Metro Goldwyn Mayer Zdjęcia

Granie uzależnionego to rytuał przejścia dla aktorów, zwłaszcza w pewnym wieku. Narkotyki, alkohol, pigułki, wszystko, co możesz wciągnąć, wciągnąć lub zastrzelić w niezdrowy, paraliżujący sposób – konkretna substancja lub substancje, których nadużywają, będą się różnić. Ale dla wykonawców scenicznych i ekranowych (zwłaszcza aktorów ekranowych), to wyzwanie, które pozwala im grać na skalach emocjonalnych: złości, smutku, bzyczącej błogości, choroby, zdrowia, użalania się nad sobą, samoakceptacji i/lub samozniszczenia. Zrób to dobrze, a zgłębisz głębię ludzkiej duszy. Zrób to Naprawdę Cóż, pewnego dnia możesz ukończyć grę w cierpliwego rodzica uzależnionego.

Dobra osoba daje Florence Pugh — nominowanej do Oscara, najlepszej aktorce swojego pokolenia, pierwszorzędnej brzydkiej krzykaczce, top modelce kwiecistych strojów ofiarnych i pierwszorzędnemu rzucającemu cień na planie — jej szansę na pójście za narkomana… złoty melodramat. Postać grana przez Pugha, Allison, ma wszystko, od przystojnego narzeczonego imieniem Nathan (Chinaza Uche) po dobrą robotę w sprzedaży farmaceutyków wielu przyjaciołom z South Orange w stanie New Jersey, którzy naprawdę doceniają jej improwizowane recitale fortepianowe na przyjęciach. Wtedy Allison ulega wypadkowi. Następuje tragedia i trauma. Rok później sama ścina włosy za pośrednictwem wideo influencera w mediach społecznościowych, co nigdy nie jest dobrym znakiem. Oczywiście oznacza to, że jest uzależniona od OxyContinu.

I tutaj panna Flo rozpoczyna swoją podróż przez melodramatyczno-uzależnieniowe stacje krzyża, odhaczając je jedna po drugiej. Allison będzie wzburzona i zła, gdy nie będzie w stanie ponownie wykupić recepty, i powie swojej mamie (Molly Shannon), że jej nienawidzi. Z podkrążonymi oczami będzie jeździć rowerem po ulicach mieszkalnych i gapić się z niezwykłą determinacją. Allison spróbuje szantażować starego współpracownika i upokorzyć się przed „śmieciami z Jersey”, których znała w szkole średniej, ponieważ teraz pomogą jej zdobyć Oxy. (Środek przeciwbólowy, który handlarz śmieciami, grany przez Alexa Wolffa, nazywa „heroiną w ładnej sukience”. To najlepsza kwestia w filmie.)

Będzie wymiotować w miejscach, w których nie powinno się wymiotować, a później obudzi się na podłodze w łazience, zdezorientowana i zawstydzona. Daniel (Morgan Freeman, naprawdę podkręca numer Morgan Freemanity do 10 tutaj), którego Allison znała ze swojego życia przed wypadkiem, pomoże jej dostać się na spotkania i, jako zdrowiejący alkoholik, zaoferuje 12-etapowy mentoring. Będzie próbowała zadośćuczynić, zwłaszcza wnuczce Daniela, Ryanowi (Celeste O’Connor), z powodów związanych z wcześniej wspomnianą tragedią. Będą łzawe wyznania i chwilowe przebłyski stabilności, detoksowe rzucanie się i obracanie, nawroty i pobudki. Znasz zasady.

To jest część, w której mówimy, że scenarzystą i reżyserem tej opowieści o zespole stresu pourazowego, zażywaniu pigułek i osobistych demonach jest Zach Braff. Celowo unikaliśmy tego faktu, ponieważ jest duża szansa, że ​​masz już uczucia dotyczące tego pierwszego Peelingi gwiazda i filmowiec wchodząc w to. Albo myślisz Stan ogrodu jest drugim przyjściem Absolwent lub uznaj to za zgrzytanie do N-tego stopnia – w jego dramacie z 2004 roku nie ma nic pośredniego. (Może kiedyś poleciłeś komuś ten film, mówiąc: „Musisz zobaczyć ten jeden film, to zmieni twoje życie, przysięgamy.” Nie osądzamy cię.) Każdy widz, który zna jego pracę za kamerą, wie, co go czeka, zanim zobaczy choć jedną klatkę, choć ma nadzieję, że powaga tematu może dodać trochę piasku do jego zamiłowania do powaga i emocjonalne załamywanie rąk łatwego celu. Potem słyszysz wstępną narrację Freemana o uzdrawiającej mocy modeli pociągów, po której następuje zarówno ckliwy brzęk pianina, jak i indie rock wrażliwego faceta, i pytasz, ile dokładnie trwa ten film?

Warto wspomnieć, że Braff i Pugh byli kiedyś przedmiotem, o którym w Internecie nie brakowało opinii i normalnie nie miałoby to sensu w takiej recenzji. Z wyjątkiem tego, że scenarzysta-reżyser odnotował, że napisał to dla swojego ówczesnego romantycznego partnera, co ma sens. Ponieważ Dobra osoba nie jest o narkomanii, żalu, drugiej szansie ani bałaganie polegającym na układaniu życia na nowo po tym, jak zostało rozbite na milion drobnych kawałków. Nie bardzo. Wszystko polega na tym, że ktoś daje muzie pokaz swoich talentów, szansę na dumę i denerwowanie się na scenie, a może dodać do najważniejszej rolki w tym procesie. Byłoby oczywiste, gdyby nie przyznał się do tego faktu. To nie jest film. To nuta zacieru.

Nie chodzi o to, że Pugh dzwoni w którymkolwiek z jej zawodzeń, miotania się i drapania w drodze do trzeźwości, ani nie angażuje się w 100 procentach w to, co robi na ekranie. Nie pozwoli tej postaci zmienić się w Manic Pixie Pill Junkie, nawet jeśli możesz to poczuć Dobra osoba delikatnie (lub niezbyt delikatnie) szturchając ją w tym kierunku. Pugh przypomina ci, dlaczego zbliżenie jest najlepszym prezentem, jaki dały nam ruchome obrazy, a także sprawia, że ​​jej reakcje na wiele melodramatycznych spraw wydają się naturalne. To zawsze był jej prezent i tutaj też jest pokazany.

Nie można winić Braffa za to, że chciał stworzyć wokół niej film. Ale możesz go obwiniać za sam film, który otacza ten występ, a także za naprawdę niedorzeczny punkt kulminacyjny – jeden z kilku – osadzony na imprezie domowej w Williamsburgu i kodę tak samo wywyższającą się, łzawą, że będziesz musiał oprzeć się pokusie krzyk. Możesz uzyskać potężniejsze, znacznie lepsze poprawki pracy aktora tutaj, tutaj, a nawet, Boże, zmiłuj się nad naszą duszą, tutaj. Uznaj to za ogłoszenie usługi Pugh-blic.