,08-1,94) i fluoksetyna (OR, 1,25; 95% CI, 1,01-1,56). Sertralina, fluwoksamina, citalopram, duloksetyna, milnacipran i bupropion nie wykazywały działania prodrgawkowego.

Badacze zauważyli, że wyniki badań były ograniczone przez brak włączenia kombinacji innych środków psychotropowych, takich jak benzodiazepamy, stabilizatory nastroju i leki przeciwpsychotyczne, a także brak danych dotyczących przestrzegania AD z danych twierdzeń.

„Nasze ustalenia dotyczące ryzyka wystąpienia padaczki związanej z pojedynczymi AD były oparte na obserwacyjnym badaniu kliniczno-kontrolnym; szczątkowe zakłócenia mogły wpłynąć na nasze wyniki” – podsumowali.

„Dlatego należy zachować ostrożność przy interpretacji tych wyników. Mimo to niniejsze badanie dostarcza dodatkowych dowodów, które mogą pomóc we wspólnym podejmowaniu decyzji przez lekarzy i pacjentów wskazanych do AD”.

Odniesienie

Chu CS, Lee FL, Bai YM i in. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych i ryzyko padaczki: ogólnokrajowe zagnieżdżone badanie kliniczno-kontrolne. Zachowanie przy padaczce. Opublikowano w Internecie 4 lutego 2023 r. doi:10.1016/j.yebeh.2023.109102