Komedia romantyczna Shirsha Guha Thakurta Do Aur Do Pyaar wywraca do góry nogami koncepcję niewierności. Zaczyna się od wizyty Kavyi (Vidya Balan) i Vikrama (Sendhil Ramamurthy) w mieszkaniu z widokiem na morze, do którego planują się przeprowadzić, oraz Ani (Pratik Gandhi) i Nora (Ileana D’Cruz) kłócących się i godzących się jak małżeństwo . Tylko po to, by doprowadzić do sceny, w której Ani i Kavya pojawiają się jako mąż i żona – siedzą na różnych końcach sofy i jedzą kolację, podczas gdy hałas przypadkowego filmu dokumentalnego o dzikiej przyrodzie wypełnia cichą pustkę.

(Przeczytaj także – dyrektorka Do Aur Do Pyaar, Shirsha Guha Thakurta, wypowiada się na temat związków pozamałżeńskich: „Niewierność to zbyt naciągane określenie”)

Ten obrót wydarzeń pokazuje, że miłość i małżeństwo nie są synonimami. Chociaż w niektórych przypadkach mogą się one pokrywać, niekoniecznie idą w parze. Można poczuć komfort i intymność, gdy Kavya i Ani myją zęby obok siebie. Ale nigdy nie są tak energiczni i wylewni, gdy są ze swoimi partnerami poza małżeństwem. Nasuwa się pytanie, które Maneesh Sharma zadał 10 lat temu w Shuddh Desi Romance – czy to sama instytucja zaciska pętlę wokół miłości?

Zamieszkać przed ślubem?

A może wspólne życie, dzielenie przestrzeni i pogodzenie się z codziennymi codziennościami sprawiają, że miłość staje się zbędna? Zeenat Aman niedawno zainicjowała dyskusję na temat związków na żywo, zachęcając młodych ludzi do wspólnego życia przed zawarciem związku małżeńskiego. Jej współcześni, jak Mumtaz i Saira Banu, zdystansowali się od tego stanowiska, uznając je za „sprzeczne z kulturą indyjską”.

Czy zatem to nasza kultura nie przywiązuje zbyt dużej wagi do świętej równości w małżeństwie, przez co osoby w nim uczestniczące ulegają presji wydajności? W Do Aur Do Pyaar Kavya poślubia Ani po ucieczce z jej konserwatywnego domu tamilskich braminów, który nie aprobuje jej bengalskiego chłopaka. Przyznanie się do porażki po nieudanym małżeństwie nie wchodzi w grę. Pamiętacie, jak bohaterka Tabu z Chachi 420 Kamala Haasana (1998) ucieka ze swoim mięsożernym chłopakiem, by po nieudanym małżeństwie wrócić z córką do domu?

Kavya jest odnoszącą sukcesy dentystką, dzięki czemu może prowadzić zrównoważone życie bez wsparcia rodziców. Ona też nie chce dzieci. Jednak w przypadku wyemancypowanej kobiety takiej jak ona poddanie się ojcu „A nie mówiłem” nie podlega negocjacjom. Wolałaby szukać miłości, gdziekolwiek ją znajdzie, nawet poza małżeństwem, jak mówi ojcu w filmie. Właściwie to właśnie ten brak zależności niepokoi Ani – chce zaopiekować się bliskimi po śmierci ojca. I tak szuka miłości u partnera, który chce być rozpieszczany, który chce, żeby o niego dbano, zamiast domagać się równości w związku.

Taylor Swift jest teraz wszędzie, gdzie spojrzysz. Zastanawiasz się, co jest w niej takiego wielkiego? Przeczytaj naszą specjalną historię, wprowadzenie do wszystkiego, co dotyczy Swifta

Czy motywacją do niewierności jest to, co zdiagnozowała Sridevi w angielskim Vinglish Gauri Shinde (2012) – mówi francuskiemu przyjacielowi, który ją zabiegał, że gdy ktoś czuje się wewnętrznie niewystarczający, stara się wypełnić tę pustkę czymś, czego tak naprawdę nie potrzebuje. Kavya i Ani z pewnością chcą wypełnić tę lukę – ale przepaść istnieje nie tylko wewnątrz nich indywidualnie, ale także w ich związku. Dwie połówki nie tworzą całości nie dlatego, że się odrywają, ale dlatego, że nie chcą trzymać się wzajemnie połamanych części. Podobnie jak w przełomowym filmie Karana Johara z 2006 roku o niewierności – Kabhi Alvida Naa Kehna.

Następstwa KANKA

Reżyser przeszedł od „Chodzi o kochanie rodziców” w Kabhi Khushi Kabhie Gham (2001) do „Chodzi o zdradzanie współmałżonka” w Kabhi Alvida Naa Kehna. Ale jego postawa nie jest tutaj tak uproszczona – łączy nieuchronność niewierności z odcieniem wyrzutów sumienia i poczucia winy. Zamykający głos z lektora stwierdza, że ​​kochankowie, którzy byli sobie przeznaczeni, są szczęśliwi, że się odnaleźli, ale gorąco pragną, aby ich droga do związku nie prowadziła przez złamane serca i nieudane małżeństwa. Niewierność nie jest cenzurowana, ale opisywana jako niemal przestroga.

Kiedy Dev (Shah Rukh Khan) szuka miłości, która dorówna mu tempem (jest zmuszony rzucić futbol po trwale uszkodzonej nodze), jego żona Rhea (Preity Zinta) nie robi wystarczająco dużo, aby pielęgnować jego posiniaczone męskie ego. Staje się jedyną osobą zarabiającą na chleb i pracuje niestrudzenie i bez końca jako redaktor magazynu. Kiedy pyta teściową (Kirron Kher), dlaczego tylko kobieta powinna pójść na kompromis, ta odpowiada, że ​​żony nie powinny zwalniać tempa, ale nie mogą zapominać o oglądaniu się za siebie i czekaniu na swoich partnerów.

Maya (Rani Mukerji) to załamana kobieta, która nie chce, aby jej mąż Rishi (Abhishek Bachchan) wcierał jej rany słodkimi smarami. Pragnie mężczyzny, który podzieli jej tłumioną gorycz, kogoś, kto pokaże jej lustro, zamiast otaczać ją bańką romansu z waty cukrowej. Może i jest idealnym mężem, ale nie dla żony, która nie wyznaje idealizmu. Kiedy więc zdradza swojego konwencjonalnie doskonałego męża z mężczyzną zgorzkniałym na sukces żony, oboje są natychmiast określani jako zło społeczne.

Jednak w Do Aur Do Pyaar wiemy już, że Kavya i Ani śpią poza małżeństwem, a nawet rozważają rozwód. To, kiedy ponownie zaczynają nawiązywać kontakt, jest traktowane jak anomalia – ich pozamałżeńscy partnerzy zaczynają podejrzewać, gdy używają wobec nich tych samych wymówek, które zarezerwowano dla ich współmałżonka. Kiedy Kavya i Ani wracają do swoich grzesznych przyjemności, czerwień ich romantycznego buntu zamienia się w czerwień zakazanego owocu. Kiedy Nora konfrontuje się z Ani, ma na sobie ognistą czerwoną sukienkę, a Vikram zaprasza Kavyę do pokoju skąpanego w krwistoczerwonym świetle, gdy ta wraca. Vikram zamienia się nawet w prześladowcę i sprawdza mieszkanie Kavyi, mając nadzieję, że przyłapie ją na gorącym uczynku – z mężem.

Nie tylko męski świat

Tego typu subwersje pomagają ukształtować nieoceniający punkt widzenia Do Aur Do Pyaara. Film jest też powiewem świeżości, bo nie traktuje niewierności kobiety inaczej niż mężczyzny. Rzeczywistość może oczywiście odbiegać od rzeczywistości, ale obserwowanie tego objazdu jest odświeżające, zwłaszcza w kinie hindi, które od tak dawna określa niewierność jako terytorium mężczyzny. Naseeruddin Shah stał się chłopcem z plakatów niewierności w latach 80. dzięki filmom takim jak Masoom Shekhara Kapura (1983) i Ijaazat Gulzara (1987). Kobiety grające jego żony (odpowiednio Shabana Azmi i Rekha) nie zostały zredukowane do roli ofiar, ale nie zaproponowano im też odgrywania podobnych ról w innych filmach. Ich największym sukcesem było opuszczenie małżeństwa, gdy mąż (Kulbhushan Kharbanda) przyszedł prosząc o przebaczenie, jak pokazała Shabana w Arth Mahesha Bhatta (1982).

Nawet po latach, gdy Shilpa Shetty bawi się ideą miłości pozamałżeńskiej przez całe Życie w… Metro Anuraga Basu (2007), zostawia swojego kochanka (Shiney Ahuja) – i publiczność – czekając na wyjaśnienia – kiedy biegnie z powrotem na koniec do swojego męża (Kay Kay Menon). Miało to sens, gdy Aishwarya Rai tak zrobiła i wybrała swojego niezwykle wyrozumiałego męża (Ajay Devgn) zamiast kochanka (Salman Khan) w Hum Dil De Chuke Sanam Sanjaya Leeli Bhansalego (1999). Ale Życie w… metrze wydawało się bardziej wyzwiskiem po ostrej jak brzytwa krytyce pod adresem Kabhi Alvida Naa Kehna.

Weźmy przykład z filmografii Vidyi Balan: w Shaadi Ke Side Effects Saketa Chaudhary’ego (2014), kiedy jej bohaterka dowiaduje się, że jej mąż (Farhan Akhtar) zdradza ją, będąc kawalerem, ponieważ nie chce dorosnąć i swoje obowiązki, poddaje go próbie, kłamiąc, że będzie miała dziecko z ich sąsiadką. Traci to, odbiera żonie córkę i opuszcza dom – by w końcu ochłonąć i dać małżeństwu kolejną szansę. Następnie postać Vidyi odwraca sytuację i spędza zasłużony czas pod pretekstem pracy, podczas gdy jej mąż zajmuje się ich domem.

*Spojler* Ale w Do Aur Do Pyaar Vidya Balan nie dokonuje takiego zamachu stanu. Nawet po rozstaniu z mężem nie decyduje się na zamieszkanie ze swoim chłopakiem. Zamiast tego podąża drogą królowej (2014) i wyrusza w długą, sześciomiesięczną podróż do Europy, aby na nowo skalibrować swoje priorytety. Pod koniec, kiedy dzieli lekką chwilę ze swoim mężem, z którym była w separacji, przestaje mieć znaczenie, czy są w związku małżeńskim, zdradzają, są w separacji czy rozwiedzeni. Naprawdę liczy się tylko to, że dojrzeli i stali się pewni siebie, komunikatywni i nieoceniający, zupełnie jak film, w którym żyją.